Marloes Vos, adaptive triathlete (38): De buddies aan het woord over hun ervaringen- Karin Sloove en Karin Groenveld.

Soms zonder, maar meestal heeft Marloes Vos buddies nodig tijdens een race. Tegenwoordig vooral de langere afstanden, echter steeds vaker redt ze het alleen, zoals afgelopen zaterdag tijdens de Brouwersdam90. Op ons verzoek vertellen twee van haar  buddies hun ervaring in een wedstrijd met Marloes. Lees mee wat het betekent om buddie te zijn en hoe de prestaties van Marloes  ook (emotioneel) buddies raakt.
Mocht je na het lezen van deze blog denken; dat is wel iets voor mij? Marloes is nog op zoek naar versterking van haar buddie-crew voor de race in Almere (en voor de jaren die komen).

Karin Sloove besloot in 2022 in de buddycrew te stappen en is inmiddels bevorderd tot hoofdbuddy.

Vorig voorjaar zag ik de oproep van Marloes dat zij buddies nodig had voor Almere. Ik was net terug geëmigreerd uit Spanje en had nog weinig inspiratie en motivatie voor eigen sportdoelen in de zomer. Het idee om iemand anders te helpen haar sportieve doelen te behalen sprak me wel aan, en een snelle check op de kalender liet zien dat ik rondom Almere nog weinig plannen had.

Na het eerste Whatsapp contact in reactie op haar oproep duurde het nog even voordat we een keer samen konden gaan trainen. De afstand hielp niet mee (Molenschot – Arnhem) en het voorjaar en begin zomer zijn voor mij altijd nog redelijk druk met buitenlandse reizen.  Uiteindelijk fietsten we een deel van het Gelreman fietsparcours. Voor mij was het even zoeken wat mijn rol was. Want Marloes gaat met zoveel training op kortere afstanden al best wel goed en het parcours van de Gelreman kent ze van binnen en buiten. Na nog een toerke door het Brabantse land (sorry voor de vele kinderkopjes…) en een lange training op het parcours van Almere waren we gelukkig al aardig op elkaar ingespeeld.

In de trainingen hebben we geoefend om alles te benoemen wat ik zag. Drempels, gaten in de weg, tegenliggers, achterliggers, aanwijzingen geven over de te volgen lijn in bochten …Het was echt wennen, want soms zijn dingen voor mij zó normaal dat het heel gek is om ze te benoemen. Want zo’n drempel met markering of een auto die pal op ons af komt rijden, die ZIE je toch?? Marloes legt uit dat ze het wel ziet, maar dat de verwerking van de informatie heel veel energie kost en haar heel moe maakt. Een verbale aanwijzing helpt bij het beter verwerken van hetgeen wat ze ziet en maakt de verwerkingstijd korter. Ze vertelt dat ze nu wel beter langere afstanden alleen kan fietsen als het echt moet, maar als het langer duurt gaat haar cognitief vermogen zodanig achteruit dat het herstel van een training véél langer duurt dan alleen de fysieke inspanning zou verklaren.

Tijdens een wedstrijd is dit natuurlijk nog veel lastiger; er zijn nog veel meer prikkels om te verwerken met al die andere deelnemers eromheen, de spanning van de wedstrijd zelf en de wil om er alles uit te halen en dus meer op de max te presteren. Dit heeft niet alleen effect op Marloes’ cognitief vermogen, maar ook op hoe ze haar lichaam kan aansturen. Daarin ontstaat soms een kleine “error” waardoor bochten soms wat houterig lopen of ze abrupt beweegt, wat natuurlijk vooral op de fiets niet ideaal is. Dat betekent als buddy dat je niet alleen voor je en achter je moet opletten, maar ook in staat moet zijn om met een sterk staaltje stuurtechniek jezelf te redden als Marloes een onverwachte slinger maakt 😉.

Dan mijn eerste wedstrijd als buddy en meteen een belangrijke, namelijk Challenge Almere! Na een supergoed zwemonderdeel met Sanne helpen we Marloes samen om te wisselen naar de fietskit. Vanaf het moment dat ze opstaat van haar stoel in de wisselzone moet ik aan de bak; de route uit de wisseltent, opletten voor andere atleten en de vele matten, kabeldrempels en hekken op weg naar de fiets aanwijzen. Eenmaal op de fiets is het in eerste instantie nog krap en superdruk. Hier is het lekker dat we het parcours samen hebben verkend en Marloes nog relatief fris is. Ik moet mijn aandacht in een miljoen stukjes verdelen; alle prikkels en hobbels en de vele bochtjes aanwijzen, positie kiezen om andere atleten een beetje af te blokken zodat Marloes wat ruimte heeft in de bochten, de bocht zelf ook nog goed aansnijden en natuurlijk ook doorfietsen! Want ook al gaan we voorzichtig door de bocht, daarna moet ik flink aanzetten om mee te kunnen. Ik doe mijn uiterste best om ‘fair’ te rijden. Blijkbaar kun je ook een klein beetje voordeel halen uit iemand die in je wiel zit, dus ik probeer overal waar het kan naast Marloes te fietsen om geen enkel oneerlijk voordeel te genereren zodat wat de uitslag ook is, ze het gewoon echt zélf gedaan heeft.

De hele eerste ronde gaat het zo door: ernaast fietsen waar het kan, positie kiezen om ruimte te creëren voor een bocht, langzaam door de bocht en verbaal ‘meesturen’, en na de bocht weer aanzetten om naast Marloes te fietsen. De helft van de eerste ronde zit ik meer achterstevoren op de fiets dan vooruit, om atleten die komen inhalen te waarschuwen om voldoende ruimte te laten terwijl ze voorbijkomen. Daarna wordt het gelukkig wat rustiger. Aan het einde van de eerste ronde merk ik dat mijn eten niet zo goed valt, eigen schuld want ik heb er niet voldoende op hoge intensiteit mee getraind dit jaar.

Na een kort bidon-wissel-stop ben ik uit mijn ritme en het gebrek aan eten begint zijn tol te eisen. Weer op de dijk naar Lelystad heeft Marloes het gas erop, maar als ze vermoeider raakt kan ze minder goed een constant tempo fietsen. We beunen tegen de wind in en ik moet continu uit mijn zadel om aan te pikken als Marloes voor mijn gevoel demarreert, om vervolgens een minuutje later weer wat in te zakken qua tempo. Als echte tijdrijder is dit een extra tik, fysiek en mentaal. Ik moet mijn pogingen om ernaast te blijven fietsen opgeven en kruip in haar wiel terwijl ik probeer wat extra sportdrank binnen te krijgen. Aan het einde van de ronde de dijk op voel ik de kramp opkomen, maar wat er ook gebeurt, ik ga NIET de beperkende factor zijn als ze zó goed op weg is! Met hangen en wurgen (ikke) en een dikke smile (Marloes) komen we aan in T2. Een flinke mep op de rechterbil omdat het been niet meer mee wil werken om af te stappen en nog even concentreren op alle op- en afstapjes, hekken en bochtjes richting de goede plek om de fiets achter te laten.

John staat klaar bij de fietsparking van Marloes en neemt het over, waardoor ik even op adem kan komen. Nu is het weer even verwarrend, want net als bij het ingaan van de wisselzone als buddy als ook nu bij het vertrek, doe je iets ‘anders’ dan een gewone atleet en dat is even ingewikkeld. Zowel voor de vrijwilligers als voor mijzelf overigens! Ik heb bijvoorbeeld geen wisseltas om even wat warms aan te trekken en sta een beetje verloren rond te kijken en me af te vragen wat ik nu moet doen. Ik besluit mijn fiets meteen mee te nemen en ga tegen de richting van de racende atleten in op zoek naar de uitgang van de wisselzone om die via de zijkant te verlaten zonder in de weg te lopen. Daarbij besluit ik mijn helm even op te laten in plaats van hem aan de fiets te hangen, maar ik heb inmiddels wel het bandje losgemaakt. Dit ziet de jury en hoewel er op dat moment niks van wordt gezegd, levert het Marloes achteraf nog bijna een tijdstraf op! Gelukkig blijft het bij een waarschuwing, maar blijkbaar is dat nog iets om scherp op te zijn als buddy. Ook al ben ík op dat moment klaar, het is immers nog wel ‘racetijd’ en dus hoor je geen fiets van zijn plek af te halen zonder je kinbandje vast.

Ik zoek mijn vriend Martijn op die mee is gekomen om een keer een triatlon wedstrijd te zien en we rijden even naar het huis waar we voor en tijdens de race gebruik van mogen maken. Ik zie scheel van de honger en werk een flink bord bami naar binnen om weer wat op te laden voor de tweede helft van de marathon die ik mee ga lopen. Ik knap zienderogen op en de energie komt gelukkig snel terug. John belt om te checken of ik inderdaad vanaf de helft kan overnemen en of ik oké ben. Dat gaat lukken, en ruim op tijd zijn we terug langs het parcours om bij het ziekenhuis te kunnen wisselen. Marloes loopt er halverwege de marathon nog super goed bij, en ook ik ben weer helemaal bij de pinken. Wat een feest is die tweede halve marathon! Marloes loopt goed, ik voel me lekker, en we zijn op weg naar een toptijd. Natuurlijk is de tweede helft lastig, maar we slaan ons er goed doorheen en ik ben onder de indruk van hoe sterk ze mentaal blijft en doorbijt.

En dan op naar de finish, helaas is Sanne al naar huis met man en kind, maar John en ik lopen graag het laatste stukje met haar mee. Bij de finish word ik zowaar emotioneel, en het is al héél lang geleden dat me dat gebeurd is tijdens een wedstrijd! Ik ben onder de indruk van de prestatie die ze geleverd heeft, de support, de sfeer, alles tegelijk. In de hele context van de aanloop naar de wedstrijd, waarbij de dag vóór de race nog onverwacht super stressvol was omdat er nog veel niet goed afgesproken en geregeld bleek met de organisatie of last minute gewijzigd werd, én persoonlijke omstandigheden was dit zó’n vette prestatie.

Ik ben ontzettend trots en dankbaar dat ik deel heb mogen uitmaken van deze reis naar een héél dik PR op de hele voor Marloes. Zelf ben ik altijd super competitief geweest en ik herken dit ook in Marloes. Als ze iets in haar hoofd heeft dat gáát ze ervoor. Voor mij als buddy is het een heel andere rol dan wanneer ik zelf race natuurlijk. Het doel is nu om te ondersteunen en te faciliteren, en soms moet ik daarvoor even aan de kant zetten wat ik zelf zou willen of hoe ik het zelf zou doen. Natuurlijk overleggen we daar vooraf over, maar Marloes is uiteindelijk de hoofrolspeler én de regisseur. Ik ben er om haar te helpen te presteren en in de spotlight te shinen!

Voor de toekomst betekent dit ook dat ik op een andere manier moet trainen om mijn rol als buddy goed te kunnen blijven invullen. Behalve weer beter trainen en fitter worden (want ze gaat al echt hard, en zal met hulp van Jeroen alleen nog maar harder gaan!) ook tempowisselingen beter kunnen opvangen en dus meer ‘koersen’ op de fiets dan alleen tijdrijden. En ook weer wat meer trainen op het vlakke in plaats van in mijn geliefde bergen. Aanpassingen die ik met liefde doe om deel uit te maken van de buddy crew, en die me ook motiveren om opnieuw tijd en energie in deze mooie sport te steken. Dus tot snel ergens in een race, en als je ons komt inhalen: geef ons dan een beetje ruimte 😉!

Karin Groenveld vertelt:

Ik leerde Marloes kennen via het Trispiration Triteam en het klikte eigenlijk gelijk. Pratende voort hebben we gekeken of er een samenwerking op sportgebied mogelijk zou zijn tussen ons. We bleken echte matties.

Wat Marloes nodig heeft, is een extra paar ogen en oren en soms ook een paar extra handen. Haar reactievermogen in een wedstrijd is anders dan bij de meeste van ons. Ze springt niet makkelijk aan de kant, ze kan niet opeens anticiperen op een overstekend persoon of dier. Of een paaltje… wat in loopwedstrijden nog wel eens gebeurt. Ook is het fijn om haar om deelnemers die je wilt passeren heen te leiden.

Als buddy denk je vooruit en ‘stuur’ je haar de juiste kant op. Soms door rustig haar arm te pakken en zo mee te helpen sturen. Soms door ruim van te voren aan te geven welke kant we op gaan en eventuele opstapjes en kuiltjes in het parcours te benoemen.

Het is fijn om de afstand die je met Marloes doet goed aan te kunnen. Je denkt voor twee personen en dat vraagt iets meer energie van jou als buddy.

Samen trainen is ook fijn. Om te weten wat Marloes nodig heeft en ook om aan elkaar te wennen en het vertrouwen te bouwen wat Marloes in je moet krijgen. Je kijkt, denkt en doet voor haar. Ze vaart ‘blind’ op je aanwijzingen als buddy. Wij trainen alleen samen op de fiets want in een wedstrijd gaat ze veel te hard voor mij en kan ik haar niet helpen, lopend kan ik haar nog wel bijhouden ;). Maar ook in de training is het fijn om een paar extra ogen en oren te hebben. Waar is er verkeer? Marloes navigeert en ik kijk of we veilig over kunnen steken, let op de stoplichten enz. Natuurlijk kan ze dit in een training ook zelf. Maar het kost haar meer energie en veroorzaakt extra prikkels in haar brein. Hoe lekker is het dan dat er iemand meekijkt en ze gewoon achter je aan kan fietsen. Bij ons is dit een natuurlijk proces… gewoon ontstaan. Al vergeet ik vaak dat ik van alles om mij heen zie en het vaak wil delen. Kijk wat mooi… en kijk wat schattig… heb je dat mooie huis gezien? Waarna we altijd weer moeten lachen…. Marloes heeft focus.