Niek Heldoorn in de voetsporen van zijn vader – even bijkletsen na die schitterende tweede plaats op Lanzarote..

Ik ken Niek al vanaf dat hij een ‘klein manneke’ was. Soms van wedstrijden in de jeugd of junioren categorie, waar ik als speaker aanwezig was, maar de meeste indruk liet Niek bij me achter tijdens de verschillende ‘Nachten van de Triathlon’. Met een grote groep atleten en belangstellenden een middag sporten, met clinics, om vervolgens na een heerlijke maaltijd, aan te schuiven voor een avond/nacht Kona. Niek was daar altijd bij! De kennis waarover hij toen al beschikte over alle toppers op Hawaii, hun achtergronden, hun trainingsschema’s wellicht. Ik heb vele uren samen met de toen nog piepjonge Niek zitten kletsen over de sport, die ons beiden zeer nauw aan het hart ligt. Toen al zei hij tegen mij: Ik wil later ook racen op het WK lange afstand.

Kleine mannekes worden groot en afgelopen weekend bevestigde Niek Heldoorn dat hij een grote meneer is op de lange afstand met zijn tweede plaats op Lanzarote en zich plaatste voor het WK in Nice. Dat manneke van toen gaat m.i. nog vele Ironman races winnen, net als zijn vader deed overigens, maar daar over later meer. Natuurlijk belden we nadat hij een beetje was bijgekomen van zijn race.

Ik kan het nog niet bevatten, het besef daalt langzaam in, mede door al die berichten uit Nederland, van mensen die met me mee leefden. Maar echt ingedaald is het nog niet. Dat zal de komende dagen wel komen. Van een feestje is het ook nog niet gekomen, maar dat zullen we terug in Nederland wel vieren. Al dat harde werken loont zich!

Het zwemmen
Voor de start was het één grote verwarring, de boeien lagen niet zoals op het kaartje was aangegeven. ’s Ochtends vroeg waren die boeien neergelegd met behulp van GPS, maar kwamen absoluut niet overeen met het vooraf bekende  zwemparcours bij de atleten. Daarnaast was het absoluut niet duidelijk of er een waterstart was, of een start vanaf het strand. De officials spraken elkaar daarin ook  continue tegen. Terwijl deze discussie nog gaande was , klonk plots de toeter; een start van het strand dus.
Laidlow ging als een malle weg en ik zag het verschil steeds groter worden. De eerste ronde was dan ook een eenzame, echter dat veranderde in de tweede zwemronde toen we tussen de agegroep atleten terecht kwamen. Ik heb heel goed gezwommen en het verschil met Laidlow was klein na 3,8 kilometer. Ik had een fantastische wissel, liet Laidlow achter me en vertrok op de fiets met de voorrij-auto voor me. Wat een geweldig gevoel, met al dat publiek in Puerto del Carmen.

Fietsen
Na drie kilometer fietsen kwam Laidlow me voorbij, het leek wel of ik stil stond. Direct dacht ik aan mijn race-plan en besloot zeker niet mee te gaan in dat moordende tempo. Ook Cameron Wurf vloog me voorbij, maar al snel kon ik zien dat het verschil ten opzichte van hem niet heel veel groter werd. Ik voelde me goed en heb me aan mijn wattages gehouden. Vanuit de verkenning wist ik dat de tweede helft van het fietsparcours veel zwaarder zou worden en ik had fantastische fietsbenen. Natuurlijk verloor ik tijd door mijn stop bij de special needs (bewuste keuze, de mannen voor me waren daar niet gestopt, maar dat wist ik vooraf. Ik kreeg van mijn begeleiders (pa Frank en Marco van der Stel) door dat het verschil naar voren rond de negen minuten was, zelf denk ik dat het op enig moment zelfs 10 minuten is geweest. Die tweede helft van het parcours is zwaar, maar wel op mijn lijf geschreven; klimmen kan ik en ik hou van afdalen. Laidlow met pech, verloor kostbare minuten, Wurf als uberbiker ramde vrolijk door.
Terug in Puerto del Carmen bleek dat Wurf de koppositie nog steeds had, maar dat Laidlow terug gekomen was tot 4 minuten. Ik kwam binnen op 8 minuten en had dus tijd terug gepakt.

Lopen
Vanaf al heel snel in de marathon hebben mijn begeleiders  me continue gecoacht op de looptijden van Horseau. We wisten dat hij een hele snelle marathon in Nice vorig jaar had gelopen. Zeker toen Laidlow uitstapte was het zaak om steady de kilometers weg te werken. Ik liep in op Wurf, maar kon niet op tegen het Horseau-geweld. Ik heb zaterdag de meeste steady race van mijn leven gelopen, het verval was echt minimaal. Wat was het geweldig om op het podium te staan met o.a. Cameron Wurf, een man die ik al jaren volg op social media.
Mijn hoofddoel dit jaar was Nice en dat heb ik gehaald, maar nu wil daar ook goed presteren. Het parcours lijkt op mijn lijf geschreven, ik vind klimmen leuk en afdalen nog veel leuker!

De rest van het seizoen
Ik race in ieder geval Challenge Walchsee en heb dan Alpe d’Huez en Embrun  gepland, maar of ik die allebei van start ga, moet ik nog even bekijken. Aansluitend cross ik lekker door Frankrijk met mijn Woestmobiel, om me voor te bereiden op de wedstrijd in Nice.

Natuurlijk is deze tweede plaats ook weer goed voor de PTO-ranking en natuurlijk zou ik graag de PTO-races doen, maar met mijn programma is dat niet haalbaar dit jaar. De focus ligt op Nice.

Vader en zoon,
Opmerkelijk dat Niek in de voetsporen treedt van zijn vader, ook hij debuteerde op Lanza op zijn 24e jaar en werd tweede. Ook hij hield zich strak aan een voorop gesteld raceplan en voerde dat zeer gedisciplineerd uit. Alleen is Niek nu 14 minuten sneller dan zijn pa, echter die reed nog rond op een ‘stalen ros’.

Hoe vader en zoon samen intens een wedstrijd beleven, bleek wel uit de finishvideo van Niek, die we eerder plaatsten op onze FB-pagina.

We hebben in de aanloop naar deze wedstrijd er samen heel wat grappen over gemaakt, maar dat het dan nog realiteit wordt…..Maar als ik de rest van zijn palmares moet evenaren, moet ik hier nog wel een paar keer terugkomen.
Ik haal de titel Rookie of the Year van Frank aan in Kona 1994, waarop Niek gevat antwoord: maar dat krijgen we dit jaar nog niet voor elkaar….qua locatie.