In memoriam: Laura Hak 1981-2021

MAANDAG – Bij het open klappen van de laptop begon ik vanochtend met lezen van het mooie nieuws dat Jetze Plat de Nederlandse vlaggendrager is. Daarna ging ik teruglezen. In de mails, in de berichten op onze site en FB-pagina en ook in de vele apps, die me bereikten. Want vakantie of niet, de wereld draait door. Of toch niet helemaal, want de aarde stond voor mij toch even stil bij het verschrikkelijke bericht dat Laura Hak niet meer onder ons is. Laura leverde topprestaties als tri- en duatlete, was sportfanaat in hart en nieren en daarnaast ook bewegingswetenschapper. Ongelofelijk vooral ook als je aan de hand van het openhartige en moedige bericht van echtgenoot Eric en haar Social Media-berichten van 2020 (net bij het ingaan van Covid-19) en in eerdere berichten leest hoe deze sterke sportvrouw van binnen enorm kwetsbaar bleek te zijn.

In deze tijd heb je soms even de behoefte om een persoonlijk verhaal te delen. Veel van jullie weten dat ik al vanaf begin 2016 met vrij ernstige psychische problemen kamp, en dat ik de laatste jaren voor een groot deel bezig ben geweest om deze problemen te accepteren en een beetje te begrijpen. Na een hele heftige periode met een lange klinische opname, gevolgd door een intensieve therapie ben ik langzaam begonnen om uit het dal te kruipen en mijn leven weer een beetje op te pikken. Het belangrijkste was dat ik gewoon weer thuis kon wonen samen met Eric, en daarnaast had ik weer een beetje een dagstructuur opgebouwd met vrijwilligerswerk, het oppikken van mijn sport en trainingen bij Dutch Triathlon College (zelfs weer wat wedstrijdjes!), en ambulante begeleiding vanuit de GGZ. Het was af en toe best hard werken, maar ik ging en ga zeker vooruit. En toen kwam de Coronacrisis en zag ik mijn dagstructuur in een periode van enkele dagen volledig verdwijnen. Dat was het moment dat ik merkte hoe kwetsbaar ik nog ben. Ik kon dit in mijn thuissituatie niet meer bolwerken en tot twee keer toe was een opname helaas weer noodzakelijk. En dat terwijl ik ervan overtuigd was dat de kliniek toch echt wel tot het verleden behoorde. Hoe vervelend de situatie ook is, Ik ben ontzettend blij met alle ondersteuning die ik krijg vanuit de GGZ Noord-Holland-Noord die me helpen om door deze tijd heen te komen en er uiteindelijk misschien wel sterker uit te komen. Dank daarvoor!

Op 20 januari 2020 vraagt ze iedereen de petitie Lijm de Zorg te ondertekenen:

90.000 mensen met psychische problemen op de wachtlijst voor de GGZ en wachttijden die kunnen oplopen tot twee jaar! Indrukwekkend dat uitgerekend iemand die zelf al bijna twee jaar wacht op behandeling, Charlotte Bouwman, zich hard maakt voor dit gigantische probleem. Teken alsjeblieft onderstaande petitie.

Op 23 juni 2019 zag ik Laura voor het laatst mee doen in de triathlon van Huizen. Het ging op die snikhete dag niet helemaal goed. Ze schrijft de dag erna, vooral ook als waarschuwing aan andere atleten.

Gisteren deelgenomen aan de Triathlon Huizen. Dat het warm zou worden wist ik van te voren, maar ik had niet gedacht dat het ook gevaarlijk zou kunnen worden. Tijdens het lopen kreeg ik het zwaar en tijdens de laatste kilometer had ik zelfs het gevoel dat mijn hart een beetje oversloeg. Na de finish voelde ik me beroerd, ik had het benauwd en voelde druk op mijn borst. Toch maakte ik me niet perse zorgen en ben in de schaduw gaan liggen. Gelukkig was de EHBO erg alert en die stonden erop dat er een arts naar me zou kijken. Mijn lichaamstemperatuur bleek ruim 39 graden te zijn, ik had een hittestuwing. Ongeveer een uur lang heeft de EHBO mij gekoeld met natte handdoeken en hierdoor is het gelukkig allemaal goed afgelopen. Ik wil de organisatie en de EHBO bedanken voor de goede behandeling. Ik hoop ook mijn mede-atleten te kunnen waarschuwen om scherp te zijn bij inspanning in deze warmte. Ik heb ervaren dat het moeilijk is om onderscheid te maken tussen gewone vermoeidheid en signalen van oververhitting.

Het is verdrietig om zo’n bericht te moeten brengen en het geeft eens te meer aan dat de Coronatijd naast de direct getroffenen op de ICT-s sociaal gezien ook diepe sporen nalaat. We denken met veel respect terug aan Laura Hak, die mooie dingen liet zien in de sport.

Prestaties

Laura won de triathlons van Abbekerk 2010, 2014 en 2019, de Team-Relay op de Amsterdamse Bosbaan 2016, de sprint Enschede 2016 en de sprint Huizen 2012. In haar thuiswedstrijd – Heerhugowaard – was ze de snelste in 2011, 2013 en 2014. In de 1e Divisiewedstrijd Holten 2016 werd ze tweede, maar nog belangrijker was de winst met haar team DTC Heerhugowaard. Op het NK duathlon van 2014 in Assen werd ze vierde. Vierde werd ze in datzelfde jaar ook op het NK Powerman Horst aan de Maas. Ze won de run-bike-run van Heerenveen in 2015 en was ook goed in crosstriathlons onder meer Tri-Ambla 2016 waar de DTC-atlete tweede werd. Minder vaak waagde Laura zich aan de langere afstanden al was ze op de halve ICAN Amsterdam goed voor een vierde plek en eindigde ze ooit zesde in de pittige 111 La Roche en Ardenne. Ze was in januari altijd goed op dreef in het combiklassement Halve Marathon Egmond en de Mountainbike-wedstrijd daags ervoor. Crossloopjes en in een nog verder verleden schaatsen en veel meer. Meer nog dan haar eigen prestaties aanprijzen, was Laura een ware teamplayer, voor DTC maar ook tegen niet-clubleden die zich bijvoorbeeld toelegden op een sportieve uitdaging: geniet de hele dag van wat je gaat doen, dan gaat het lukken!

Bovenaan de afscheidskaart van Laura staat SOMS IS OPGEVEN WINNEN. Daar is geen woord van gelogen. Eric en verdere familie en nabestaanden heel veel sterkte met dit verlies en vindt hopelijk troost in het feit dat Laura de rust gevonden heeft, die ze verdiend.

Laura Hak-Klepper is veertig jaar geworden.