Marloes Vos, adaptive triathlete (29): Mijn eerste echte halve en het feestje dat Holten heet.

Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1^ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.  

Zittend op de bank kijk ik terug op een aantal supermooie weken. Wat is er een hoop gebeurd. Een maand vol emoties en trots. Mei sloot ik al af met twee geweldige wedstrijden maar in juni ging ik pas echt los. Drie wedstrijden in drie opeenvolgende weekenden. Van een halve via een kwart naar een 1/8^ste als afsluiter, en wat voor één. Een paar jaar terug zou ik dit niet eens aangedurfd hebben in te plannen, maar nu denk ik alleen maar aan hoe geweldig dit is.

Na het bijzondere avontuur van The Island Trispiration Triathlon, waar ik echt al een dik PR op de halve marathon liep in de bijna halve triatlon, kon dat alleen maar veel goeds beloven. De eerste twee weken van juni stonden in teken van herstellen van mijn prestaties in mei en om me klaar te maken om tijdens Trihard Amsterdam gas te geven op de halve triatlon. Omdat ik in juni veel races gepland had staan, wist ik dat ik in de trainingen vooral veel nadruk op herstel zou gaan liggen. Ik had deze maand ook meer rustdagen dan ooit op programma en ik vind het best bijzonder dat ik deze meer en meer weet te waarderen en te omarmen. Waar ik vorig jaar nog onrustig werd als ik een dag niet mocht sporten pak ik nu zelfs best eens een extra dagje erbij als ik voel dat het nodig is.

En dan is het alweer half juni en ineens daagt de realisatie dat dit mijn eerste officiële halve triatlon zal zijn. Alle drie halve triatlons die ik ervoor deed waren georganiseerd vanuit Trispiration.  Maar nu is het tijd voor het “echte” werk. Het wordt ook een test voor Almere om te ervaren hoe ik om ga met alle prikkels en drukte van een grote wedstrijd. Een race om te testen wat zit er nu in mij zit en in hoeverre ik mij nu zal durven pushen. Samen met Josta als fiets- en zwembuddy en Karin die het lopen op zich neemt gaan we dit avontuur aan. Voor het eerst moet mijn fiets in de wisselzone overnachten, en ook dat vind ik erg spannend. Mr. Felt en ik slapen het liefst onder één dak, schrijf ik grinnikend op. Maar tot mijn vreugde tref ik zondag mijn fiets weer in goede orde aan en geniet ik ervan teamgenootjes te treffen die ook gaan racen op de diverse afstanden. Die oranje pakjes van ons vallen ieder geval goed op en dat maakt het elkaar opzoeken een stuk makkelijker.

Daarnaast deel ik graag een pluim uit aan de organisatie die goed nagedacht heeft over de startnummers en de wisselzone plek. Het fenomeen racebuddy raakt langzaamaan steeds meer ingeburgerd en organisaties komen met passende oplossingen. Dat is superfijn en dat geeft hoop voor de toekomst.  We zijn er nog niet, maar met elke wedstrijd komen we stapje verder. Het zwemmen gaat als vanouds, met de focus op buddy Josta die halverwege zorgt dat ik kan eten. Soms neig ik naar zelf navigeren al mag ik dat niet meer doen van de coach, want het zorgt voor verstoringen in mijn brein en mijn zwemslag. Daarvoor is de buddy er toch dringt ze me op het hart, lesje weer geleerd 😉. Na een PR op zwemmen kom ik uit het water en wisselen gaat nu ook steeds soepeler en sneller. Op de fiets coacht Josta mij de stad door en ze loodst me door de bochten, want dat kan ik nog steeds niet goed. Ik merk dat ik sneller en sneller ga, de wind deert me niks want ik rijd gewoon consequent 30 km/u. Na iets meer dan 3 uur tikken we de 90 km aan en gaan we richting wisselzone. Wauw ik heb gevlogen over het parcours! Dik PR opnieuw. Karin staat klaar om het stokje over te nemen en mij door het hardlopen te loodsen. Oef, wat heb ik het zwaar. Dat harder fietsen zorgt ook voor zwaardere benen. Karin doet het echt super als buddy. Ze begeleidt me door de stad, drempels en bochten worden op tijd aangegeven. Ze houdt mijn voeding bij en pakt bekers aan bij de drankposten.

Als de finish in zicht komt, zie ik dat ik er nog best een aardig tempo in heb en een prima halve marathon loop. Niet zo snel als drie weken ervoor, maar dat hoeft ook niet, die ging ook wel echt super goed. Ik ruik de finish en zie op mijn horloge een tijd waarvan ik dacht alleen maar te kunnen dromen. Wat ben ik trots, de glimlach komt op mijn gezicht en Karin zegt: “Ga maar, finish!” Met de armen in de lucht en een grote lach op mijn gezicht vier ik mijn feestje. Ik draai me om en Karin komt paar seconde na mij binnen. Ik vlieg haar om de nek. Voor haar ook het debuut als officiële buddy, Josta komt naar het hek en we zijn samen trots! De tijd 6.24.10 is een toptijd.

De rest van de week neem ik weer was gas terug! Want een week later volgt er opnieuw een triatlon! Jawel, mijn thuis triatlon, waar het in 2018 allemaal begon! De Gendtse Triatlon. Ook het begin dat Trikipedia mij opmerkte. Die vrouw met een bijzonder verhaal. En nu sta ik aan de start, als Gelreman finisher op weg naar mijn tweede hele triatlon. Ik voel mij sterker dan ooit maar ineens slaan de zenuwen toe en waarom, geen idee! Is het dan toch de spanning van een thuiswedstrijd of vraag ik me ergens diep weggestopt af of lijf wel goed hersteld is na mijn prestatie op de halve triatlon vorige week? Of zijn het alle herinneringen die hier liggen die voor de kriebels zorgen. Om 11 uur halen we het startnummer op, richt ik de wisselzones in en half uur voor de start duik ik nog even het water in. En dan luidt om 13.00 uur het startschot…. De grote wasmachine waar ik middenin beland is een nieuwe gewaarwording voor me. Blijkbaar ben ik geen laatste zwemmer meer en laat ik meerdere atleten achter mij… das even wennen… ik zwem steady. De opdracht van coach Josta is ‘krachtig doorhalen en glijden’. Navigeren is niet nodig met al die mensen om mij heen. Ik heb her en der wat knieën en ellenbogen gevoeld maar zwem stug door in een recordtijd voor mij. Na 23 minuten kom ik het water uit en gooi mijn vuist al in de lucht. Naar de fiets rennen kan ik inmiddels ook. Daar haal ik even diep adem en rustig maak ik mezelf klaar, en door…. Ik ren met de fiets de wisselzone uit en trap rustig in richting de dijk! Er staat een straf windje maar ik neem mezelf voor me niet kapot te trappen. Steady, gestaag op wattage. De dijk afrijden durf ik steeds harder, bochten vooraf oefenen heeft geholpen. En dan blijkt dat ik steady rond de 20 minuten per ronde zit … echt 30 km/uur gemiddeld met               tegenwind, dijken op en afrijden en over stuiterasfalt kan ik blijkbaar!
Ik neem mij zelf voor terug te zijn voordat de eerste man finisht en dat lukt warempel. Ik wissel en neem de gels dit keer in de hand, want ik wil ze niet weer verliezen zoals in Brouwersdam.  Ik begin gestaag aan vijf rondes lopen; vijf keer de loopbrug op, vijf keer een hele meute publiek bij het café en de finish, en elke keer ben ik met 12 minuten het rondje door. Ik heb vleugels vandaag, het voelt zwaar maar toch komt dít eruit! En dat één week na de halve triatlon in Amsterdam. Onderweg krijg ik superveel support, rondje na rondje. Ik besef dat ik dik onder de drie uur ga finishen. Wie had dát ooit gedacht. Dat laatste rondje gooi ik het gas nog even open en de laatste 500 m gaan die handen de lucht in… want wauw, wat is dit genieten. 2.52.46!! Een dik PR!

En dan is het juli! De uitnodiging om aan de start te verschijnen in Holten neem ik dan ook met grote trots aan. Ik wil Wim graag een mooi feestje geven. Ik voel me vereerd als triatlon rookie aan de start te staan tussen al deze mooie legends! Zaterdag 2 juli 2022 is een dag die geschiedenisboeken ingaat! 40 jaar levende triatlonhistorie samen aan de start. Mooie verhalen worden er vooraf opgehaald en gedeeld en we grappen nog. Gaan we voor de fun, of gaan we racen. Voor de start waren we er nog niet uit wat het zou gaan worden, maar na het startschot in het zwembad was het al gauw duidelijk. De knop gaat áán en knallen maar! Bedankt Wim voor alle jaren support en je mooie verhalen. Gelukkig zijn we nog niet helemaal van je af. Op afstand blijf je ons volgen en kruip je in de pen en wie weet, zien we je nog eens als supporter aan de kant van mooie wedstrijden staan! Bedankt Wim voor wat jij voor deze sport betekent! Dank en petje af!