Lotte van Trigt liet in twee Ironmans zien dat je met reuma meer kunt dan zielig op de bank zitten

DINSDAG – Een pakkend verhaal van Marloes Vos, het opzienbarende bericht dat een van ’s lands succesvolste vrouwenteams ermee stopt en nu ook Lotte van Trigt, die zich niks aantrekt van haar chronische rugklachten en gewoon twee heles doet. Het lijkt wel of de Vrouwenweek weer is ingezet op Trikipedia. Onbewust is dat misschien wel zo. Wellicht dit keer niet alles gebundeld in 1 week, maar we hebben ook voor de laatste maand van het jaar nog een paar mooie ‘stories of women’ in petto. Wacht maar af. En mocht er echt genoeg aanbod komen, dan is het goed mogelijk dat er in het nieuwe jaar meteen een Vrouwenweek op het Triki-menu staat.

Maar nu laten we Lotte van Trigt (geen familie van Rik) aan het woord. Geboren in 1988 in Haarlem, in 2006 gebeurt er iets wat haar leven behoorlijk op zijn kop zette en toch tot nieuwe inzichten en dito uitdagingen leidde…

Wat een seizoen, wat een jaar! Voordat ik over mijn seizoen vertel heeft dit wel wat inleiding nodig.
Jaren terug na een etentje met vrienden, waar het triathlon zaadje geplant was, maar wat voor mij toen nog echt een brug te ver was, ben ik dit jaar ondanks 2 ingezakte ruggenwervels en Reumatoide Artritis op twee hele Ironmans gefinisht: Copenhagen en Cascais.
Net achttien jaar was ik toen ik werd aangereden door een auto, mijn rug brak, om vervolgens 6 weken met een gipsen korset rond te lopen en uiteindelijk twee ingezakte ruggenwervels en chronische rugpijn over te houden. Paar jaar later kwam daar Reuma bij en het plaatje was compleet!

Een dingetje

Ik hoorde tien jaar geleden over de Ironman op Kona en dat leek mij wel wat. Maar die marathon was wel een dingetje… 2 jaar terug inmiddels iets wijzer, dat Kona toch wel een flinke uitdaging zou worden, ondanks de lichamelijke uitdagingen. Toch stond er voor 2020 eindelijk een hele Ironman gepland, Copenhagen zou het worden! Na twee halves en meerdere kwarts en sprintjes vond ik tijd voor dat ultieme doel! Dat doel, wat dus al jaren in mijn koppie zat!
In augustus 2020 zou ik mezelf dan hopelijk eindelijk een Ironman mogen noemen. En kon ik laten zien dat je met chronische pijn en reuma echt meer kan dan zielig op de bank zitten.

Het roemruchte 2020 werd op wedstrijdgebied een bagger jaar, de reden is bij iedereen bekend. Ik heb welgeteld 1 wedstrijd kunnen doen, de kwart triathlon in Spijkenisse, waar ik de snelste dame was, de Olympische afstand was immers het hoofdonderdeel. Maar 500 meter langer zwemmen, als dat niet perse nodig is, doe ik liever niet. Scheelt je ook weer een meetmoment met de betere atleten… 😉

Ijdele hoop

Alle wedstrijden van 2021 werden doorgeschoven en omdat ik halverwege 2020 nog de ijdele hoop had dat Cascais in Portugal wel door zou gaan had ik mij ,daar samen met vriendlief ook nog voor ingeschreven, helaas! 2021 moest dus ons jaar worden, maar dan met twee hele ironmans in het vizier!

Hard en lang trainen is met mijn lijf best een uitdaging, met 2 hele Ironmans in het vooruitzicht binnen 8 weken leek het mij handig professionele hulp in te schakelen. Zodoende werd ik lid van Team Sirius van Yvonne van Vlerken en kreeg ik de beste begeleiding die ik mij wensen kon. Er werd een mooie jaarplanning gemaakt en de trainingen werden op mijn lijf en werkschema gefit.

 

Challenge St. Polten (favoriete wedstrijd van Yvonne, red.) was het eerste meetmoment, een halve. Ik vond het een pittige wedstrijd, erg koud water, wind, klimmen en ook wat regen. Vooral de hoogtemeters vielen voor een bewoner van onder NAP toch tegen. Het lopen ging net als altijd de eerste kilometers als een trein totdat ik vanaf km 11 met compleet betonnen bovenbenen door moest waardoor de kilometertijden toch wat inzakten. Uiteindelijk haalde ik netjes de finish maar niet in de door mij gehoopte tijd. Lichtelijk teleurgesteld heb ik mij vervolgens 1 week lang vermaakt in de Oostenrijkse bergen om te hiken en te herstellen.

Mont Ventoux

Terug in Nederland werden de trainingen vervolgd. Ze werden langer en zwaarder, maar ik vond het heerlijk. Het lijf pakte het goed op, waardoor ik mijn schema bijna helemaal heb kunnen volgen. Slechts een paar maal enkele trainingen moeten skippen door lichte opvlammingen van de reuma, waardoor ik mijn lijf echt rust moet geven. Nog 1 week heerlijk in Frankrijk kunnen trainen met een triathlonmaatje van me. Ik heb er bovendien de beruchte Mont Ventoux heb beklommen! Na dat weekje Frankrijk zou eigenlijk de halve triathlon van Heute Meuse (Wallonië) op het programma staan, maar dit keer gooide noodweer en extreem hoog water roet in het eten.

In plaats van de Belgische Ardennen, deed ik samen met vriendlief toch een halve triathlon, zelf supported in het epische Spijkenisse. Allemaal heen en weertjes, maar wel lekkere en snelle heen en weertjes, want ik had eindelijk die halve triathlon onder de vijfeneenhalf uur. De laatste loodjes waren zwaar, maar ik was klaar voor de hele in Copenhagen en het belangrijkste: ik had er zin in!

Als een droom

22 augustus was de dag! Het enige jammere was dat ik 1 dag van tevoren door mijn rug was gegaan en dus als een pinguïn in de rondte hupte. Maar ik had besloten dat ik mijn voorbereiding, energie en enthousiasme door niets zou laten tegenhouden. Die dag ging als een droom. Het zwemmen – absoluut niet mijn sterkste onderdeel – ging gesmeerd. Het fietsen was een feestje, zeker de eerste ronde. De tweede ronde werd een stuk zwaarder, maar ging nog goed. Het lopen ging de eerste 26 km best lekker en ondanks dat ik na die tijd betonnen bovenbenen had, kon ik mijn pace aardig vasthouden. De sfeer op het parcours: ik vond het zo tof!

Uiteindelijk kwam ik in 11 uur en 9 minuten over de finish en had ik die plak, dat T-shirt en drie dagen lang enorme spierpijn, maar met een dikke glimlach op mijn gezicht! Na Copenhagen was het twee weken herstellen om vervolgens weer op te bouwen. Een zwaar trainingsweekend in België, nog meer trainingsrondjes en drie weken voor Cascais nog een mooie tijdrit in Almere en de Antwerp 10 miles. Om vervolgens met de nieuw aangeschafte fietskoffers naar Cascais Portugal af te reizen.

Bagger schakelen

23 oktober werd weer een mooie dag! Zonder extra rug problemen rende ik iets na acht uur in de ochtend het zeewater in. Om zo snel mogelijk mij in de massa te werpen en die 3,8 km af te leggen. Na het zwemmen snel die ruim 900 meter afleggen naar de fiets om weer die 180 km te fietsen. Dit was een zwaar fietsparcours veel hoogtemeters en een stukkie warmer. Ondanks dat mijn fiets bagger schakelde, door de problemen die waren ontstaan tijdens het transport, kon ik best wat mensen inhalen en kwam ik redelijk fris van de fiets. Alleen die marathon nog, zoals een van mijn supporters zo leuk riep. Een mooi heen en weertje langs de kust met nog wat extra hoogtemeters. Mijn doel om de marathon onder de 4 uur te lopen haalde ik helaas net niet: 4 uur en 1 min. De eindsprint was mooi, maar kwam
net te laat.. Die sub 4 bewaar ik voor de volgende keer!

Maar in 11 uur en 55 minuten en als tiende in mijn agegroup, kwam ik met een big smile en handjes omhoog over de finish! Volgend jaar gaan we deze reis vervolgen met als doel een nieuw PR op de hele, twee mooie halves voor nog meer snelheid en wat tijdritten want dat tijdrijden wil ik ook wat vaker doen! Voor nu geniet ik vooral van mijn prestaties en laat ik mijn lijf herstellen want die twee heles hebben er wel ingehakt! Maar nu al zin in 2022!