Els is trending topic met haar bestseller; Strava Art bij IZGS; RIP Rob Brouwer – WTJ 1721

ZONDAG – Trouw, De Telegraaf, Algemeen Dagblad, NPO Nieuws, Het Laatste Nieuws en Humo. En dan ben ik er ongetwijfeld nog een paar vergeten. Het moge duidelijk zijn dat Els Visser de afgelopen week volop in de belangstelling stond. Alleen al in mijn krant BNDeStem zaterdag een zes pagina’s tellend interview. Aanleiding voor al die media-belangstelling was uiteraard het boek van Els ‘Geen zee te hoog’, wat nu al tot de vaderlandse Top 60 behoort van best verkochte boeken afgelopen week. Een bestseller dus.

Het leest als een spannende film ook voor wie het verhaal van haar schipbreuk al vele keren gehoord/gelezen heeft. Het was collega Ruud, die in de Bosbaan-triathlon bij haar debuut al meteen de link legde, waardoor Trikipedia (toen nog 3athlon.nl) nog diezelfde week het indrukwekkende verhaal publiceerde. Daarna deden we dat minder, in de veronderstelling dat Els er niet steeds aan herinnert wilde worden. De druk om haar verhaal in boekvorm uit te brengen werd echter steeds groter. En we kunnen ons levendig voorstellen dat het ook ooit tot een verfilming gaat komen. Een soort Cast Away met Tom Hanks, maar dan anders.

Martin maakt met IZGS mooi Strava Art

Het is een sport op zich aan het worden. Strava Art, door een opmerkelijke/grappige/artistieke route te fietsen. Dus niet je normale polderrondje fietsen, maar zorgen dat je aan het einde van de rit een hartje, dier of de Mona Lisa hebt afgelegd. Op de website Strav.art kom je van alles tegen: van harten tot dinosaurussen enzovoorts. Zelfs oud-wielrenner Erik Dekker doet er aan mee. Afgelopen weekend ook triathlonclub IZGS. Maandelijks organiseert de club een Challenge om het wedstrijdgevoel enigszins vast te houden. Martin Breedijk deed ook mee. Dat je er wel wat voor over moet hebben, merkte Martin ook. Voor ‘de poes’ moest hij een aantal vrouwen aan de kant sturen en voor ‘de stier’ moest ie door de bosjes.

Mooi was de liefdevolle hartroute als ode aan Martins onlangs overleden moeder en schoonvader, kort na elkaar rond de jaarwisseling. M-hartje-M. Van onze kant nog alle sterkte toegewenst om dit dubbele verlies te verwerken.

 

Rob Brouwer (1937-2021) overleden: klimgeit deed 24 hele triathlons

Helaas nog meer verdrietig nieuws, want vorige week donderdag is op 83-jarige leeftijd Rob Brouwer overleden. Rob was een triatleet van het allereerste uur. Bij de allereerste 100 kilometer van Hoogerheide (zeg maar een halve triathlon) stond Rob al aan de start (ondergetekende ook, maar mijn sportloopbaan was vele malen korter).

Rob deed samen met zoon Jos mee en nog enkele andere leden van de loopgroep Felix uit Delft. De groep zou jaarlijks terugkeren naar de wedstrijd in West-Brabant, door de Delftse/Schipluidense mannen een van de hoogtepunten van het jaar genoemd. Robs voorkeur ging meteen uit naar de lange afstanden, dus toen Han Brink de ’10 uur van Hoogerheide’ aan het programma toevoegde, was Rob meteen van de partij.

Na aanvankelijk een voetbal- en volleybalcarrière, sporten waarin hij ook scheidsrechter werd, stapte Rob in 1978 over op hardlopen. Hij deed dat met maatje Jan Jongste, deelnemer aan de eerste Holland Triathlons. Rob leerde zich de borstcrawl aan en begon begin jaren tachtig ook met driekamp.

Triathlon bepaalde een groot deel van het leven bij de familie Brouwer. Rob finishte twaalf keer in Almere en deed in totaal 24 hele triathlons, waarmee hij tot de top veertig van Nederland behoort. Zoon Jos deed er nog een paar meer (31). Eén van de hoogtepunten in Robs carrière was de Europese titel bij de M60 in het Deense Fredericia. De sportman in hart en nieren deed daarnaast ook nog eens 226 (!) marathons met als pr 2.49 uur. Hij finishte zestien keer de Schipholloop over 61 kilometer rondom de Haarlemmermeer en was ook drie keer in staat de 100 kilometer van Winschoten tot een goed einde te brengen.

In al die wedstrijden werd hij gesteund/vergezeld door zijn vrouw Plony, die hem helaas ontviel in 2014. Een mooie anekdote is de Schiphollloop waarin het zo hard waaide dat Rob zijn vrouw, die naast hem fietste moest duwen. Het looptempo van manlief was Plony te machtig. ,,Geen probleem, dan duw ik je toch even!’’, riep Rob lachend met zijn hoofd tegen de wind in beukend.

Bij het gouden jubileum van de loopgroep Felix in 2016 verscheen een jubileumboek van de hand van Robs clubgenoot Joop Raaphorst (ook vijfvoudig Almere-finisher).

Joop typeert zijn loopmaat als geen ander in dat boek. We citeren:

Rob:  “Berglopen, bergloopkampioen, bergen aan prijzen, bergen aan T-shirts. Als er iemand bij Felix nooit ergens als een berg tegen op zag, dan was Rob Brouwer het wel. Geen berg te hoog om tegenaan te lopen, geen zee te diep om een wedstrijd in te zwemmen. Wat deze man allemaal in zijn langdurig sportbestaan heeft gepresteerd, valt niet op één A4-tje samen te vatten”.

De bergen T-shirts blijken er 455 te zijn. Rob verzamelde ze, een shirt werd nooit weggegooid, maar belandde uiteindelijk in zijn ‘museum’ op zolder. Alleen al zo’n verzameltic, maakt de man bijzonder. Maar Rob Brouwer was meer dan zomaar één van de vele veteranen. Vrijdagmiddag in Almere stonden we gerust een half uur over koetjes en kalfjes te praten met Rob. Terwijl de rest van de Delflanders al aanstalten maakten huiswaarts te keren om vroeg onder de wol te kunnen voor de grote dag, had Rob alle tijd van de wereld. Daar genoot hij overigens zichtbaar van.

Indrukwekkend palmares

In 1988 debuteerde Rob dus in Almere. In 1993 deed hij samen met zoon Jos zelfs drie hele triathlons in acht weken. Hij deed de Ironman Klagenfurt, de Embrunman, de Jungfrau Marathon en de Inferno Triathlon. Hoe zwaarder, hoe leuker. Rob had iets met bergen en daaruit bleek zijn voorliefde voor dit soort wedstrijden. In vele gevallen was hij de oudste deelnemer. Niemand van zijn leeftijd durfde zulke extreme uitdagingen nog aan. Zijn snelste tijd zette Rob in 1996 in het Duitse Jümme op de klokken: 11.40.45 uur,waarmee hij snelst M55 was. In Almere ging het dat jaar ook het hardst van al zijn deelnames: 11.49.09 uur. In 1997 werd hij Nederlands kampioen berglopen. In 1997 en 2003 Nederlands kampioen hele triathlon. Naast de Europese titel in Denemarken 1997 haalde hij brons op het EK Almere 1999 en brons op het EK Almere 2006. Verder won hij de allereerste Ironman Klagenfurt in 1997, een favoriete wedstrijd waar hij zes keer aan mee deed en vier podiumplaatsen haalde. Verder deed hij twee keer de Belgian Coast in Middelkerke, twee keer Lanzarote en twee keer de Embrunman met winst in 1992. Een indrukwekkend palmares waar menig master alleen maar van kan dromen! Meedoen vond Rob overigens belangrijker dan de klassering of zijn eindtijd. Gezelligheid stond voorop.

Op de rouwkaart schreven zijn kinderen/kleinkinderen het volgend:

Er is maar 1 echte start en 1 echte finish, maar daartussen waren er mooie starts en schitterende finishes. Pa/Opa heeft genoten van zijn leven en heeft vele mooie sportieve momenten meegemaakt. Dit alles voor het grootste gedeelte van zijn leven met zijn lieve vrouw, kinderen en later klein- en achterkleinkinderen. Hij stond altijd voor iedereen klaar, maar vanaf nu moeten wij en ook alle anderen het zonder hem doen.

De laatste jaren zagen we Rob niet meer zo vaak op de wedstrijden. Hartproblemen en het overlijden van steun en toeverlaat Plony maakten dat we de goedlachse kleine man uit Delft niet meer op de vaste afspreekpunten zagen. De nestor van de triathlonsport, een fijn mens is niet meer. Rust zacht Rob. Zijn familie en vele sportvrienden van de loopgroep Felix en daarbuiten wensen wij veel sterkte.

Hieronder de bijdrage van Joop Raaphorst in het jubileumboek: