Marloes Vos, adaptive triathlete (40): Doorzettingsvermogen en commitment

Op weg naar haar derde hele; Challenge Almere, verteld Marloes over doorzettingsvermogen en commitment. Dat wat iedere (lange afstand) atleet nodig heeft, maar voor Marloes een extra dimensie heeft; immers ze gaat het gevecht met haar lichaam aan en daarnaast de ontoombare inzet voor de “adaptive athlete status” en het racen met buddy’s mogelijk te maken.

De laatste loodjes: over vier weken sta ik aan de start van Challenge Almere-Amsterdam! Mijn derde hele triatlon. Afgelopen week kwam ik een hardloper tegen die mij blijkbaar herkende van één van de krantenartikelen van de afgelopen jaren. We raakten aan de praat en hij gaf aan hoe veel respect hij had voor wat ik ervoor doe. Hij zei: “Velen kunnen een voorbeeld nemen aan de drive en motivatie van triatleten. Jullie geven commitment aan jullie doelen en hebben een partij doorzettingsvermogen”. Ik denk dat doorzettingsvermogen en commitment inderdaad belangrijke aspecten zijn van het doen van triatlons en met name op de lange afstanden.

De afgelopen weken gingen echt niet vanzelf.  Ik werd even met de neus op de feiten gedrukt, ik heb een lijf wat niet altijd meewerkt. Tijdens één van mijn looptrainingen zakte ik door mijn rechterkant, de aansturing was weg en daar lig je dan op de grond. Je kan dan bij de pakken neer gaan zitten en in paniek raken. Of je komt in actiemodus, schakelt de juiste mensen in en gaat werken aan een oplossing. Tuurlijk was daar even de paniek, de traan en de onzekerheid. Dit soort momenten kun je maken of breken en  ik kies ervoor dat ik er van leer en mijzelf weer even in de spiegel aan kijk. Samen met de professionals om mij heen schakelen we en gaat de blik weer op vooruit.

Ik heb een doel, ik heb een lange termijn doel. Ik heb een doel voor mijzelf, maar ik heb ook een doel voor anderen. De deuren die ik mag en kan openbreken gaan niet gemakkelijk. Maar weet je, ik zet mij er graag voor in dat sport inclusief mag zijn. En dat meer mensen met buddy’s mogen racen. De afgelopen weken werd mij opnieuw duidelijk dit een gevecht is. Diverse mensen hebben mij benaderd. Ze vertellen me te willen meedoen aan wedstrijden, maar dit door gezondheidsproblemen niet meer veilig solo te kunnen doen of een aanpassing nodig is. Helaas is het begrip nog ver te zoeken en eensluidend beleid is er nog niet. Achter de schermen probeer ik nu met diverse mensen te werken aan nieuwe regels, regelementen en adviezen. Het is een project wat na alle perikelen vorig jaar rondom Challenge Almere-Amsterdam is gaan lopen. Ik had gehoopt nu al verder te staan. Maar zoals jullie allemaal weten, beleid is een traag proces. Dus zal ik mij blijven vastbijten in het gerealiseerd en geaccepteerd krijgen van de “adaptive athlete status” en het racen met buddy’s en aanpassingen in reguliere wedstrijden. Ook voor dit traject is commitment en doorzettingsvermogen een noodzaak.

Afgelopen maanden merkte ik hoe doorzettingsvermogen en commitment in trainingen een grote rol spelen. Hoe mooi het voorjaar was en ik in april en mei toch vele uren buiten heb kunnen trainen, was daar na mijn weekje Lanzarote deze zomer ineens een maand vol nattigheid. De indoor trainer kwam weer tevoorschijn. Fietsen in slecht weer, angsten aangaan met glad wegdek en wind. Ja, we moeten er wat voor hebben om de finish te halen. Ook de trainingen zelf. Vele uren op de fiets doorbrengend, maar ook pittigere trainingen. Hoe vaak ik bij het ontvangen van mijn schema dacht: “Hoe ga ik dit nu weer voor elkaar krijgen?”

Als ik nu terugkijk is dat toch aardig gelukt. De afgelopen weken heb ik ook met meer pijn in mijn lijf moeten trainen. Iets wat ik had gehoopt achter mij te laten, maar wat in periodes toch weer opvlamt. Ik weet dat ik daar doorheen moet en dat trainingen dan meer van mij vragen. Ik probeer dan ook tussendoor veel meer rust te pakken. Als ik thuiswerk met de beentjes omhoog in bed mijn werkzaamheden verrichten, tussen de middag even een powernap pakken en ik ben toch ook deze zomer weer meer verlofdagen gaan opnemen. Hierdoor kan ik meer trainen, maar met name meer rusten. Ook dit is een voorbeeld van commitment en keuzes maken. Ik maak nu de keuze geen drie weken vrij te nemen, maar liever langere weekenden te pakken, een korte zomervakantie en daarnaast alle woensdagen vrij te zijn deze zomer. Iets wat niet iedereen altijd begrijpt maar op deze manier kan ik mijn doelen behalen en mijn passie voor de sport blijven vasthouden én kan ik genoeg rusten.

Commitment, dat is ook wat mijn buddy’s met mij aangaan. Elk jaar is het weer spannend of ik een passende crew kan vinden voor mijn grote doelen. Ook dit jaar weer. Al vroeg in het voorjaar wist ik dat Karin Sloove, de opperbuddy weer met mij meegaat, dat is superfijn. Maar ik weet inmiddels ook dat ik het met één buddy ik niet red. Hoe tof dat ik dit jaar twee nieuwe dames aan de crew mag toevoegen die een deel van het parcours met mij mee afleggen; Dagne Overgoor en Angelique van der Linden.

Karin heeft deze zomer nu echt voor mij getraind, want ja mijn coach Jeroen zorgt ervoor dat ik een sterkere atleet wordt maar dat vraagt ook meer van buddiecrew. Karin brengt wat uurtjes door op de indoortrainer en komende weken zullen we samen nog wat tempotrainingen doen, waarbij Karin in mijn wiel moet blijven. Volgend jaar zal het spannend worden, onbekend terrein en een grote race met Challenge Roth in het vooruitzicht. Dus ik ben benieuwd wie er dan allemaal met mij mee op avontuur gaan.

Voor nu moet de focus op Almere! Nog even door bikkelen en vooral ook veel rusten!  Nog een aantal keer het parcours verkennen komende weken. Ik kan niet wachten tot dat ik het startschot hoor en weer één van de mooiste dagen in mijn leven mag gaan beleven. Dus voor iedereen die van start gaat komende weken. Het harde werken wordt beloond, ook tijdens de race is doorzettingsvermogen nodig. Maar echt de finish komt elke stap, elke minuut een stukje dichterbij.