Vrouwenweek 2021 (9) ; Marloes Vos – adaptive triathlete (22 ): Heb ik “dubbel”pech?

Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.  

Als je de vraag krijgt een ‘extra’ blog te schrijven in het kader van de Trikipedia vrouwenweek dan zeg je daar als vaste Trikipedia Lady natuurlijk geen nee tegen. Het aandeel dames in de triatlon sport is groeiende maar we zijn nog steeds in de minderheid. En ja, dan heb ik “dubbel pech” als adaptive triathlete en vrouw. Maar zo zie ik het niet. Inmiddels realiseer ik me steeds meer dat ik voor vele een voorbeeld kan zijn. Ik krijg nu vaak genoeg berichten via de socials zoals: “Als jij het kan, dan moet ik het ook kunnen….” Keer op keer voel ik me dan ongemakkelijk, maar inmiddels ben ik ook trots. Ik mag mensen inspireren en motiveren keuzes voor zichzelf te maken en te groeien als mens.

Wat zou het mooi zijn om meer vrouwen aan de start te krijgen in de duursport en met name de triatlon. Hoe zorgen we ervoor dat ook meer vrouwen de lange afstanden aan durven te gaan. Voor mij was het al snel helder dat ik voor de halve wilde gaan. Nog voor dat ik uberhaupt de halve gefinished had, heb ik de stip op de horizon voor de Gelreman gezet. Inmiddels heb ik de smaak te pakken en gaan we op voor mijn tweede hele. Ik verbaas mij soms over het verschil in aanpak van mannen en vrouwen in de triatlonsport. Het lijkt wel of vrouwen pas iets gaan doen als ze 100% zeker zijn. Hoe vaak ik hoor dat ze eerst een aantal keren 1/8ste of 1/4de doen en dat de weg naar het lange werk vaak stap voor stap gaat, uitzonderingen daargelaten. Hoeveel makkelijker mannen zonder enige ervaring besluiten om voor een halve te gaan trainen, of zelfs gelijk in het diepe springen van de full distance. Wat ik mij dan vaak afvraag is hoe dit verschil komt. En een ander geluid wat ik vaak hoor van vrouwen die moeder zijn is: ”Ja, ik heb geen tijd om te trainen, ik moet er voor mijn kinderen zijn.” Maar dan wel een partner hebben die van alles doet. Wat maakt dat vrouwen minder voor zichzelf durven te kiezen? Dat zijn gedachtes die mij wel eens de revue passeren. Het is misschien wat zwart-wit gesteld, maar een feit is wel dat er nog steeds meer mannen dan vrouwen actief zijn in de triatlon.

Daarom word ik zo blij van initatieven zoals Josta Bolhuis van Trispiration initieert om tijdens Brouwersdam meer vrouwen aan de start te krijgen. We krijgen leuke reacties en zelf ben ik er zeker weer bij. Hoe mooi is het dat we in de triatlon samen naast de mannen starten, we samen dezelfde afstanden afleggen. Niks geen gender verschillen. Allemaal zien we af, en allemaal zijn we supertrots als we de finish over komen.

De vraag die ik ook vaak krijg is waarom ik bij een vrouwenteam zit en ik een vrouwelijke coach heb? Het grappige is eigenlijk dat ik vroeger liever met jongens optrok. Als kleine meid klom ik het liefst in bomen, ook al viel ik er toen al geregeld uit. Ik werd niet blij van de kleur roze en had geen idee wat een ‘jurkje’ was. Dus stiekem zat het stoere en de uitdaging aangaan toen ook al in mij. Doordat ik later ziek werd, is de bewijsdrang en de hang naar avontuur alleen nog maar groter geworden. Ik denk ook dat ik me wilde bewijzen en tijd wilde inhalen en dat daarom sporten als obstacle run en triatlon op mijn pad zijn gekomen. Ik heb voor Josta en daarmee het Trispiration Team gekozen op gevoel, het is niet eens een bewuste keuze voor een vrouwelijk coach geweest. Het was een kwestie van begrip en samen op ontdekking gaan. Een aanvulling op het team van experts om mij heen (en grappig dat zijn nagenoeg allemaal mannen). In de zoektocht naar hoe ik verder kon komen in de triatlonsport kwam Josta op mijn pad en zij durfde de puzzel met mij samen op te lossen. Daar heb ik voor gekozen en niet persé dat ze een vrouw is. Haar kennis hoe wij als vrouwen moeten trainen is daarin natuurlijk wel een plus. Wij vrouwen zitten fysiologisch toch wat anders in elkaar, en ook ons brein is daadwerkelijk anders. Als je die kennis in het coachen en de trainingsschema’s kan inbouwen is dat voor mij wel degelijk een pluspunt, ik zie dat als een bonus. Het team was daarbij later een warm bad. Een team waar het niet draait om prestatie maar om ieders eigen pad. En vaak zie je in een groep vrouwen altijd wel wat kattenkoppengedrag, maar in dit team bestaat dat niet. Er is zoveel respect naar elkaar. Ik denk dat dát ook is waar ik blij van word. Elkaar supporten in plaats van het competitieve. Het is meer een community van duursportende vrouwen van alle leeftijden en pluimage en dat maakt het zo mooi.

Dus hierbij mijn oproep aan al die vrouwen (en ook wel aan de mannen): “Denk in mogelijkheden. Kies voor jezelf!”

Wanneer je dat uitspreekt kun je de obstakels overwinnen of er een oplossing voor bedenken. En ik hoop daarmee dat we met steeds meer diversiteit aan de start kunnen staan, mannen, vrouwen, diverse leeftijden en pluimage en ook zeker ruimte voor de adaptive triatleten. Samen strijden en de uitdaging aan gaan dat is waar ik voor sta!

Ruud de Haan

Ruim dertig jaar geleden aangestoken met het triathlonvirus. Als super-recreant races gedaan en door toedoen van Mels de Kievit aan de micro beland en die nooit meer los gelaten. Samen met maatje Wim van den Broek zo veel meer dan 1000 wedstrijden als speaker gedaan. Zo af en toe actief voor Eurosport als commentator bij triathlons.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.