Lotte Wilms over haar bliksemdebuut op de Ironman en over haar nieuwe team PeWag – WTJ 2709

WOENSDAG – Debuteren met een derde plaats en ook nog een royaal onder de negen uur; het is slechts weinig triatletes gegeven om op deze manier een aan lange afstand carrière te beginnen. Voor Lotte Wilms werd het zondag in de Ironman Busselton werkelijkheid. We spraken haar toen ze weer terug thuis was. Thuis is Australie, het land waar ze tot nu toe haar grootste successen boekte. Maar de rest van de wereld kan maar beter rekening houden met deze ambitieuze triatlete, die nu ook in een professioneel team is ingelijfd.

..Het was even doorbijten na Melbourne om zo einde van jaar nog even door te trekken voor een Ironman en dan weliswaar mijn eerste. Gelukkig kwam mijn broer twee weken geleden al met zijn gezin naar Australië en had ik tussen het trainen door mooi wat afleiding. De race zou een ‘uitstapje’ zijn om te ervaren wat een Ironman nou precies is en eind van het jaar was daar een goede mogelijkheid voor! En nou weet ik wat t is. Haha.”

Geen ervaring

,,Met geen ervaring en geen Ironman training ging ik met open mindset erin en natuurlijk had ik wel wat horror verhalen gehoord hier en daar en hoopte ik alleen maar op een goede afloop: finishen. Het zwemmen had ik wel vertrouwen in. Ik heb natuurlijk wel vaker 4 km en meer gezwommen, ook in de zee. Het was wat chaotisch aan de start. We lagen de eerste 100 meter boven op elkaar wat in een Word Triathlon-race een soort van normaal is en ik bleef dan ook rustig totdat ik vrij water had om lekker mijn tempo te kunnen zwemmen.”

Zwemmen in de massa

,,Ik had nog niet eerder mee gemaakt dat de tweede zwemronde een gedeelte was van de eerste zwemronde en zo zaten we die tweede ronde tussen de massa age-groupers. Dan merk je wel dat je als pro toch wel verwend bent: je hebt altijd veel ruimte om je eigen tempo te zwemmen. Er stond vrij wat stroming en dat maakte het zwemmen wat chaotischer, zeker de tweede ronde met zo veel sporters in het water op dezelfde route.”

,,Aangezien ik niet eerder 180 km had gefietst en we ook niet zo goed wisten wat ik aan zou kunnen was het plan de eerste ronde te rijden net onder mijn 70.3 pace en dat ging wel lekker. Ondanks de wind en grote windstoten ging het mij lekker af de eerste ronde. De tweede ronde was het plan om wat terug te trekken zodat ik zeker zou zijn om nog een marathon te kunnen lopen, wat ik nooit heb gedaan, ook niet in een training. Het maximale aantal kilometers in een hardloop sessie stond voor mij op 25. Ik werd toen ook snel door Sarah Crowley ingehaald die voorstelde om samen te werken, alleen ik wilde mij aan mijn plan houden en heb haar moeten laten gaan.”

De wind

,,De wind was ook een stuk sterker de tweede ronde en de zon kwam door dus ik wilde op safe spelen. Het hardlopen ging niet zo soepeltjes vanaf het begin. Ik moest een sanitaire stop maken en voordat ik dat deed verloor ik mijn gels uit mijn zakken en moest omdraaien om die op te pakken want ja die nutrition is zo belangrijk en je wilt ook geen penalty voor vervuiling. Ijs blokjes in mijn petje doen ging ook niet zo soepeltjes Haha! Dingen die ik allemaal niet uitgeprobeerd had van tevoren en dan leer je toch wel een hoop in 9 uur!”

,,De timing chip bijvoorbeeld om mijn enkel zat zo gekneld; ik had er echt last van tijdens het lopen. Deze moest ik dan ook even verplaatsen en dat kost dan toch ook wel weer tijd. De eerste twee rondes verloor ik best wel wat tijd en Els rende heel sterk en zodoende kwamen we samen te lopen. Mijn hartslag was laag (137) en mentaal voelde ik mij goed en kon even wat versnellen in de tweede helft van de marathon. Mijn nutrition lag goed en ik voelde dat ik mijzelf onder controle had. Ik rende voor een tijdje weg van Els en zo liepen we weer apart.”

De bovenbenen

,,De laatste 10 km voelde ik mij mentaal nog super alleen die bovenbenen stonden stil… dan merk je toch dat je fitness goed zit met een lage hartslag, alleen je hebt die trainingskilometers niet in de benen zitten. Els trok een lekker sprintje in de laatste drie km en mijn hoofd stond er wel naar maar mijn benen stonden stil. Mooie tactiek van Els en ‘well deserved’ dat ze als tweede over de finish kwam! Klasse! En dan even later zomaar twee Nederlandse triatletes op het podium. Dat is toch speciaal. De vrouwensport blijft maar groeien en dat we dat dan zo kunnen uiten met twee podiumplaatsen is wel gaaf, vind ik!”

,,Nu gaan we even heel erg uitrusten, plannen maken voor volgend jaar met PeWag, waar ik onwijs naar uitkijk en heel trots ben dat ik een plek heb gekregen is zo’n fantastisch team. Het is een van de beste kansen die een triatleet kan krijgen om zich volledig te kunnen focussen op de sport en ben vereerd dat PeWag mij heeft uitgekozen!”

Mooie weergave wederom van jouw race Lotte. Het was een genot om de strijd tussen Sarah, maar nog meer tussen Els en jou te volgen. Het smaakt ons als liefhebber naar veel meer. Op het gebied van Ironman sta je pas aan het begin van een groots avontuur.

Het PeWag Triathlon gaat haar daar ongetwijfeld bij helpen. Ze kwam al uit in de wit-groene outfit van het team, maar nu is duidelijk geworden dat ze daar volgend jaar voor uitkomt. ,,Ik ben zo dankbaar dat jullie mij hebben gekozen”, zegt ze tegen PeWag, ,,Een beloning voor het werk dat ik als atleet heb verricht. Ik kijk uit naar de samenwerking.”

Eerste Nederlandse triatlete bij PeWag

Samenwerking die ook bestaat uit trainingsstages met teamgenotes als Teresa Adam en Thomas Steger. Het PeWag Racing team onder leiding van Rene Vallant had niet eerder een Nederlandse triatleet in haar midden. Toch bestaat de formatie al sinds 2013. PeWag is een Oostenrijks bedrijf gespecialiseerd in sneeuwkettingen. In Australië heeft 3 PeWag vestigingen: in Wollongong, Perth en Melbourne. In Australië worden kettingen vooral geproduceerd en verkocht voor de mijnbouw.

Bink maakte team groot

In de beginjaren waren Marino Vanhoenacker en Faris Al-Sultan de voornaamste blikvangers van het team. Marino is nog altijd recordhouder bij de mannen met 18 Ironman-zeges, waaronder natuurlijk de acht overwinningen in Ironman Klagenfurt de bakermat van PeWag. Faris won er zeven, waaronder natuurlijk Hawaii. Dat lukte Marino ‘Bink’ Vanhoenacker nooit, de Hawaiiaanse hitte speelde hem op de een of andere manier altijd parten. Het is daarom dat Ironman-CEO Andrew Messick in de toelichting op de twee WK-races (Hawaii en Nice) volgend jaar de Belgische toptriatleet van destijds als voorbeeld noemde van iemand, die dan toch kans maakt op een wereldtitel op andere bodem dan die van Hawaii.

In het huidige Pewag Racing Team zitten: Teresa Adam (NZ), Lukasz Wojt (D), Thomas Steger (A), Albert Moreno Molis (E), Miki Taagholt (DK), Joao Fereira (P), Christian Birngruber (A), Ivan Tutukin (RUS) en Mark Bowstead (NZ). Lotte is daar in de laatste maanden van dit jaar aan toegevoegd en is verzekerd van een plekje in PeWag. Ons lijkt de kans groot dat ze dan ook Ironman Klagenfurt zal gaan doen.