Terugblik op Menen; Olbersdorf; Allgau met Els Visser; Peasantman, JurassicMan en Joop Schwalbachs avontuur in Rockman Noorwegen – WTJ 2529

ZATERDAG – Terwijl de weekendwedstrijden al weer aan de gang zijn, kijken wij nog even naar vorig weekend. Buiten de toen gehouden WK’s, Ironmans en Nederlandse wedstrijden was de koek nog niet op in wereldwijd triathlonland. Grote wedstrijden, kleine wedstrijden. Heles, halves, kwarts. Het hele spectrum. We nemen er nog een aantal met jullie door, opdat we ze niet vergeten.

Menen voor Sybren en Katrien

We beginnen in het Belgische Menen, waar Frederik van Lierde in eigen stad in 2020 afscheid nam van de topsport en vervolgens in de organisatie stapte. Ondanks corona kon deze halve triathlon elk jaar doorgaan. Frederik won zelf de openingseditie, het jaar daarna was hete de beurt aan Stenn Goetstouwers en ook nu weer was een aanstormend talent de sterkste: Sybren Baelde -vorig jaar tweede – won in 3.48.32 uur. Daarna was het de beurt aan Sander Heemeryck op zo’n vier minuten van de winnaar. Tom Mets bleef er kort achter en greep zo de derde plaats. Voor de broers Heemeryck dus allebei een tweede plaats. De ene op de IM Kalmar, waarmee op de valreep nog kwalificatie voor Hawaii afgedwongen. Sander is minder internationaal, maar wordt wel steeds beter.

Bij de vrouwen was Katrien Verstuyft voor het derde jaar op rij de kampioene van Menen. Ongeslagen is ze derhalve in deze klassieker, die nu helaas met 241 deelnemers veel minder atleten trok dan de voorgaande jaren toen het veld uit meer dan 400 triatleten bestond. Katrien werd gevolgd door Alexandra Tondeur, in voorbereiding op het EK Almere. De derde plaats ging naar Liesbeth Verbiest. Naast veel Belgen waren er ook een tweetal Nederlanders, die allebei in de top twintig eindigden.

21 AUGUSTUS: HALVE TRIATHLON MENEN (BEL)
M:
15.Rens van Eijk 4.13.27
19.Leon van Hamersveld 4.15.40

XTerra Olbersdorf: Wouter twintigste

Vrijdag hadden we al de eerste berichten over de short-track versie van XTerra Olbersdorf in Duitsland. Het was de Fransman Felix Forissier, die de korte race won voor de Deen Jens Emil Sloth Nielsen en Felix’ landgenoot Arthur Serrieres. Alizee Paties, Loanne Duvoisin en Solenne Billouin vormden de top drie bij de vrouwen. Onder de 25 pro’s was een Nederlander: Wouter Dijkshoorn. De Amsterdammer mag zich de laatste jaren graag meten met de XTerra-elite. Garanties op succes geeft dat uiteraard niet, het veld is steeds beresterk. Ook in Olbersdorf bleek dat: Wouter finishte als twintigste. Op zaterdag deed hij niet meer mee aan de ‘gewone’ XTerra. Arthur Serrieres zette het missertje van vrijdag recht en won. Nu wel een Franse dubbelslag want Arhur Forissier versloeg Jens Sloth Nielsen in de strijd om de tweede plaats.

Ook een ander vrouwenpodium. De Italiaanse Sandra Mairhofer revancheerde zich op de short track en won nu. Alizees Paties werd daarmee ‘de dubbel’ onthouden, ze finishte wel tweede. Brons ging naar de Oostenrijkse topspecialiste Carina Wasle. De Nederlandse inbreng was op zaterdag een stukje groter. Koen de Leeuw was verrassend sterk op een 23e plaats, Wouter Dijkshoorn deed de dubbel en finishte nu as 32e met Quirijn Waaijenberg direct achter hem aan. Ralph van Dijk deed bij de agegroupers mee. Hij werd 77e totaal en zevende M45.

 

 

Els Visser tweede in Allgau

We blijven in Duitsland, voor de zogeheten Allgau triathlon over de halve afstand. Met nog drie weken te gaan tot Almere een mooie test voor Els Visser. Na een boeiend duel moest ze enkel haar meerdere erkennen in de Duitse topper Daniela Bleymehl. Verschil: iets meer dan twee minuten. Voor Els, enige Nederlandse pro in Hawaii straks, was het een mooie opstekeker na een lange periode van trainen. Op de derde plaats volgde Maira Paulig, maar die moest liefst twaalf minuten toestaan. Bij de mannen bleef alleen Thomas Ott onder de 4 uur. De Duitser won in 3.58.30 uur, daarna volgde de Australiër Joel Wooldrigde in 4.00.24 uur en een tweede Duitser – Julian Grosskopf – scoorde brons in 4.01 uur. Een Nederlandse man aan de start en drie vaderlandse vrouwen met o.a. twee Hawaiigangers. Meeste eer naar Els dus. Op de kwart afstand haalde Guusje Vrehen en 204e plaats.

21 AUGUSTUS: ALLGAU TRIATHLON, IMMENSTADT (DUI)
M:
590.Dave Peters 5.55.46
V:
2.Els Visser 4.27.48
46.Jorien Krediet 5.30.04
55.Rachma Scheffer 5.33.13

Twee Poolse hele triathlons op 1 dag

Waar ik me al heel wat jaartjes over verbaas is dat twee hele triathlons in Polen al jaren op dezelfde dag in augustus worden gehouden. Afgelopen zondag opnieuw. In Wolsztyn de Polskaman en in Bydgrozcz Borwono de Ocean Lava-race. En alsof de duvel ermee speelt: bij beide wedstrijden stond exact hetzelfde aantal deelnemers aan de start namelijk 103. Ocean Lava trok iets meer buitenlandse triatleten dan de Polskaman. Nederlanders maakten de reis oostwaarts niet. In de Polskaman ging het net even sneller dan Ocean Lava. De winnaar Bartosz Banach deed er in Wolsztyn 8.56.46 uur over, terwijl de Hongaar Zoran Nikolics in Ocean Lava Bydgorzcz als winnende tijd 9.02.09 uur liet noteren. Susanne Griepentrog uit Duitsland was de winnares in de Polskama in 10.52.55 uur, Tania Zavediuk verhinderde een Poolse zege op de Ocean Lava-race. De Oekraïense won in 11.31.22 uur.

Peasantman en Mountainman

In Amerika was de kleinschalige Peasantman in de Pan Yan, staat New York. De winst ging net als vorig jaar naar Nik Reinert. Als eerste in de negen jaar dat deze hele triathlon wordt gehouden bleef de Amerikaan binnen de tien uur: 9.57.55 uur. Oud-winnaar David Patzer eindigde precies een uur later als tweede. De derde plaats ging naar Ian Stutzman in 13.44 uur. Niet bepaald een spannende race dus. Iets korter op elkaar zaten de vrouwen. Christine Schleppegrell won in 13.54.44 uur. Rachel McArdle deed er 14.16 uur over en Danielle Wroblewski 15.05 uur. Zie daar het podium. Totaal 22 deelnemers. Op de halve iets meer (79) en de winst voor Jonathan Cyganik en Heather Jasontek. De Mountainman in het Amerikaanse Flagstaff trok de hele maar in: te weinig deelnemers. Op de halve deden er 90 mee met winst voor Matt Tobey en Brianna Troksa.

Jurassicman

In Engeland was het afgelopen zondag tijd voor de Jurassicman, zonder twijfel de zwaarste hele triathlon in GB. De wedstrijd in Lulworth Cove wordt eens in de vier jaar gehouden. 23 dapperen – allemaal uit GB – durfden de uitdaging aan. Winnaar werd Tom Page in 14.35.06. Vier minuten later volgde Andrew Lowry als tweede en op ruim een halfuur werd tweevoudig winnaar Anthony Gerundini derde. Een vrouw haalde de finish: Emily Kate Walton in 15.42.17 uur.

Zwaar, zwaarder, zwaarst: Rockman Noorwegen

In Noorwegen was het vorige weekend tijd voor de Rockman, een loeizware Swimrun in de ruige omgeving van Stavanger, het Lysefjord om precies te zijn. Onder Nederlanders wordt Swimrun ook steeds populairder. In Noorwegen deed op de lange afstand het koppel Roy Marinus en Joop Schwalbach mee. Ze eindigden 28e in 12.13.06 uur. De winnaars waren de Zweed Nicoleas Remires en Spanjaard Francesco de Lanuza Gimend. Eindtijd 8.29.48 uur. Het Amerikaanse duo Marcus Barton en Kwaika Tarayo eindigde tweede. De Noren Martin Digranes en Jarand Troen pakten de derde plaats. Snelste mixed team was Fanny Ahlfors en Patrik Widell uit Zweden in 9.29.19 uur. En het eerste vrouwenkoppel bestond uit Eeva Liesirova en Eva-Lotta Bakcman uit Finland. Nederlands succes was er op de ‘korte afstand’. Vader en zoon Paul en Ruben Slot eindigden op een derde plaats in 5.44.15 uur. Dus ‘kort’ is relatief. Winnaars daar Simon Rosenvinge en Bjorm Olav Lunde Holkhjem in 4.32.51. Beste vrouwelijk duo Ilkja Huber en Cecilie Nilsen uit Noorwegen. Een derde Nederlands koppel, bestaande uit Michel van Dijk en Jos Rooijmans finishte als vijfde.

Joop Schwalbach – ook ooit deelnemer aan de Jurassicman – bracht een erg leuk verslag uit van zijn zoveelste ervaring op het gebied van ‘extreme duursport’. We delen het hier, zodat je een beetje een idee krijgt van deze Rockman:

Lysefjord, Norway; 20 Augustus 2022

Drie jaar geleden al ingeschreven en nu ging het eindelijk door: de fameuze Rockman in Noorwegen. Dit is zeker geen gewone swimrun. Van de plaatjes wisten we al dat het heel mooi was, maar toch ook wel zwaar met heel veel hoogteverschillen, maar eigenlijk hadden we geen idee wat ons te wachten stond. Samen met Bea en Roy stapten we donderdagochtend om half zes in de auto. Via Denemarken en de boot van Hirthals naar Kristiansand kwamen we in het donker aan bij onze eerste overnachtingsplek: Cabin in de Woods. Nou dat was ook zo en na een spannend weggetje ploften we zo in ons bed.

De volgende ochtend was verrassend. We stonden echt in de middle of niks aan een mooi meertje. Gelijk maar even een plons genomen want de voorzieningen waren ongeveer een dak boven je hoofd en een outhouse. Bijtijds via een toeristische route (erg mooi) naar Stavanger gereden. We hadden een betaalbaar hotelletje gevonden dichtbij de boot en briefing. Nou ik kan alvast verklappen dat het Skansen hotel zo’n beetje het slechtste is dat je kunt kiezen, al wisten we dat toen nog niet. De registratie was in ‘Bar Bache’, een pub om de hoek. Gelijk de meeste andere Nederlanders ontmoet (er stonden er 17 op de startlijst).
De zenuwen waren er, maar we hebben ook nog even tijd gemaakt voor een leuke groepsfoto met vlag. Na een goede pasta maaltijd ons mandje opgezocht want de wekker ging al om vier uur.
Nou het hotel werd omgetoverd tot een soort van nachtclub, dus net toen het geluid uitging, ging zo’n beetje de wekker!
Kwart voor vijf liepen Roy en ik naar de ferry die ons naar de start zou brengen. 5:15 vertrok de boot en voeren we onder de brug door richting Lysefjord. Het was nog donker maar het uitzicht werd steeds mooier. 6:15 ging de boot voor anker en moesten we ons klaar maken. De start om 6:30 was een sprong vanaf de laadklep het water in, zoals dat ook bij de Norseman gebeurt.
Wij gingen zo’n 4 minuten later te water en daar hadden we achteraf toch een beetje spijt van. Het zwemmen ging eerst een donkere kloof in (soort grot) Fantahålå. Hier mochten we niet aangelijnd tot een boei. Daarna zwommen we de grot uit en ging het langs de hoge rotsen verder. Na zo’n kilometer kwamen we bij de Revsåkai. Door de drukte was ik Roy een beetje verloren. Aangelijnd konden we ook een stuk sneller, maar dat kwam nog wel. Bij de aanleg plaats moesten we behoorlijk klimmen en daarna ging het meteen steil (recht) omhoog. Pad is hier een erg ruim begrip en met handen en voeten, glibberend, af en toe lekker verzwikken maakten we toch progressie. Eenmaal boven in het bos zagen we een meer en dit was het volgende doel. Deels zonder pad kwamen we aan voor een oversteek van 900m: de Revsvatnet . Gelijk aangelijnd en met paddles en drijvers tussen de benen haalden we als een raket veel koppels voor ons in. Na de verzorgingspost ging het verder over een deels voor ons uitgezette route. Deze was duidelijk aangegeven met oranje vlaggetjes, maar toch was het goed opletten, te meer omdat het veld al helemaal uit elkaar lag en je dus eigenlijk alleen was. Hier waren weer hele delen slecht te belopen, maar waar het kon deden we toch een poging.
Uiteindelijk kwamen we op de toeristen route naar de Preikestolen. Dit was een breed pad en hoewel het steil was hebben we het meeste wel kunnen ‘rennen’. We werden luid aangemoedigd (‘heya’, ‘heya’ of soms ook in het Nederlands) en iedereen maakte plaats voor ons. Wat was het schitterend mooi. Langs het randje kwamen we aan bij de Preikestolen of Pulpit Rock. Hier keek je over het randje 604 meter recht naar beneden. We hadden een verplichte stop van 2 minuten. Twee Roemeense deelnemers hadden een camera mee, dus daar hebben we gelijk maar even een foto gebietst. Daarna gingen we nog met de Rockman himself op de foto.
Het was tijd voor de terugweg. Over de gladde (maar wel stroeve) rots hebben we weer zo veel mogelijk gelopen. Na zo’n 4 km kwamen we Petra en Leo Stolk tegen. Die waren duidelijk aan het genieten. Na een korte aanmoediging weer verder. Selma en Niels volgden snel en hadden het een beetje moeilijk. Het volgende stuk werd weer moeilijker. Naast dat de benen zeer gingen doen was het pad weer slecht, met grote rotsblokken en zompige ondergrond zodat je soms tot je knieën in de modder zat. Uiteindelijk kwamen we na een stukje dalen bij het volgende bergmeer: de Skogavatnet. Ik denk dat we 500m gezwommen hebben, en weer gingen we super. Omdat het best wel warm was, had ik ook erge dorst. Tijdens het zwemmen heb ik dus maar af en toe met mijn mond open gezwommen. Drinken moest je trouwens onderweg bij de verschillende stroompjes die uit de bergen kwamen. Dat doet Thor ook dus dan zal het wel goed zijn.
Na deze swim ging het weer verder. Niet alleen moeras, maar ook grote gladde rotsplaten. Op de echt moeilijk stukken hadden ze ook kettingen opgehangen. Dit ging weer vlak langs de rand en was fantastisch mooi. Je keek zo 700m naar beneden en kon de ferry zien varen. Uiteindelijk moesten we behoorlijk gas geven om op tijd bij Brattli te komen. Dit stuk was zo’n 6.5 km maar het laatste stuk ging zo steil over een grashelling, dat dit een speciale techniek vereiste die we niet hebben.
Net voor 12:00 kwamen we bij de kade aan. Op ons klokje hadden we 3 minuten over, maar ja we waren ook te laat gestart. Gelukkig mochten we verder.
Deze zwem in het fjord was de ‘seaside swim’ op papier 1750m, maar dat werden er wel 2000. Iedereen die bij de start voor ons zwom hebben we ingehaald. Ik begon wel mijn schouders te voelen, maar als dat het enige was. Bij de Bakken Kai klommen we met touwen op de kant. Na wat verzorging gingen we meteen verder want met zo weinig speling maakten we ons wel een beetje zorgen.
Hier begon de ‘seaside sprint’ een morbide grap van de organisatie, want van sprinten kon geen sprake zijn. Lopen was zelfs veel gezegd. Allemaal rotsblokken en op de lastige stukken weer kettingen als hulp. Ook dit eindigde weer met een stukje steil afdalen tot we bij Songesand aankwamen. Dit was een volgende cutoff en we hadden nu 15 minuten gewonnen. Wel moesten we blijven lopen volgens de Rockmancrew tijdwaarnemer, dan zat het wel goed.
De volgende 7000m ging voor het grootste gedeelte over een oplopende verharde weg. Hier waren de rollen omgedraaid en heeft Roy mij op sleeptouw genomen. Dat ging geweldig en we haalden zelfs 2 dames in die boven aan de klim zelfs helemaal uit zicht verdwenen waren. Maar weer een steile gras afdaling voor de laatste 1,5 km. Al snel hoorden we de dames weer en tjoep tjoep ze lieten ons zo staan. Bij Kåsaklubben kregen we een safetyswimmer (boei) mee voor de Fjord crossing. 1700m naar de Flørli aan de overkant. Het oude pomphuis was waar we er ongeveer uit moesten, alleen door de stroming moest je wat verder naar rechts mikken. Nou wij hebben gewoon in een rechte lijn naar de overkant gezwommen en passeerden zo weer wat deelnemers.
Bij Flørli werden we opgewacht door de vele vrijwilligers en ook deelnemers die de halve afstand deden of eerder waren uitgevallen. Na wat verzorging vooral cola en een gelletje begonnen we aan de Flørlitrappene; de grootse houten trap ter wereld met wel 4500 treden. We hadden nu een half uur over bij deze cutoff en dus alle tijd. Nou die trap: dat is een monster! Vrijwel recht omhoog naar zo’n 800m. Ik duizelde er van (het begon op te raken). Roy had wat minder moeite met de trap en moest boven even op me wachten. Daarna gingen we het stuwmeertje in: de Ternevatnet.
Dit was echt koud en gelukkig maar 300m. Eruit nog een kort klimmetje en daarna over een goed pad gingen we het laatste rondje in. We gingen niet de Dragons Neck op, dit was alleen voor de top 5 (of misschien nog minder) weggelegd. Vonden we niet erg hoor, zesde is ook goed ha ha.
Over de top nog een stuk kunnen rennen, daarna gingen we eerst het ‘moeras’ in met de nodige uitglijders en tenslotte bijna recht naar beneden door het bos terug naar Flørli. De dames hadden ons inmiddels ook weer ingehaald en liepen op dit stuk zo 10 minuten uit. Hoewel het pad hier goed was, deden de benen zo zeer dat we erg voorzichtig naar beneden schuifelden. Over de brug was het laatste stukje naar de finish een makkie.
Met een grote smile namen we de “Rockman broekriem” in ontvangst van Thor. Ik ben altijd blij met dat soort kadootjes en we hebben er weer een “…man” bij.
Nog wat gegevens:
43km, 2700 hoogte meters (klimmen dus, maar ook weer naar beneden), 6800m zwemmen en de rest lopen.
Ik denk dat we wel de mooiste Swimrun ter wereld hebben meegemaakt. Dat het zwaar was blijkt wel uit het feit dat de winnaar een uur langer nodig had dan bij de WK Ötillö over 70 km!
De volgende dag zijn we weer naar huis gereden met een tussenstop in Denemarken. Ik moest achteruit de trap af en daar werd natuurlijk hard om gelachen.

 

Wim van den Broek

Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.