Jetze Plat wint Ronde van Vlaanderen voor handbikers; Joep Staps 10e bij debuut halve – WTJ 1836

MAANDAG – De Ronde van Vlaanderen is voor onze zuiderburen de Hoogmis van het wielerseizoen. Menig paasweekend ben ik afgezakt naar de Vlaamse Ardennen, de Koppenberg, de Kwaremont, de Muur. Je moest erbij zijn en met een goede maat als profrenner in de jaren tachtig ontbraken we er nooit. Tegenwoordig kent de Muur van Geraardsbergen ook voor triatleten geen geheimen meer. De Challenge Geraardsbergen gaat zelfs coronaproof door dit jaar, dus opnieuw kan er geklommen worden op de klinkertjes tot aan de voet van de kapel op 101 meter hoogte.

Solo 25 kilometer

Zondag was het de beurt aan de handbikers om de Ronde van Vlaanderen af te leggen. Het was de eerste editie van de Internatinal Paracycling Classics Ronde in Vlaanderen. Jetze won al veel (11 wereldtitels en 1 Olympische titel), maar deze klassieker wilde hij absoluut ook op zijn palmares bijschrijven. Hetgeen geschiedde. Jetze kwam na een solo van 25 kilometer in Oudenaarde als winnaar over de streep kwam. Dolgelukkig was hij met deze overwinning. ,,Het was heft, maar ik kon mijn voorsprong steeds iets uitbreiden tot de streep. Al twee jaar hebben we geen internationale handbike-races gehad, dan is het prettig dat het nu zo goed gaat. Zeker met de Spelen in Tokyo in aantocht, waar al evenzeer veel geklommen moet worden.”

Bijzonder was het voor de handbikers ook om nu eens een niet op een afgesloten circuit te handbiken, maar van Brugge naar Oudenaarde te trekken over een afstand van 88 kilometer. ,,Dat maakte het heel speciaal en het was super georganiseerd met goed afgesloten wegen en hier en daar wat toeschouwers langs de kant.”

Kleinere halve triathlons zijn er ook al wel

Veelal gaat in de weekends zonder Nederlandse races alle aandacht uit naar de Ironmans en Challenge-races, die nog wel doorgaan. Dat zijn immers de partijen, die hun bestaansrecht ontlenen aan het organiseren van triathlons, zij spannen zich daartoe tot het uiterste in om niet te veel wedstrijden uit hun kalenders op te moeten offeren aan de pandemie-maatregelen. Uiteraard steeds met inachtneming van de volksgezondheid waar ook ter wereld.

Debuut voor Joep Staps in – of all places – Peniscola

Dat er zo af en toe ook een wat kleinere – niet commercieel getinte – triathlons doorgaan weten we niet altijd. Toch zijn die er ook. Vorige week nog: de Infitri Half Triathlon in het Spaanse Peniscola (gekke naam misschien, maar het betekent letterlijk ‘bijna eiland’), een vroegere Pausenstad. De wedstrijd vormde het debuut van Joep Staps op de halve afstand. Mooi hoe de Tilburger ons keer op keer weer verrast. Eerst spontaan een wintertriathlon gedaan, nu weer zijn eerste halve. En lekker in de luwte, zodat we niet allemaal met voor- en nabeschouwingen gaan werken. Iets waar ik bij voetbal trouwens een gruwelijke hekel aan heb, het potje op het veld is niks mis mee. Sport is het moment, de actie en aan de finish of bij het laatste fluitsignaal nog 1 reactie van de winnaar en verliezer. Maar hele analyses op loslaten? Dan citeer ik toch het liefst mijn goede vriend Bert Flier weer: triathlon? de belangrijkste bijzaak in het leven.

Geen risico’s in afdalingen

Joep was dus ín het toeristisch stadje even ten noorden van Valencia, waar hij na de koude zwempartij op een 22e plaats lag op 2.40 minuut van de snelste man Joan Colino Calomarde. Op de fiets kon niemand tippen aan de krachtige pedaalslag van Jordi Montraveta Moya. Hij reed de concurrentie op vijf minuten of meer. Ook voor Joep was de man niet bij te houden al kampte hij wel met wat mechanische pech. Zijn remmen functioneerden minder, dus in de snelle afdalingen moest hij bewust gas terug nemen. Met zijn 39e fietstijd verloor de Brabander een aantal posities en was het aan de halve marathon om zich terug in de top 25 te klasseren. Dat lukte royaal, sterker nog: Joep liet een snelle 1.17.25 uur noteren; goed voor de vierde looptijd van de dag en anderhalve minuut goed gemaakt op de winnaar.

Spaanse en Britse winnaars Infinitri Triathlon

Die heette dus Jordi Montraveta Moya, snelste in 4.00.42 uur. Vijf minuten later volgde de tweede Spanjaard Mikel Mugica Bikuna en het brons ging naar de snelste zwemmer Joan Colina Calomarde op zes minuten van Jordi. Joep kwam dus flink opzetten tijdens het lopen en slaagde er zelfs nog in de top tien te halen. Met 18 minuten verschil op de winnaar weet hij waar de zwakke en sterke punten liggen: 4.18.58 uur. ,,Ik heb enkele beginnersfouten gemaakt. ,,Je tweede drinkbidon verliezen bij het fietsen en lopen zonder sokken aan is geen goed idee. Maar ik ben blij met het resultaat. Covid laat een mens gekke dingen doen bijvoorbeeld in de zoektocht naar races, wat me dus naar Spanje leidde. Ik heb er erg van genoten overigens. Bij het lopen brak de zon niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk voor me door.”

Meer Nederlanders

Tweede Nederlander was Vihalis-triatleet Tijmen Kooij op een 89e plaats in 4.50.15 uur. Clubgenoot Philip van Zanten finiste 125e in 4.56.18 uur. Eelco Noort was de nummer 389 in de einduitslag. Zijn tijd: 5.40.11. In totaal deden 590 atleten mee.

Oud-roeister Chantal Cumming won de vrouwenrace. De Britse deed 4.36.19 uur over de drie afstanden, daarmee liefst een kwartier sneller dan de Spaanse Cristina Rosello Prats. De derde prijs ging naar Mireia Masip Carcelen. Er stonden geen Nederlandse vrouwen aan het vertrek.