In gesprek met Lotte Wilms na haar Ironman overwinning in Oostenrijk.
Op de achtergrond klinkt de oproep om te boarden als ik het telefonisch gesprek aanga met de winnares van Ironman Oostenrijk, ‘onze’ Lotte Wilms. De Europese missie zit erop: ze is meer dan geslaagd, het ticket voor Kona-Hawaii is op zak en dus reist Lotte weer terug naar haar tweede thuisland Australië.
,,Ik bel je zo terug, vanuit het vliegtuig, we moeten aan boord.” Even later heb ik Lotte opnieuw aan de telefoon, het was de oproep voor een ander toestel.
Na de felicitaties is er maar 1 conclusie zijn: missie geslaagd; op naar Kona-Hawaii.
,,Alles is bereikt waarvoor ik naar Europa kwam, al kan ik het nog steeds niet echt beseffen. Wie tegen mij had gezegd 5 jaar geleden dat ik nog eens een Ironmanrace zou winnen en me zou plaatsen voor het WK op Kona, had ik voor gek verklaard. We gaan nu terug naar Australië, een paar weken ongestructureerd trainen, even mijn lichaam bezig houden, maar zeker ook herstellen. Na die periode pakken we de training weer op richting de PTO race in Singapore. Ik doe nog een 70.3 race in Australië en daarna ligt de focus op Kona.
Aangezien ik geen fan ben van lang voor een wedstrijd ergens aanwezig te zijn, gaan we 4 tot 5 dagen voor de wedstrijd naar Hawaii. Ik ben het liefst zo veel en lang mogelijk thuis, met mijn eigen mensen om me heen.”
Dan de wedstrijd:
,,Het zwemmen ging prima, ik wist dat ik de snelste zwemster was nadat ik de startlijst had bekeken. Ik kon zonder de drukte van de start en niemand aan mijn voeten mijn zwemmen afwerken. Dat kwam ook al door de keuze van de startpositie ten opzichte van de rest van het veld. Terwijl ik voor rechts koos als startpositie, om de meest korte lijn te kunnen zwemmen, koos de rest van het veld allemaal de linkerkant, hetgeen me verwonderde. Na de wedstrijd vroeg ik nog eens aan een teamgenote naar het waarom van deze keuze, was het antwoord: geen idee, we stonden daar gewoon met zijn allen. In mijn laatste zwemkilometer had ik wel moeite met mijn tempo vasthouden, dat is door een vrij ondiep kanaal.”
,,Na het zwemmen had ik 4 minuten voorsprong en dus niemand in de buurt, ik was zelfs een beetje bang, want er was ook niemand in de buurt die me tussentijden kon doorgeven. Na Hamburg waren er andere maatregelen getroffen; ik had slechts 1 motor op 50 meter voor me rijden, verder was er niets of niemand te bekennen. Er waren geen fotografen op motoren en ondanks het feit dat de wegen geheel waren afgesloten ,mochten we alleen de rechter rijhelft gebruiken. We hadden natuurlijk wel een raceplan met maximaal te trappen Watts, dus hoofd naar beneden en rammen maar. Pas na 90 kilometer hoorde ik dat ik 9 minuten voor lag, later werden dat er zelfs 12. Dus toen wat gas teruggenomen in de tweede ronde, in mijn eenzame tocht. Ik had vanaf de eerste ronde wel last van kramp in mijn bovenbenen en twee keer sloeg in een beklimming mijn ketting er af. Het was meer een mentale strijd, dan een directe strijd tegen mijn concurrentes. Gelukkig is het geen saai parcours en kon ik van punt naar punt rijden, waardoor het fietsen gevoelsmatig snel voorbij ging.”
,,Toen ik begon aan het lopen bedacht ik me: ik hoop dat mijn benen het straks ergens toch gaan doen, mijn bovenbenen wilden niet wat mijn mind wilde. Mijn hartslag liep terug naar 135 en hardlopen zou op karakter moeten, dat was wel duidelijk. Mentaal was ik vrij fris, dus dat maar als wapen gebruikt tijdens de marathon met de gedachte; de bovenbenen moeten maar mee met mijn mindset!”
,,Gelukkig ook heel veel publiek en door de tussentijden kreeg ik al snel in de gaten dat als ik dit kon volhouden het wel goed zat. Mooi ook dat mijn ouders, vrienden en heel veel medewerkers van sponsor PEWAG langs de kant stonden. PEWAG had een geweldig VIP-programma neergezet met o.a. een VIP-boot en nieuw voor mij vele sponsorverplichtingen in de dagen voor de race. Dat was best druk, maar een nieuwe uitdaging voor mij om te kijken hoe ik daar mee om kon gaan , zo vlak voor een race.”
,,De finish was geweldig!!!!, ik dacht echter dat ik er al was, maar toen bleek dat de finishlocatie beetje verstopt was en ik nog 400 meter door moest. En dan win ik een Ironmanrace en plaats me voor Kona. Ik kan er nog niet echt helemaal bij! Na de race werd ik door diverse mensen erop gewezen dat ik deze winst helemaal alleen behaald heb, Alleen gezwommen, alleen die 180 kilometers gefietst en de marathon afgewerkt! Al heb ik me tijdens de marathon wel een paar keer afgevraagd: weet je zeker dat je naar dat WK Ironman wil? Hahahaha.”
,,De verwachtingen voor Kona? Ik ben blij dat dit me gelukt is, zoals ik al in een eerder interview met jullie meldde, de tijd is niet in mijn voordeel, dus ik ben heel erg blij dat het me nu al gelukt is. Ik mag op Kona strijden met de besten en dat geeft me een gigantisch goed gevoel. Het klimaat op Kona is soortgelijk aan het klimaat waar ik thuis in train en ik denk dat het parcours me ook wel ligt. Alles valt op zijn plaats dit seizoen.”
,,Ik hoop dat we mijn huidige vorm kunnen doortrekken tot Kona, maar ik heb alle vertrouwen in mijn coach, die qua training en wedstrijden dat allemaal haarfijn voor me neerzet. Als ik fris en happy naar de race kan, zullen we wel zien waar het me in de Kona-race brengt.”
