Afscheid Wim: ‘Op 2 juli beleefde ik in Holten de (vijfde) mooiste dag in mijn leven. De kippenvel gaat nooit meer weg!’ – WTJ 2517

25/07/2022 Wim van den Broek 0 reacties

ZATERDAG – Ze zeggen wel eens dat je trouwdag of de geboorte van je kinderen de mooiste dag van je leven is. Ik ga dat hier niet tegenspreken. 23 juni 1995, 30 november 1996, 17 september 2000 en 7 februari 2005 waren zonder meer mijlpalen in mijn – inmiddels 57-jarig – leventje. In ons leventje, want op drie van die vier data was het voor mijn vrouw Heleen hard werken maar de beloning groot: zoon Sem, dochter Silke (tijdens de triathlon op de Spelen van Sydney) en zoon Olivier. In die volgorde.

Toch is er op 2 juli 2022 een vijfde ‘mooiste dag van mijn leven’ bijgekomen. Het was de dag waarop ik voor de laatste maal de microfoon ter hand nam bij een triathlon. De voorpret was natuurlijk al enorm. Eerst misschien de gewenning, toen het besluit genomen was. Veel vragen waarom nu al en of er geen twijfels waren. Vervolgens het idee om Holten als afscheidsmomentje te kiezen en in januari het cadeautje van de Holtense stichting om een speciale serie in te richten, waarvoor ik (oud-)triatleten mocht uitnodigen.

Geen mooier plek voor afscheid dan Holten

Het had misschien een andere wedstrijd kunnen zijn, elke race waar ik de afgelopen 40 jaar mocht staan…ze zijn me allemaal even lief. Maar het werd toch Holten. De wedstrijd, die ik in 1991 voor het eerst mocht doen, waar we later kampeerden op camping Holterberg, weer later in de Landal huisjes. Waar de kinderen vertrouwd raakten met eens per jaar richting Salland, waar we nog altijd een weekje herfstvakantie doorbrengen. En natuurlijk ook, waar ik (samen met Ruud en Dinant) vrijwel alle toppers heb mogen binnenpraten. Van Jan Frodeno tot Kristian Blummenfelt, van Alistair Brownlee tot Javier Gomez, van Anne Haug tot Taylor Knibb, van Nicola Spirig tot Lisa Norden. En daarnaast dan ook nog eens alle nationale toppers. Er zijn maar weinig triatleten, die niet ooit in Holten aan de start stonden. De atleten keken stuk voor stuk hun ogen uit: hoe krijgt zo’n kleine dorpsgemeenschap zo’n groot evenement voor elkaar?

Als ik na het juliweekend thuis kwam en in Brabant probeerde uit te leggen wat de betekenis van Holten was voor de triathlonsport, was dat eigenlijk niet te doen. Holten moet je zien, beleven, voelen, proeven. Tot in de uiterste vezelen. Een ultieme sensatie en een volksfeest dat z’n weerga niet kent.

Eigen serie? Wow

Toen begin februari het telefoontje van de nieuwe voorzitter kwam met het leuke bericht dat er een speciale Wim van den Broek-serie in het programma kon worden ingebouwd, was dat een aangename verrassing. Ik had zelf geen beeld bij hoe mijn laatste wedstrijdje kon worden, wel dat ik het leuk zou vinden veel vrienden en bekenden (binnen en buiten de sport) uit te nodigen. Een eigen serie? Wauw, dat zou wat zijn.

De vraag die me vervolgens bezig hield was: zouden er nog triatleten van weleer te porren zijn om nog 1 keer een potje te zwemmen, fietsen en lopen? Ze werd al snel beantwoord want op het moment dat er iets van op Socials verscheen, kwamen de eerste aanmeldingen spontaan binnen. En daar zaten geen kleine namen tussen. Jan van der Marel, Marijke Zeekant en Ricardo Scholten. Nog voor ik ze goed en wel gevraagd had, waren ze spontaan ingeschreven.

Het stimuleerde om nog meer triathlonlegendes bij elkaar te krijgen. Voordeel van social networks als Facebook of Twitter is dat je makkelijk mensen kunt traceren. De vraag om mee te doen werd vrijwel altijd positief beantwoord. In sommige gevallen stak een andere wedstrijd (Challenge Roth b.v.) er een stokje voor, maar zelfs daarvan kreeg ik Peter-Johan Dillo zo ver dat hij niet ging coachen maar meedoen. Want ja, z’n ’tweelingbroer’ Guido Savelkoul was ook al ingeschreven en samen in die AADrink-pakjes dat had toch wel iets. Bart van Zelfs haalde broer Ben over, Jos Everts kon zich niet voorstellen nog in een wetsuit te passen, maar dat was dan ook niet nodig in zwembad Twenhaarsveld. Armand van der Smissen wilde dat zwemonderdeel er nog wel even bijdoen. Pim van den Bos was meteen enthousiast en ging ook achter mijn rug om met Ruud aan de slag voor die schitterende T-shirts. En zo ging het maar door. In april zaten we aan de 70 aanmeldingen. Oei, wat nu. Er was maar 1 serie beschikbaar.

Nog een tweede WvdB-serie

Overleg met Stichting Triathlon Holten en een paar dagen later het verlossend jawoord: we plakken er nog een serie tegenaan. Mark Koks kwam erbij, Frank, Niek en Eddie Heldoorn. Rik van Trigt kon niet achterblijven en Eimert en Pim Vernderbosch al evenmin. Freddy Rosink maakte na 21 jaar een doorstart, Nick Marijnissen besloot de verre reis vanuit Frankrijk te maken. Mirjam Weerd wilde dolgraag, ja wie niet eigenlijk? Holten was vertegenwoordigd met Jan Manenschijn, de Mullertjes, Susan Boode en Andre Aanstoot. Harry Ruumpol dook weer eens op en zelfs Ferdie de Boer maakte nog een uitzondering op zijn T-shirt van een paar jaar terug, waarop stond: dit is mijn laatste.

Terwijl dat startveld steeds meer groeide, liet het ook de huidige lichting niet onberoerd. Menno Koolhaas, Jorik van Egdom, Milan Brons, Marco van der Stel en Jetze Plat: ze gooiden hele trainings- en wedstrijdprogramma’s om teneinde maar in Holten te kunnen zijn. Het ontroerde me op voorhand en toen moest het weekend nog beginnen.

Loting

Eerst een paar weken tevoren de ludieke loting. Als decor was de waterkant van het zwemparcours in Oud Gastel uitgekozen, maar daar was geen Wifi. Snel improviseren en elders live de lucht in. Ruud hield de mobiel vast, ik trok de naamkaartjes uit twee schoenendozen. Lekker simpel. Zonder enige voorbereiding ratelde ik maar door over al die grote namen, die ik twee weken later hopelijk in Holten zou zien. Het filmpje is nog wel terug te vinden…voor de liefhebbers.

In de week voor Holten kwamen – zoals bij elke wedstrijd – toch nog wel wat afmeldingen. Altijd jammer natuurlijk, want ik wist: ‘dit is a once in a lifetime-experience’. Dat beseften de atleten ook en iedereen, die (vanwege corona of ander fysiek ongemak) moest afmelden, deed dat met pijn in het hart.

Donderdag op het gemakkie naar Holten gereden. Ons gezinnetje volgde in de loop van vrijdag. De sfeer zit er meteen goed in, want de Hekkesleppers hebben hun bouwavondje. Dat betekent bier en muziek van een steengoede dweilband. We maken het niet te laat, want ons Landal-huisje is pas vrijdag beschikbaar, maar geen nood: ik krijg gastvrij onderdak bij – geloof het of niet – de Oekraïense ploeg. Daar is een slaapkamer over. ’s Avonds nog een indringend gesprek met de coach en triatleet Yegor Martynenko. Goed om in alle euforie rondom mijn afscheid even met de harde werkelijkheid geconfronteerd te worden n.l. mensen op de vlucht voor oorlogsgeweld in eigen land….

Pers te woord staan: omgekeerde wereld

Vrijdagmorgen staat Yegor me echter lachend te woord: ‘ik hoorde dat je gaat stoppen met speakeren?’, zegt ie in goed Engels. ‘Praat je me dan nog wel binnen?’ Dat is bij dezen beloofd. Vrijdag is al best een gekke dag. Op straat klampen Holtenaren me aan, ze hebben ‘iets gelezen’ in de triathlonkrant. Ik heb een fotosessie voor dagblad De Stentor, een interview met Tubantie en met RTV Oost. En zaterdag komt dan nog collega Ad Pertijs uit het verre Brabant voor BNDeStem. Qua publiciteit en aandacht ben ik wel wat gewend, maar niet in deze mate.

’s Avonds moeten we gewoon aan de bak, het programma is anders dan anders. Holten kiest ervoor om de jeugd- en juniorwedstrijden – ook de internationale – allemaal op vrijdag te houden en de zaterdag te beginnen met de Vivera-Run en bedrijventriathlon. Mijns inziens een goede zet. Het is nu ook op zaterdagmorgen al veel sneller druk in het dorp, waar in het verleden de elite het spits afbeet en soms voor lege tribunes finishte. De vrijdagavond ontaardt al in een heerlijk slotfeestje met live-muziek. De andere Broekjes zijn er ook en dat voelt goed.

Huldiging door NTB en Europe Triathlon

Zaterdag dan. Voor dag en dauw vanuit Landal naar de Kalfstermansweide, het epicentrum van Triathlon Nederland dit weekend. We bouwen naar een eerste apotheose met de Europe Triathlon Cup. Geen zeges voor Jorik of Rachel dit keer, maar evengoed prachtige winnaars dankzij Sergio Baxter Cabrera en Mathilde Gautier. Die laatste zegt op het podium tot mij: merci pour tous! Geen idee of ze dat ingefluisterd heeft gekregen, maar ik sta perplex. Europe Triathlon vice-president Chris Kitchen spreekt mooie woorden tot me en NTB-voorzitter Alexander Vandervelde zegt dat het afscheid nemen is van een tijdperk. Ik ontvang van de bond een glazen microfoon, een prachtig sieraad. In mijn dankwoord benadruk ik dat wat mij betreft vanaf vandaag de triathlonsport weer die vertrouwde fijne familie is, die het altijd is geweest (een positieve verwijzing naar de winter waarin de sport in een ander daglicht kwam te staan). Er klinkt applaus. Later is daar ook Anita Brinks met de onvermidelijke heksenbezem, waarmee ik altijd het plein schoonveegde.

Sfeer stijgt naar grote hoogten

In de middaguren nemen Ruud en Dinant het speakeren een tijdlang van me over, zodat ik tijd heb met veel mensen te praten, die speciaal voor de twee series (of voor mij, dat weet ik niet) naar Holten gekomen zijn. Langzaam maar zeker arriveert ook dat illustere gezelschap triatleten en oud-triatleten. Sfeer hoef je in Holten nooit te maken, maar ze stijgt nu al naar grote hoogten. En dan moet het avondprogramma, de apotheose nog beginnen. Ik omhels Niels Esmeijer als winnaar van de kwart, die blij is dat ik er dan nog even sta. Sorry voor anderen, waarvoor ik op dat moment even microfonist af was….

Tja en dan is het half zeven. De avond van de (vijfde) mooiste dag in mijn leven begint. Bij Twenhaarsveld staat de vrouwen- en masters-serie zo goed als klaar voor vertrek. Althans dat denken we in het centrum van Holten, klaarblijkelijk staat iedereen nog zo vrolijk met elkaar bij te kletsen dat de start iets later is. Bij de snelle mannen zelfs 10 minuten later en da’s maar goed ook, want 3 minuten voor zeven arriveert Erwin de Bruijn nog. Die belde me vrijdag doodleuk met de vraag hoe laat hij er moest zijn. ,,O, ik wist niet dat je tevoren moest inschrijven?” Die Erwin, altijd goed voor een beetje suspense.

Een boek vol

Ach en zo kan ik over alle 120 deelnemers nog wel een heel boek vol schrijven. En misschien ga ik dat deze winter ook maar eens doen. Dertig jaar Holten, nou ja dan plakken we die eerste jaren er ook nog wel bij en kan het een jubileumuitgave worden in 2025 bij de 40e editie. We zullen zien.

Het was – dat bewijzen de honderden foto’s – een ultiem triathlonfeest zoals we maar zelden meegemaakt hebben. Alles klopte. Iedereen, die ik lief heb, was er. En ook ervoor en erna. De ontelbare lieve berichtjes/posts. De vele cadeaus, waar ik niet om gevraagd had. Mijn enige cadeau op het verlanglijstje was jullie aanwezigheid. Ik ga de laatste twee races niet beschrijven. Dat doe ik aan de hand van bijgaande overweldigende fotoserie van Sonja Jaarsveld. De compilatie is gemaakt door Ruud met een muziekje eronder. Het ontroerde mij opnieuw en dat doet het steeds als ik er weer naar kijk. Zo ontzettend gaaf om terug te zien!

Duizendmaal dank!

Ik had – nadat alle triatleten binnen waren – nog een dankwoordje willen uitspreken. Het liep anders, omdat ik de regie van deze feestdag niet in de hand had. Gelukkig maar. En de manier waarop Ruud de slotfase aankondigde, waarin ik onder You’ll never walk alone met Heleen nog 1 keer door het stadion mocht lopen….ik had me geen mooie afscheid kunnen bedenken. Dank maatje Ruud, dank Holten, dank triatleten, dank alle ca. 270 organisaties waar ik geweest ben, dank NTB (in goede en slechte tijden), dank Europe Triathlon, dank supporters (fans?), dank familie (voor al die keren dat ik weg was), dank Trikipedia (wees gerust, blijf ik nog wel een tijdje doen), dank Sonja/Bernadette en alle fotografen in 40 jaar leven in/voor triathlon. Ik had het voor geen goud willen missen! Dank, dank, dank. Ik hou van jullie allemaal!

Tot ooit!