De blog van Maryvonne (6); De ellende gaat nog even door
In zwaar weer is de juiste omschrijving voor de omstandigheden waarin Maryvonne zich momenteel bevindt. De onzekere toekomst voor Silke, de scheiding van Martijn, een aanstaande verhuizing, is haar doel richting de halve triathlon van Almere dit jaar haalbaar?
Dapper dat ze dit allemaal deelt via haar blogs op Trikipedia.
Het is even stil geweest rondom de blogs, want wat moet ik vertellen? Het trainen blijft een beetje een struggle. Het is niet leuk om daar over te lezen. Ik wil graag iets positiefs schrijven, iets leuks, iets lolligs. Ik geniet wel van het buiten zijn, van het los zijn van m’n hoofd, of juist ergens heel goed over na kunnen denken. De stap om mij elke keer om te kleden is best een hobbel. Want, er zit geen vooruitgang in qua tempo of hartslag. En toch…ik ga elke keer wel. Dan maar niet zo hard, dan maar met een hoge hartslag.
Te veel spanningen, te veel onzekerheid. Want behalve de onzekere toekomst voor Silke hebben Martijn en ik besloten om uit elkaar te gaan. De ellende gaat nog even door. Scheiden, verhuizen, een donkere wolk die altijd met mij mee gaat… Wanneer is het genoeg? Dat ik mezelf staande hou is best een wonder. Ik dacht altijd dat ik niet zo’n sterke vrouw was. Misschien moet ik er nu maar in geloven dat ik dat best wèl ben.
Mijn beste vriend benoemde laatst dat ik de onzekerheid met betrekking tot Silke als een sluier over mijn leven laat hangen. Een rake opmerking. Dat is wat er nu wel gebeurt. Het is verdomd lastig om dat wat los te laten, als er nog zoveel andere onzekere factoren zijn. De verkoop van ons fijne huis, ik heb er heel veel verdriet van dat ik weg moet. Het vinden van een nieuw huis, een thuis voor de meiden en mijzelf. Door alle stijgende rentes en het forse overbieden is dat niet makkelijk. Dus ik zit een beetje in een negatieve spiraal. Om daar niet te veel in meegezogen te worden is het juist fijn dat ik de mogelijkheid heb om te sporten. Eruit gaan en eruit zijn is goed! Wat heb ik er aan om op de bank te blijven zitten?
Vandaag was een goede dag. Op het schema stond 35 minuten hardlopen. Aan één stuk, easy tempo. Vroeger zou ik mijn hand er niet voor omgedraaid hebben, nu zag ik er toch een beetje tegenop. Ik ben gegaan en na een kwartiertje voelde het alsof ik dit nog wel een tijd vol kon houden. Er kwamen allerlei gedachten voorbij. Leuke, minder leuke. Ik kon ze gewoon laten passeren zonder er iets van te vinden. Uiteindelijk liep ik zelfs 38 minuten! Over een paar maanden mag ik nog een stuk langer, en ook dat gaat wel lukken. Toch?
Steeds vaker komt de gedachte op om niet meer de halve triathlon te gaan doen. Ik kan alle gulle gevers niet teleurstellen en al mijn problemen vallen in het niet met de ziekte die Silke heeft. Over een jaar is alles rustiger en zonniger!
Dutch