Challenge Almere-Amsterdam, een geweldig feest maar ook kritische kanttekeningen….
Jeroen van Geelen is triatleet en man met een mening. Hij deed vorige week eens een keer niet mee, maar stond uiteraard wel langs de kant bij Challenge Almere-Amsterdam. Behalve alle mooie, feestelijke en heroïsche momenten, zag Jeroen ook verbeterpunten. Hij schreef er onderstaand opiniestuk over.
ZATERDAG/EEN WEEK LATER – Challenge Almere-Amsterdam was afgelopen zaterdag een geweldig feest met veel prachtige prestaties variërend van de overwinningen van Menno Koolhaas en Els Visser tot en met de prestaties van iedereen die de finish heeft gehaald.
De omstandigheden waren heroïsch, snikheet en iets wat zelden in Almere niet tot nauwelijks voorkomt iets wat nog wind te noemen is. Zelf stond ik dit jaar langs de kant met een stand om deelnemers, onze team- en coachleden tot ’s avonds laat aan te moedigen. Meestal beleef ik Almere als deelnemer en het was een meer dan bijzondere ervaring om mee te maken hoe extreem vermoeiend een hele dag supporter spelen kan zijn. “s Ochtends al kippenvel krijgen bij het zien van al die gespannen koppies voor de verschillende zwemstarts, daarna als een pakezel ‘haasten’ naar de coachpost in Almere Haven om voor een aantal TRIPRO coachleden hun nieuwe drinken aan te geven. Dat wachten op iedereen was vrij zenuwslopend omdat we al geluiden kregen te horen van veel valpartijen en meerdere ambulances de dijk op hebben zien rijden.
Daarna weer snel terug met de bus naar onze tent om de eerste pro’s al lopend op het parcours te zien gaan, Menno en Els in super concentratie. Met name Els leek zich in haar compleet eigen wereld te bevinden, strak voor zich uitkijkend de km’s wegrennend. Beiden met geweldige resultaten over de finish in tot de verbeelding aansprekende tijden en snelheden. En ook de prestaties van Marlene de Boer die 2de wordt op het EK na een amazing laatste kilometer en de net zo geweldige 3de plek Milan Brons die een paar weken eerder nog kampte met een Covid besmetting…..
Maar het was inderdaad een EK, een EK onder de vlag van World Triathlon en het is best een bittere conclusie om te stellen dat deze titel internationaal helemaal niets meer voorstelt. Geen van de toonaangevende internationale websites zoals o.a. Tri247 vond het nodig om er aandacht aan te besteden, niet in de aanloop aan- of na het event. Op enkele andere websites slechts enkele hele kleine korte berichten. Dat maakt de topprestaties van de atleten er helemaal niet minder om, integendeel, maar zuur is het wel dat internationaal alle aandacht uitgaat naar de zogenaamde EK’s en WK’s onder de Ironman vlag gehouden.
Dit weekend was dat helemaal het geval door het Ironman WK in Nice gehouden daags na Almere. Alleen op zondagavond werd de ‘crawl’ van de Brits Lindars, de nummer twee op dit EK, onder de aandacht gebracht bij het programma Renze op zondag op RTL 4, want, ja, dat is natuurlijk een ‘sensationeel’ stukje triathlon om uit te zenden…..
Een ander goed punt en een onderdeel dat wat mij betreft elk jaar mag terugkomen is het Aquabike onderdeel. Dus alleen het zwemmen en het fietsen zonder het looponderdeel. Middle en Long Distance. Waarom? Het is onvermijdelijk dat atleten in de aanloop naar het event een blessure kunnen oplopen en dat kan zelfs tot in de laatste weken zijn. Super zuur als je dat overkomt, maar door het aquabike onderdeel kun je toch meedoen. De finishtijd wordt geklokt na het fietsen en je mag daarna de laatste 750 meter naar de finish afleggen om toch te finishen in een vol stadion. En dat is na de teleurstelling van geblesseerd raken toch heel veel leuker dan een DNS te hebben.
En natuurlijk is het ook een leuk event voor alle atleten die om welke andere reden dan ook niet kunnen of meer mogen hardlopen en toch een gaaf event kunnen meemaken. Alleen moet de organisatie er wel voor zorgen dat de mensen in de wisselzone goed op de hoogte zijn van hoe en wat. Nu werden meerdere deelnemers van de Aquabike serie de extra km aanloop opgestuurd omdat ze geen idee hadden wat ze met deze mensen aan moesten. En dat ‘lopen’ was nou net het onderdeel waarom ze meededen met de Aquabike series. Maar wat mij betreft een blijvertje.
Alles leek allemaal behoorlijk goed te verlopen, het weer was natuurlijk fantastisch (voor de meesten :-)) en toch kwamen er wat geluiden over verzorging en parcours naar voren. En ik geef het je te doen, een race zoals dit te organiseren is gewoon geen kattenpis. Ik heb ooit in 2011 het illustere idee gehad om als eerste op het circuit van Zandvoort een triathlon te organiseren, dat was een once in a lifetime experience ondergebracht in de categorie been there, done that but never again 🙂
Maar het was ook een dag waarbij we toch een aantal kritische kanttekeningen kunnen plaatsen. Dat behoeft wat uitleg want mijn kritische punten zijn niet mals.
Challenge en Ironman worden vaak beschouwd als ‘vrijwilligers-organisaties’ maar het zijn niets meer en minder bedrijven zoals elk ander bedrijf met een commercieel winstoogmerk. Het is niet anders dan een Apple, een Albert Heijn of de Mac Donalds. Bij de Apple Store koop je een iPad of een iPhone, bij de Mac een milkshake en bij Challenge of Ironman koop je deelname aan een event. Hun ‘iPad’ is het event, dat is hun product.
Challenge, Ironman maar ook TriHard, DTS, etc. zijn geen organisaties die een klein lokaal clubeventje neerzetten, maar pretenderen professionele organisaties te zijn. En hangen aan hun events dito prijskaartjes. Bij Challenge Almere-Amsterdam praat je afhankelijk van het moment van inschrijven en de gekozen afstand waaraan je wilt mee doen ergens tussen € 250-600. Dat is veel geld, daar heb ik overigens geen enkele moeite mee want uiteindelijk is het ieder zijn of haar eigen keuze om dit wel of niet te willen betalen.
Er komt voor dit event alleen al aan inschrijfgelden een dikke 1.2-1.5 miljoen euro binnen. Dat betekent in mijn ogen ook dat ik als deelnemer de kwaliteit mag verwachten van een professioneel bedrijf en voor het gevraagde bedrag dat ik aan hen als deelnemer betaal voor dit ‘product’.
Wat je als deelnemer minimaal mag verwachten is kwaliteit. En dat de betreffende organisatie, het commerciële bedrijf, een product aflevert dat passend is bij de prijs die daar voor gevraagd wordt. En daar schort het mijns inziens aan. Niet alleen bij deze editie van Challenge Almere, ook bij de afgelopen edities van Ironman Maastricht en recenter Iroman 70.3 west Friesland.
Veel van de deelnemers rijden op fietsen waarop een aerobar gemonteerd zit, fietsen die al snel qua investering in de papieren kunnen lopen, waar soms jaren voor gespaard is. Het rijden in een aerobar levert nu eenmaal wat risico met zich mee, maar de organisatie weet dit en dient het parcours dusdanig aan te passen zodat het geschikt is voor het rijden op dergelijke fietsen. Deze fietsen zijn als het ware de Formule 1 auto’s van het wielrennen. En let wel, ze moeten ook rekening houden met de hoeveelheid deelnemers op het parcours.
Het deel van de dijk vanaf de Stichtse brug tot aan de afslag weer terug naar het parc fermee is van dien aard dat het niet langer een acceptabel onderdeel van het parcours mag zijn. Het is een strook van 5 km bestaande uit een aaneenschakeling van kraters in het wegdek. Geen kuiltjes, maar echt gaten en scheuren die ook dit jaar weer vele valpartijen hebben opgeleverd. Op dit deel van het parcours waren vele valpartijen, omdat de gaten echt voor klappen op je fiets zorgen. Wanneer je in de aerobar ligt en bijv. net wat te drinken wil nemen, een bidon wil pakken en je door de klappen je balans verliest dan lig je op z’n kop. Een heel klein moment van onoplettendheid kan al genoeg zijn om onderuit te gaan. Of, zoals een deelnemer vertelde, hij moest plaats maken uit het midden van de weg, waar de kraters en scheuren iets minder erg zijn omdat de koplopers er aan kwamen en bij het uitwijken naar rechts zijdelings een gat in reed en ternauwernood zijn fiets onder controle kon houden. Dat het echt heel slecht is gesteld met het wegdek daar getuigt ook de hoeveelheid bidons langs de kant van, soms nog compleet met de houders en de draagunit om de bidon bevestigd….er zijn mensen die daar ook hun fietscomputer zijn kwijtgeraakt….
En natuurlijk valt het qua gevoel allemaal best mee als je zelf degene bent die niet gevallen is, maar waar het om gaat is: is het wegdek acceptabel genoeg om met snelheden van 30 t/m 50 km/ph over heen te rijden met fietsen die daar niet voor gemaakt zijn, wel qua snelheid maar niet qua wegdek. Ik ben van mening dat dit niet het geval is en dat wanneer een commerciële organisatie, een bedrijf mij een dergelijk event verkoopt, dat ik als deelnemer mag verwachten dat het wegdek geschikt is voor de fietsen waarvan men weet dat er op dergelijke fietsen op het parcours wordt gereden.
De schade die namelijk aan mens en materiaal veroorzaakt wordt is aanzienlijk en er komt een punt dat er een vraag gesteld mag worden in hoeverre iets als onveilig bestempeld mag worden. Ook de NTB treft hier blaam, want die is verantwoordelijk voor goedkeuring van het parcours zoals dat door de organisatie wordt geleverd.
Reparatie is waar deze dijk om vraagt, maar dat is natuurlijk een spel tussen gemeente en provincie; daar kan de organisatie waarschijnlijk vrij weinig in eisen. Maar waar wel wat aan gedaan kan worden is duidelijker bekend maken dat het slecht is, echt slecht. Waarom staan er bijvoorbeeld geen grote waarschuwingsborden bij aanvang van dat deel van het wegdek die aangeven dat je nu een 5 km lang slecht stuk wegdek op rijdt? Markeer de gaten met oranje verf zodat deelnemers duidelijker kunnen zien waar de grootste gaten en scheuren zich bevinden. Maak het dan in elk geval zichtbaar!
En wat voor dat deel van de weg op de dijk geldt, geldt ook voor de Havenkom, het deel in Almere Haven waar ook complete systemen incl. bidons, fietscomputers e.d. van fietsen af denderen. Het is een strook die vanwege de vele horeca daar fietsonvriendelijk dan wel fiets werend is gemaakt. En in elk geval dusdanig dat het je min of meer wordt verplicht om daar de snelheid te verminderen. Dit jaar was het overigens iets minder extreem erg dan vorig jaar maar nog steeds een niet heel erg geweldig stuk wegdek. Waarbij ik daarnaast moet opmerken dat het bijzonder was dat er vlak voor de Havenkom 2 ‘verkeersregelaars’ in de laadklep van hun auto zitten en er 100 meter verderop toeschouwers de deelnemers tot het verminderen van de snelheid manen omdat er veel mensen zijn die niet verwachten dat je een welkom in de Havenkom krijgt met een stuk kasseienstrook dat daarna gevolgd wordt door elke meter een nieuw hobbelstrookje. Maar dit is geen taak van de toeschouwers maar van de organisatie.
En het lijkt nu alsof ik alleen maar commentaar wil leveren, hetgeen echt niet het geval is want ik ben hartstikke blij dat we dit event nog steeds hebben dankzij 3 kanjers die een jaar of 10 geleden de durf hadden om de ten dode opgeschreven Holland Triathlon nieuw leven in te blazen. Maar dat neemt niet weg dat we te maken hebben met een inmiddels professioneel bedrijf en wat je van een professioneel bedrijf mag verwachten is een bepaald niveau in kwaliteit. Zeker op het vlak waarbij gezondheid in gevaar kan komen.
Neem nu ook de weersomstandigheden. Het is niet zo dat we op zaterdag overvallen werden door de hitte, de hele week was het al bloedje heet met temperaturen die ongekend waren voor de tijd van het jaar en voorafgegaan door weken van veel regen en koeler weer. Toch is het dan op zijn zachtst gezegd merkwaardig dat de eerste sponspost zich pas na 7 km op het loopparcours bevindt. Dat er ook geen ijsblokjes beschikbaar zijn en op post 3 niet eens koud water. Het is mede door de grote inzet van de mensen op de stand van Woest Sport die een menselijk lint hadden gevormd en water uit het Weerwater aan het scheppen waren om voldoende ‘kouder’ water te hebben om te kunnen koelen.
Wij maakten hetzelfde op onze eigen stand mee, de deelnemers smeekten letterlijk om water en uiteindelijk waren we onze flessen drinkwater die wij koel hadden staan om onze eigen dorst te lessen aan het gebruiken om deelnemers te koelen. Deze standlocaties moeten worden aangevraagd bij de organisatie dus ze weten dat we er staan. Waarom niet deze stands inzetten in deze extreme omstandigheden als extra sponspost, wij staan er toch. Het enige wat geleverd hoeft te worden zijn kuipen met sponzen.
Wanneer is de grens bereikt dat parcoursen die voor onveilige situaties kunnen zorgen niet langer geaccepteerd worden. Want Challenge Almere-Amsterdam staat niet op zichzelf, ook het Ironman parcours van Maastricht de afgelopen jaren werd ontsiert door vele valpartijen veroorzaakt door verkeerde, slechte en te smalle wegen. Maar de organisatie liet het event verleden jaar wel doorgang vinden. Om nota bene daags voor de wedstrijd zelf een interview in de krant te geven en het parcours te bestempelen als, ik citeer: een Ironman parcours onwaardig. Serieus, dus je bent de verantwoordelijke voor het event en daarmee voor al je deelnemers en hun gezondheid en je zegt zelf dat het een Ironman parcours onwaardig is……..
Of de TriHard race vorig jaar in Nijmegen waarbij 1 van de slachtoffers van de valpartijen fysiek (beide heupen gebroken) en mentaal nog steeds niet terug is van waar hij vandaan kwam. Zowel organisatie als de NTB hadden nooit dit parcours mogen toestaan. Of IM West Friesland dit jaar, idem dito snik heet en dat was al een tijdje aan de gang in Nederland maar toch veel en veel te weinig verzorging tijdens en vooral ook na de race. Er wordt meer dan genoeg inschrijfgeld betaald en men mag daar voor verwachten dat dan alles om het event heen uitstekend geregeld is voor het gebruik van de fietsen, de snelheid waarmee gereden wordt, de drukte op het parcours, de verzorging, de markering, etc. En dat is de laatste jaren te vaak niet het geval.
Of je schrijft in, zoals bijvoorbeeld bij de laatste edities van Ironman Maastricht is gebeurd, op het moment van inschrijving wordt je een fiets en/of loopparcours getoond dat in de weken of maanden erna meerdere keren verandert. En zelden ten positieve. Dat is alsof je een Iphone 14 Pro op pre-order besteld in het zwart, maar na een paar maanden wordt verteld dat je een gele krijgt om uiteindelijk een blauwe te ontvangen in de niet-pro versie. Het is een wat simplistisch voorbeeld, je hebt iets anders gekregen dan waar je voor hebt ingeschreven. Ik krijg het gevoel dat zo langzamerhand de prijs/kwaliteit verhouding uit elkaar begint te groeien.
Misschien is het hele businessmodel ook niet langer meer houdbaar. Een giga event organiseren op basis van een klein deel professionals, lees; betaalde krachten, en daarnaast drijvend op een enorme hoeveelheid vrijwilligers. Ik heb de oplossing ook niet voorhanden. Maar de vraag is of dat mijn zorg is als betalende klant. Voor het vele geld dat ik betaal verwacht en mag ik ook verwachten dat de kwaliteit die erbij komt kijken dat ik mijn sport gezond en veilig kan beoefenen. Een valpartij kan altijd gebeuren, maar die mag niet veroorzaakt worden door km’s te slecht wegdek. Natuurlijk, je kunt altijd pech hebben, een bocht net niet goed aansnijden, etc. Ik heb het niet over de ‘ongelukkige’ per abuis valpartij en je kunt niet 90 km perfect geasfalteerd hebben, ik verwacht ook geen Circuit van Zandvoort kwaliteit, maar de andere kant op ligt er ook een grens.
Het wachten is totdat het een keer echt misgaat of een deelnemer een letselschade advocaat inschakelt en ik ben benieuwd of dan het regeltje -deelname is op eigen risico- lang gaat standhouden.
Het was een mooi feest, maar het moet en kan echt nog beter worden…
Jeroen van Geelen