Thomas en Ann snel in Sittard; Ironman Australia voor Van Berkel en Crowley; Challenge Riccione voor Steger en Pallant – WTJ 2286

01/05/202204/05/2022 Wim van den Broek 0 reacties

ZONDAG – Het ene weekend zitten we bovenop het nieuws, het andere weekend spenderen we gezellig met familie en vrienden en dan kijken we op zondagavond hoe jullie tri- en duatleten het ervan af hebben gebracht in al die races. Dat is het voordeel van hobbymatig deze site onderhouden, er zit geen enkele dwang op. Onze pensioenen hebben we intussen bij vaste werkgevers opgebouwd. Zodra zij ons nog meer tijd bieden, kunnen we met nog meer toewijding blijven ‘Trikipedia-en’.

Keren we eerst terug naar zaterdag. In eigen land geen officiële wedstrijden, behalve dan een kwalificatiewedstrijd voor de wereldkampioenschappen duathlon. Uitgeschreven door bondscoach Armand van der Smissen, die op iets meer deelnemers gerekend had. Anderzijds was de kwaliteit meer dan voldoende om op basis van deze wedstrijd tot een keuze te komen.

Thomas Cremers superieur op kwalificatie duathlon

Sterke winnaars kreeg de race over 5/20/2,5 kilometer wel. Want Thomas Cremers en Ann Schoot Uiterkamp zijn niet de eersten de beste. Goed nieuws voor Ann dus, die de voorbije maanden met blessures kampte en derhalve in de wedstrijden niet echt lekker uit de verf kwam. Nu weer op het juiste moment op scherp en dan is ze nog niet zo eenvoudig te kloppen. De Serooskerkse Noor Dekker gaf trouwens goed partij. De Zeeuwse atlete deed pas enkele maanden terug voor het eerst mee aan een crossduathlon, daartoe aangezet door haar trainer Wouter Verstraate en oud-profrenner Patrick Tolhoek. Prompt kwalificeerde Noor zich voor het WK crossduathlon in Roemenie en nu mag ze mogelijk ook mee naar het WK wegduathlon.

Mooie strijd Ann Schoot Uiterkamp en Noor Dekker

Het verschil aan de meet tussen Ann en Noor was 42 seconden. In dat duel had zich ook die andere kanshebster Karin Nieuwenhuijsen nog kunnen mengen, maar zij viel uit. De winnares in Hoorn eerder dit jaar is nog onvoldoende hersteld van corona. Dat je met een klein startveld toch een prima strijd kunt hebben, werd ook bij de race in het Tom Dumoulin sportpark duidelijk. Thomas Cremers won, maar 17 seconden later was daar al het in Singapore geboren talent Valentin van Wersch (snelste belofte). Jeroen Bakker draait het hele jaar ook al lekker en finishte als derde. Kort daar weer achter bolde Niels van Lanen als snelste junior over de streep. Hij duelleerde met Mischa Hermans, die een halve minuut later tweede junior werd. Als zesde volgde Matthijs Weijkamp, waarna Mats Keulstra de derde juniorenplaats innam. Met Timo Feenstra en Joey van ’t Verlaat als tweede en derde U23 waren alle podiumplaatsen verdeeld.

Ironman Australia

In de nacht van zaterdag op zondag was het Down Under te doen. De zevende lustrumeditie van Ironman Australia had wat ons betreft een mooi, internationaal veld verdient. Gezien de 35-jarige geschiedenis eerst in Forster en nu in Port MacQuarie was dat gerechtvaardigd. Maar met over zes dagen reeds het wereldkampioenschap Ironman in St. George, Utah werd deze feestelijke editie vooral een Australische aangelegenheid. Behalve dan de nummer drie bij de mannen.

Eindelijk een Ironman-zege voor Tim van Berkel

Tim van Berkel en Sarah Crowley waren de twee sterke winnaars van deze feestelijke editie, die jammer genoeg onder minder zomers omstandigheden (regen/wind) werd gehouden. De mannenrace was er eentje uit het boekje. Josh Amberger als vanouds de snelste waterman, bij het fietsen gestaag zijn voorsprong uitbouwend en op de marathon maar zien waar het schip strandt. Dat gebeurde na 15 kilometer lopen. Toen kwam Tim van Berkel, die de hele dag in tweede positie lag, hem voorbij. De verschillen liepen daarna nog flink op. Met elf minuten voorsprong trok Tim van Berkel (geen familie van Jan) de race naar zich toe. In een tijd van 8.15.14 uur won Van Berkel eindelijk na vele tweede en derde plaatsen een Ironman. Het parcoursrecord van Cameron Wurf (8.06) bleef buiten bereik. Maar wat een sterke marathon van Tim: 2.45.51 uur. Josh Amberger hoefde verder niemand te vrezen en werd in 8.26.14 uur tweede. De strijd om brons was wel spannend, want Ben Phillips had er lange tijd zich op, maar werd in extremis nog voorbij gesneld door Nieuw-Zeelander Jack Moody, voor het eerst in zijn leven op een podium van een Ironman. Ben Phillips volgde 40 tellen later als vierde en de 37-jarige Tim Reed was dan wel favoriet, maar moest genoegen nemen met een vijfde plaats. Overigens waren de eerste agegroupers – Matt Jackson en Rhys Lawler – nog net even sneller dan Reed: 8.38.23 en 8.39.10 om 8.40.20 uur.

De vele toeschouwers kregen vooral bij de vrouwen een prachtig duel voorgeschoteld. Sarah Crowley, tweevoudig winnares van brons op het WK IM Hawaii was wel weer eens toe aan succes. Haar vierde en laatste Ironmanzege dateerde alweer van Arizona 2019. Maar Crowley afschrijven moeten we zeker niet doen, ook niet met het oog op Hawaii waar ze altijd goed is. Afgelopen nacht streed ze met landgenote Rebecca Clarke om de overwinning en dat ging er reuze spannend aan toe. Aan de finish was het slechts iets meer dan een minuutje tussen winnende Sarah en runner-up Rebecca. Brons ging naar Courtney Gilfillan, die zowat de hele wedstrijd op een derde plaats lag.

Sarah Crowley na drie jaar weer de beste

Clarke opende het festijn met de snelste zwemtijd, twee minuten later gevolgd door Crowley en Gilfillan. Dat drietal kwam op 50 kilometer fietsen bij elkaar. Niet voor lang want de laatste moest de rol lossen en dat was voor Courtney het begin van een lange solorace. De twee rivales vooraan bleven in elkaars schaduw lopen. Pas op een kwart van de marathon kwam Crowley lichtjes los van Clarke. En ook al hielden beide Ozzies elkaar in het vizier, echt heel groot werd de voorsprong van Crowley nooit. Aan de finishlijn boekte Sarah Crowley na drie jaar weer eens een overwinning in 9.06.04 (zeven minuten boven het parcoursrecord), Rebecca Clarke bleef niet ver achter: 9.07.11 en daarna was het lang wachten op Courtney Gilfillan. Haar tijd: 9.30.48 uur. Het bleef bij drie vrouwen onder de 10 uur, de nummer vier Moya Johansson zat er met 10.00.04 maar heel nipt boven.

Geen Nederlandse finishers

Aan de start stonden 1060 triatleten – nog altijd een behoorlijk aantal – waaronder 2 Nederlanders. Peter Fitzweijers deed het voortreffelijk. De in Cashmere woonachtige Nederlander finishte als 28e bij zijn debuut en dat in een tijd van 9.32.23 uur. Bovendien vijfde M40 en daarmee greep hij zelfs een slot voor het WK Ironman in Hawaii. Peter wilde debuteren in zijn eigen Nieuw-Zeeland, toen die race gecanceld werd strond Maastricht op zijn to-do-lijst, maar het werd uiteindelijk Port MacQuarie. Daar heeft hij geen spijt van. De andere Nederlander was Frits Arkema. Hij stapte tijdens de marathon uit. Vier keer bereikte een Nederlander de top tien in 35 edities Ironman Australia. Dertig jaar geleden waren dat Jos Evrts (3e) en Thea Sybesma, die de volle winst boekte. Later kwamen daar Guido Gosselink (10e) en Els Visser (4e) bij. De meest succesvolle triatleten in deze Ironman waren Chris McCormack en Lisa Bentley met elk vijf zeges.

IM 70.3 voor Longmuir en Eberle

Met nog eens 825 atleten op de Ironman 70.3 van Port MacQuarie en nog kortere races voor recreanten en Ironkids kwam het aantal deelnemers al gauw rond de 3000 uit. De halve afstand werd gewonnen door Hamish Longmuir en Danyella Eberle in resp. 4.10.58 en 4.42.34 uur. Longmuir voerde felle strijd met Jarrod Osborne, die 15 seconden later tweede werd. Brons was voor Benjamin Hill. Eberle had het niet heel moeilijk en dat was opvallend want Lisa Marangon stond in het verleden maar liefst 22 keer op een IM 70.3-podium, terwijl het voor Eberle de eerste keer was. Het verschil was ruim zes minuten zelfs. Cassandra Heaslip finishte als derde.

Steger verdedigt met succes Challenge Riccione-titel

Terug naar Europa want terwijl in Australië de Ironman op z’n eind kwam, werd in de Italiaanse badplaats Riccione begonnen met de halve Challenge. Het weer was goed, de lucht blauw, maar de watertemperatuur van de Adriatische Zee hield niet over: 13 graden. Wetsuits dus. Aan het eind van de drie onderdelen was Thomas Steger opnieuw winnaar. Snelste vrouw bleek Emma Pallant.

Steger kwam in het water goed uit de startblokken, moest bij het fietsen een gaatje toestaan op de Italiaan Mattia Ceccarelli, maar zorgde er nog voor de tweede wisselzone voor dat ze samen aan de halve marathon konden beginnen. Hoezeer Ceccarelli ook aandrong, gestaag groeide de voorsprong en wist Thomas Steger zich bijtijds zeker van titelprolongatie. Na Gran Canaria, Davos en Riccione vorig jaar was het de vierde Challenge-zege van de Oostenrijker. Ceccarelli werd op 1.40 minuut tweede, de Zwitser Florin Salvisberg deed weer een minuut later een geslaagde greep naar brons, waarna de Brit Thomas Davis en de Ier Chris Mintern de top vijf compleet maakten.

Pallant soeverein naar vijftiende internationale winst

Emma Pallant is natuurlijk gepokt en gemazeld waar het om halve triathlons gaat. De Britse won maar liefst elf IM 70.3-races en was in Riccione toe aan haar vierde Challenge-overwinning (na Cape Town en twee keer Gran Canaria). In het water duldde ze landgenote India Lee nog voor zich. Op de fiets kwam een derde Britse langszij: de verrassende Lucy Byram. Het had er alle schijn van dat het een clean sweep voor Untied Kingdom ging worden met Emma Pallant als uitgesproken favoriete, immers altijd sterk lopend. Dat bleek nu ook. Binnen de kortste keren nam ze meer dan voldoende voorsprong om met 3.56.40 uur Sarissa de Vries op te volgen. Dik acht minuten later volgde Lucy Byram, die de stijgende lijn (Dubai 8e, Salou 6e) doortrok naar zilver. Het brons ging uiteindelijk toch nog naar de Italiaanse Marta Bernardi, die de eer voor het thuisland redde en daarmee India Lee naar de vierde plaats verwees. Beste Duitse was Maja Betz op een vijfde plaats.