Marloes Vos, adaptive triathlete (31): Almere 2022

“Onze Marloes”, het is een bijzondere. Zes jaar geleden nog in een rolstoel en afgelopen weekend haar tweede hele gefinisht in Almere, waarbij ze haar p.r. van de Gelreman 2021 verpulverd. Haar blogs bijzonder goed gelezen, een hele schare fans die met haar meeleven. Voor mij persoonlijk een “wereldwijf”, samen veel contact en lief en leed delend. Er zit een kop op, ze weet wat ze wil ,maar soms gaat het dan even mis en is de kop in de war. Van hulpbehoevende naar full distance triatlete die steeds minder hulp nodig heeft en “gewoon” twee hele triathlons op haar naam heeft staan. Een geweldig verhaal om van dichtbij mee te maken. Diep respect voor Marloes Vos, haar prestaties, haar drive, haar inzet voor de adaptive atletes.
Een hele lap tekst, iets waar we normaal gesproken voor waken, maar in dit geval Marloes alle ruimte geven om alles te melden, wat zij beleefde in Almere.

Een jaar geleden, toekijkend in Almere naar een fantastisch WK, werd mijn nieuwe droom geboren. Tijdens de Gelreman riep ik: ‘En volgend jaar ga ik weer voor een volledige triathlon.’ Maar ja welke… Na het zien van het WK wist ik het zeker: Challenge Almere wordt mijn wedstrijd voor 2022. Nu zijn we een jaar verder en wat voor één, een jaar waarin ik heb mogen groeien als mens, fysiek en mentaal. Het weekend van Challenge Almere-Amsterdam 2022 is daar!

Druk met alle voorbereidingen, vertrek ik op donderdag richting Almere. Daar start ik met een verkenning op de Esplanade. Even expo checken en mij een beeld vormen van het terrein. Hoe leuk dat ik vele atleten, vrijwilligers en supporters tegenkom die een praatje willen maken. Blijkbaar kan ik in triathlon land niet meer incognito rondlopen, zo leuk hoe iedereen met mij meeleeft in deze sport.  In de avond beginnen de zenuwen toe te slaan. Ik ben alleen in Almere en wat ben ik blij met mensen die mij omarmen en in warm bad ontvangen, mij laten zijn wie ik ben en mijn passie voor de sport begrijpen. Met trouwe triathlon fanaten Roely en Rens proosten we op een mooie wedstrijd en praten we over de verhalen en anekdotes van deze prachtige sport. We hadden afgesproken op tijd naar bed te gaan, dus ja Rens ik snapte je hint helemaal! Want ja, als we eenmaal beginnen te praten over deze sport dan zijn we nog lang niet uitgepraat.

Na een kort nachtje, besluit ik in de ochtend opnieuw naar de Esplanade te gaan. Alvast mijn eigen startnummer te halen en te checken of alles geregeld is. Ik sta in de rij en daar staat Roely weer, ze geeft me mijn envelop en we checken even of alles erin zit en dan hoor ik ‘geen bib-nummers dit jaar’. In een split second gaan bij mij de alarmbellen af omtrent mijn buddy’s en de herkenbaarheid op de fiets en met het lopen. De helm en fiets stickers gaan men niet herkennen en wordt dan toch issues met de jury, weet ik uit ervaring. Ik besluit naar de balie te lopen en het probleem van herkenbaarheid buddy’s aan te kaarten en men gaat het uitzoeken. Ik bedenk mij ook dat het handig is even naar de jury te gaan en meld ik mij bij incheck om bij hen te checken of men op hoogte is van mijn aanpassingen. Ik voel aan alles dat dit niet goed gecommuniceerd is. Gelukkig besluiten ze de nummers te noteren en het een en ander te checken.

De stress slaat bij mij toe, al maanden ben ik bezig met alle zaken te regelen om zonder stress aan de start te verschijnen en dan de dag voor de race blijkt het toch allemaal anders te lopen. In de middag arriveren mijn buddy’s een voor een en gaan in rij staan om ook de spullen op te halen. Ik besluit weer naar huis te gaan mijn spullen in te pakken en niet te vergeten mijn nagels professioneel te laten lakken. Ja, een traditie die in 2020 is geboren en voor mij een belangrijk ritueel is.  In de middag ga ik terug naar de kunstlinie om daar met mijn buddy’s alles door te nemen en dan komt er nieuws…. Ik hoor iemand mij roepen en vertelt de oplossing over de startnummers… en ja daar komt het mijn fietsbuddie mag niet stayeren. Teamgenootje Elise staat erbij en zo nog paar atleten die ik ken en die zien mijn paniek. Ik zeg ja, maar dit is niet zoals afgesproken, buddy’s/guides of hoe je ze ook noemt stayeren. Op 12 m kan men mij niet in de gaten houden, dat is onbegonnen werk.

Ik sta met tranen in mijn ogen en voel dat deze wedstrijd mij onmogelijk wordt gemaakt. Ik voel me weer zoals in 2019, de ‘tussen wal en schip’ atleet. Niet een para-triatleet, want ik pas niet in de hokjes, maar ook niet een “normale” triatleet. Gelukkig is men bereid Sander (de bondsgedelegeerde) erbij te halen en hij gaat in overleg. Ik merk aan hem dat er een oplossing moet gaan komen, maar de stress doet wat met mij. Emoties vliegen alle kanten op en zo zit ik in spanning te wachten in de kunstlinie. Na een halfuur zie ik hem lopen en hebben we de oplossing: de buddy’s krijgen een alternatief bib-nummer, een home made bordje met daarop guide vermeld, zo is voor iedereen herkenbaar dat diegene in mijn wiel kan/mag hangen. Echt topoplossing…. 

De nummers worden ter plekke gemaakt, dus opnieuw moet ik even wachten. De opluchting is daar, maar dan komt het jurylid (Adze) dat ik in de ochtend sprak met nog meer nieuws. Ik moet ineens toch weer in de heat van 7.45 starten i.p.v. 7.15, zoals ik met organisatie had afgesproken. Ik zou namelijk met de para atleten mee starten, zodat ik veilig in rust kan zwemmen zonder overzwommen te worden. De paniek slaat opnieuw toe, wat is dit voor een dag? Alles wat vooraf besproken is, blijkt toch niet goed gecommuniceerd te zijn. Juist wat ik wilde voorkomen en ik altijd maanden voor de race kenbaar maak dat ik wil komen starten blijkt dus niet gewerkt te hebben. Na een aantal minuten komt Sander erbij, evenals de hoofdjury en de racedirector, en men ziet mijn wanhoop. Na druk overleg komt het hoge woord eruit: we gaan voor het originele plan 7.15 starten en mijn buddy’s mogen mij op best passende manier begeleiden die nodig is.

We bespreken dat we toch samen in de toekomst werk gaan maken van de “adaptive athlete” categorie. Er komen steeds meer atleten die met “chaperonnes”, zoals Adze ze noemt, zouden willen racen. Denk aan iemand met epilepsie of lichtelijke verstandelijke beperking. Deze guides, of ik noem ze liever buddy’s, helpen iemand in de wedstrijd; ze zijn geen guide zoals bij slechtziende atleten of handlers die in wissels helpen. Nee, dit zijn atleten die een extra brein kunnen zijn en voor veiligheid zorgen bij adaptive atletes. Wat ben ik Sander en Adze dankbaar voor hun meedenkend vermogen en hun oplossingsgerichtheid. Opnieuw heb ik mij vastgebeten in de strijd voor toegankelijke sport, al had ik dit liever niet op de day before my big race gehad. De tranen vloeien en mijn buddy’s hebben echt geprobeerd mij kalm te houden, maar de racespanning in combinatie met deze stresssituaties maakt dat ik gesloopt ben. We besluiten gauw de fiets in te checken en de wisseltasjes in te leveren en zo kan zich in de avond voorbereiden. Op naar huis, het was een lange dag. Gelukkig, in de avond met trainingsmaatje Miranda en haar partner en buddy Karin hebben we de grootste schik, tijdens het klaarmaken van de sportvoeding en het plakken van onze plakplaatjes. Ik ontspan weer en realiseer mij dat de strijd die ik voer ergens goed voor is. Uiteindelijk komt er een moment dat racen met buddy’s mogelijk is. Dat de triathlon-sport voor veel meer mensen – die fysiek zeker in staat zijn tot doen van deze sport – ook kunnen shinen en het triathlon virus kunnen ervaren. Op naar bed want morgen is het raceday!

De wekker gaat om 4.30, eigenlijk was ik al lang weer wakker. Taxi John rijdt voor.John is een van mijn hardloopbuddies, maar heeft daarnaast ook de taak van taxichauffeur en voedingspost bemanning op zich genomen. Echt superfijn! Vrijdag hebben we, met buddiecrew bestaande uit Sanne van der Meer, die het zwemmen op zich neemt, Karin Sloove die 180km in mijn wiel mag hangen en de tweede helft marathon mij mag begeleiden en John Blok die bij de Frysman de vraag stelde: “heb je nog hulp nodig?”, alles al doorgenomen qua wissels en voedingsplan. Een week later renden we een rondje op IJburg, hebben we paar mooie lange duurlopen gedaan en was mijn crew compleet. Met deze crew gaan we Almere rocken. De voeding wordt op de fiets geplaats, laatste check van mijn wisseltasjes en dan zie ik het startnummer van Marieke en ik schiet vol! Ik adem goed in en zeg paar lieve woorden in gedachte! Wat een mooi eerbetoon geeft de organisatie haar! Respect! De klok tikt verder en dan hoor ik Sanne de tent inkomen. Het uur van arriveren, tot laatste check, after-racebag inleveren vliegt voorbij en dan begint het feest. Eerst de pro’s die van start gaan en paar minuten later wenken ze mij naar de start, Dan is het echt zo ver. Een dikke knuffel van Ruud, want ja, hoe bijzonder is het dat hij er toch bij is? Vrijdag tijdens alle hectiek ontvang ik een appje van Jessica, we komen eraan, ‘we zien je zo in Almere. Voor de start staat Ruud daar en echt wat vind ik dat fijn, een bijzondere band is er ontstaan en hoe fijn dat hij een stukje van mijn race kan meepakken.

Sanne loodst mij richting het water, tijd om na te denken over wat ik nu ga doen is vandaag is niet meer bij. We duiken het water en dan komt het startschot. We wachten nog eventjes om de atleet voor mij, die officieel paratriathlon start, de ruimte te geven. Op het moment dat we ons nog afvragen of ik werkelijk mag starten, wenken de body-boarders mij verder. Vandaag is Sanne mijn stuur in het water, ze loodst mij van boei naar boei, zorgt ervoor dat andere atleten mij veilig kunnen passeren en zorgt ervoor dat ik op tijd mijn voeding neem tijdens het zwemmen.  Ze laat mij ruim om de boeien zwemmen, zodat ik niet in het gedrang kom. Na 1500 m zit ik even vast in de planten en is het tijd om wat te eten, maar ja daar komen de pro mannen over mij heen. Sanne waarschuwt mij en ik ga even stilliggen, laat de mannen mij passeren en bedenk me: wat dit hard gaat. Na 45 minuten zijn we rondje 1 door. Ik lig op schema, ik navigeer volledig op Sanne haar roze badmuts. Ik blijf steady zwemmen! Ik bedenk mij tijdens het zwemmen dat ik intens wil genieten vandaag, ontspannen wil racen en gaan zien wat het gaat brengen. De laatste meters in het water, opnieuw word ik de juiste kant op gestuurd door Sanne en ze helpt mij uit het water. Ik wil rennen, maar de rem wordt er opgegooid. Easy, easy pak je tijd nu even. En dan staat in de wisseltent Karin al klaar met mijn spullen. Ik ga op de stoel zitten, Sanne trekt mijn wetsuit uit. Karin doet mijn sokken aan, dit hebben we niet eens geoefend, maar het loopt als een geoliede machine. Sanne haar taak zit erop! Zo dankbaar dat zij dit heeft willen doen. Ik heb mij geen moment onveilig gevoeld in het water.

Op naar deel 2, helm op en op naar de fiets, een lange wisselzone, stoepje op stoepje af met de fiets. Karin waarschuwt mij voor elk obstakel. En dan mag ik gaan fietsen. Het miezert nog steeds, de weg is nat en wat ben ik blij dat ik het parcours uitvoerig heb verkend. Ik weet dat het stuk richting de manage technisch is, niet mijn sterke kant, dus ik ga op safe. Dan de havenkom, ik ga hier in slow motion door het nieuwe stuk. Het is zeker geen hoogtepunt, maar ik weet: als ik maar eenmaal op de dijk richting Lelystad kom kan ik loos. Karin doet echt topwerk, voor elk hobbeltje, alle bochten en drempels ze benoemt ze en dan kan ik mijn werk doen, goed fietsen! De wind staat een beetje schuin op kop en ik weet dat het zwaar zal zijn, maar zoals ik met zwemmen al besloten had, ik wil genieten. Ik ga in ligstuur liggen en blijf knallen, wattage in de gaten houden en gaan. Diverse atleten halen mij in en moedigen mij aan, het bordje guide werkt echt super. De atleten gaan ruim om mij heen, zodat ik de rust blijf houden en mijn taak kan doen wat is fietsen. Op de knardijk is het smal, maar ook dit stuk kom ik goed door. Onderweg komen we diverse atleten tegen die onderuit zijn gegaan of lekreden. Ik blijf steady doorgaan. In de polder gaan we vliegen. De wind opzij of in de rug. En zo komt de haven weer inzicht. Ik heb heel netjes mijn voedingsplan uitgevoerd en ik voel mij top. Dan krijgt Karin het bericht, John heeft lek gereden en ik ben sneller op de coachpost dan gepland. John is er nog niet. En nu! Hij gaat hier nooit snel kunnen zijn, plan b, we rijden door naar de havenkom. Daar kan hij wel met auto komen en gauw mijn nieuwe voeding aangeven. Een leerpuntje voor de toekomst toch alles in special need stoppen dan maar.

Ronde 2 gaat van start en op de dijk naar Lelystad begin ik vele atleten, die nog op parcours zijn, in te halen. Karin hangt echt aan mijn wiel en ik ben hard aan het werk. Ik voel me zo goed, maar ik merk wel dat ik af en toe de coördinatie verlies en dan dus mijn wattage zie dalen. Door dat signaal van buitenaf kan ik weer bewust aanzetten. Ik geniet intens, ik blijf snelheid houden, de wattages draaien en voeding tot mij nemen en ik voel mij zo sterk. Ineens valt het kwartje: ik ga vele malen sneller dan gepland en ondanks 5 minuten wachten op mijn voeding, een fietstijd van 6.22 neerzetten. Een uur sneller dan op de Gelreman en dat met regen en toch stevige wind tegen op de dijk. We draaien weer terug op de het aanrijd stuk en richting esplanade kom ik diverse atleten tegen op het loopparcours. Een aantal dames support ik terwijl ik zelf nog blijf knallen. Echt ik geloof het niet. Na 8 uur racen ben ik de wissel door.

Ik voel de energie van de esplanade en John staat klaar om het stokje over te nemen van Karin. De eerste halve marathon zal hij mijn chaperonne zijn. We komen de tent uit en dan mag je door het stadion. Kippenvel! Vele malen wordt mijn naam geroepen en ik voel dat ik nog supersterk ben. John roept mijn looptempo en zegt: ‘Je gaat 6.50, dit gaat te hard.’ Ik zeg: ‘Nee, dit is het plan. Zolang mogelijk blijven gaan en op 7.00 weg gaan.’ Elke drankpost is een feestje en op diverse plekken langs het parcours staan er groepen supporters. En zo ga ik enorm steady. Ik kan blijven rennen, John pakt mijn drinken aan en geeft mijn gels aan op elke 4 km. Het Woest Sportfeestje in het park is fantastisch en daarna zie en hoor ik het feestje bij de finish. Rondje 1 is in de pocket, opnieuw door het stadion, en nog vaker wordt mijn naam genoemd door bekenden en onbekenden. Ook mijn teammaatje Karin staat er wat ben ik blij haar te zien. Zij is echt mijn maatje. Ook al wonen we aan de andere kant van het land, het voelt alsof ze altijd dichtbij is.

Ronde 2 gaat supersnel voorbij, ik blijf steady lopen en John blijft goed mij waarschuwen en atleten vragen mij op afstand te passeren. Wat is het een feest om van drankpost naar drankpost te gaan, overal toeschouwers en supporters die mij kennen. Als rondje 2 erop zit, kom ik, vlak voor de Esplanade, Marianne tegen – teamgenootje, pensionado. Ze gaat voor full distance triathlon, zo stoer. Wat ben ik blij om haar op de fiets de wisselzone in te zien gaan. En nu al enorm trots op haar. Op de hoek bij het ziekenhuis staat ook Sanne te supporten. Ik blijf de hele tijd met een smile op mijn gezicht lopen. Voor de derde keer mag ik door het stadion. Josta roept van de zijkant hoe goed ik ga en ik hoor overal mijn naam. Ik zie teamies Elise en Petra staan en vele andere triathleten en supporters. Op het hoekje staat teamie Karin met haar man en ik moet haar dikke knuffel geven. Er gebeurt vandaag iets ongelofelijks in Almere. Ik ga zo goed en kan blijven gaan. Ik heb het gevoel alsof dit allemaal niet echt gebeurt. Dan zie Bart weer staan! Ik geef hem een dikke high five en ik vertel hem dat ik de magie voel. Diverse keren kippenvel, en ik blijf maar lagen en gaan. Ik denk regelmatig aan de woorden van Marieke: ’Light light, Easy Easy, Smooth Smooth, SMILE SMILE’. Echt deze woorden zijn zo waar en in Almere valt dit zo op de plek. Bart is de partner van Marieke en hij is hier om haar gedachtegoed voort te zetten. Marieke had hier zo graag zelf aan de start willen staan. En ik weet het zeker, Marieke heeft mij en vele anderen vleugels gegeven. Challenge Almere en met name Corry (echt top dame die voor iedereen klaar staat in de organisatie) heeft ervoor gezorgd er een mooi eerbetoon aan Marieke is gegeven, haar startnummer in de wisselzone en haar startnummer op de armen van Bart en een prachtige medaille is wat ze verdient. Volg je passie, volg je hart en durf te leven dat is wat Marieke uitdraagt en haar vonk was zeker aanwezig. Samen met magie van Almere doet dit allemaal  iets met mij, ik vlieg over het parcours. Ik kan blijven gas geven, ronde 3 pakken we even een rustmomentje op de Dixie. (Grappig feitje dit jaar geen klodders crème nodig 😉 voor wie het nog weet van vorig jaar). Opnieuw staat Sanne er weer. Ze rent een stukje mee en wenst mij nog veel succes. Ik wist dat ze niet bij finish kon zijn, maar echt ben haar dankbaar voor haar buddy rol op het zwemmen en alle support de afgelopen maanden. Ze belt Karin op dat ik er aan kom!

500m verder staat de buddy wissel klaar, Karin. Ze heeft zich kunnen herpakken na het fietsen en is klaar om mij 3 rondes te laten shinen. Opnieuw het stadion in waar het publiek alleen maar blijft groeien en ook waar ik van ga groeien. Ook Rens en Roely zien mij iets bijzonders doen en ballen de vuisten in de lucht naar mij! Het enige wat mij nog te doen staat is een halve marathon te volbrengen. Op de klok kijkende heb ik daar nog ruim de tijd voor. De supporters blijven staan, op sommige plekken wat minder en juist op andere plekken groeit het verder. Echt wat is het een feest om 6 keer om het weerwater te mogen rennen. En ja, in het Lumierepark is de grote Woest Sport Feest tent, wat een feest! Ik groei en groei nog meer.

Nog maar twee rondes te gaan, ik begin de pijn wel te voelen, en we besluiten alle bruggetjes te wandelen. De sportdrank krijg ik niet meer weg, dus cola en water wordt het recept. Karin blijft mij waarschuwen voor obstakels en ik kan blijven pushen. Na het wandelen pak ik het tempo weer op en op een gegeven moment hoor ik Marianne achter mij lopen. Echt zo fijn! Het is zo fijn samen dit avontuur aan te gaan. Op de weg naar deze wedstrijd supportten we elkaar en zo ook tijdens de wedstrijd. Het stadion komt weer in zicht, de zon gaat langzaam onder. Golden hour is started! Ik loop  het stadion in,zie vele mensen, gooi mijn hand in de lucht en roep heel hard: ‘nog 1 rondje te gaan!’ Echt, wat ik toen voelde is zo bijzonder. Big smile, tranen en mij zo sterk voelen. Echt, dit is iets wat ik nog nooit heb mogen voelen en kunnen voelen. Ik besef me nogmaals dat ik echt met iets heel bijzonders bezig ben. Diverse malen roep ik dit naar de supporters, ik weet niet wat ik aan het doen ben, ik snap het niet, maar bijzonder is het wel. Nog 1 keer overal langs, iedereen bedanken. Dan realiseer ik me ineens: het is nog licht! Ik finish gewoon op tijd. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het pas 20.20 is en mijn finish al in zicht is. Ik krijg echt vleugels! John staat klaar en met z’n drieën gaan we op weg naar het stadion! Het hele stadion gaat uit zijn dak, mijn armen gaan de lucht in en ik blijf gaan. Ik geniet intens, en wat heb ik gedaan? Een bizarre wedstrijd, alles viel op zijn plek.

De speaker haalt mij binnen en die big smile en het ongeloof straalt van mij af! De klok is gestopt op 12.46.22…. Dat is wel heel snel…. Al snel valt het kwartje…. Mijn starttijd hebben ze niet doorgegeven aan Mylaps 😉. Ik weet wel beter 13.16.22 is mijn officiële eindtijd. Gezwommen in 1.33.07 gefietst in 6.22.26 en een marathon in 5.04.43. 5 minuten sneller gezwommen, 1 uur sneller gefietst en bijna één uur sneller op de marathon. Wauw, dit nemen ze mij niet meer af. De medaille wordt om mijn nek gehangen en ik sta echt nog steeds met big smile en dan komt Roely naar mij toe. Ik val haar om de nek en tranen vloeien over mijn wangen. De stress en euforie komt eruit… De spanning van vrijdag, het besef wat ik in 6 jaar bereikt heb raakt mij diep, wat mag ik trots zijn en wat heb ik er hard voor gewerkt, Bij het hek staan mijn topteammaatjes op mij te wachten, Karin, Petra en vele andere triathleten, die mij de afgelopen jaar zoveel liefde en support geven. Echt deze mensen die vandaag erbij waren zijn goud waard! Mijn gouden buddiecrew Sanne, John en Karin die mij het gevoel van veiligheid hebben gegeven. De juryleden, in bijzonder Sander en Adze die mij de kans gegeven hebben te starten, en de organisatie die samen met beide heren tot passende oplossingen zijn gekomen.

Er is nog werk aan de winkel voor de adaptive athlete, maar heb er vertrouwen in dat dit goed gaat komen! Coach Josta, we hebben het weer geflikt! 3 jaar samen onderweg met vallen en opstaan en dat ik tot dit resultaat in staat ben had ik niet eens kunnen dromen.  Samen met mijn buddy’s praten we na en ik blijf vol ongeloof voor me uitstaren, vele felicitaties mag ik ontvangen. Grappig feitje is wel dat als ik EK was gestart ik op NK-podium terecht was gekomen, de vraag is dan wel of dat ik dat mag ondanks mijn aanpassingen in de wedstrijd en racen met guides. Maar alsnog met 13.16.22 doe je dus gewoon mee!

Ik schrijf deze blog vanuit Frankrijk waar duty calls, werk gaat gewoon weer door! En ja, op de eerste dag dat inschrijving voor Almere open is, raden jullie het vast al… Ik ga 2023 opnieuw Almere doen! De magie van Almere heeft mij te pakken! En dan volgend jaar met opnieuw een gouden buddiecrew en lerend van de lessen van 2022 geloof ik erin we er opnieuw een fantastisch avontuur van gaan maken en de weg voor adaptive athletes verder open is gegaan.