Chelsea Sodaro, de wereldkampioene die niemand had verwacht; Race-report WK Ironman Hawaii; Marlene en Rob stappen uit; resultaten alle NLers WTJ 2612
VRIJDAG – Bij de bookmakers stond ze niet mega hoog genoteerd, op de persconferentie voorafgaand aan het Wereldkampioenschap Ironman kreeg ze niet veel vragen. Maar na iets meer dan 8,5 uur wedstrijd won ze wel: Chelsea Sodaro, 33 jarige triatlete uit California USA. Terwijl vele ogen gericht waren op de grote favorietes Lucy Charles, Daniela Ryf en lange tijd ook nog op Anne Haug, was het Sodaro, die alles en iedereen naar huis liep.
Vijf jaar terug was Chelsea nog in Holten
Eigenlijk had iedereen het kunnen weten. Als jong meisje deed ze aan zwemmen, daarna begon ze te voetballen, maar echt serieus was ze bezig als hardloopster. Ze probeerde de Olympische Spelen van Rio 2016 op de langere baanafstanden te te halen, maar kampte met veel blessures. Tot haar man Steve haar in 2017 wees op triathlon. Ze haalt snel een paar goede resultaten in eigen land en komt meteen in haar eerste jaar in het internationale wedstrijdcircuit terecht. In haar tweede wedstrijd over de Amerikaanse grenzen mogen Ruud en ik Chelsea zelfs binnen praten: ze wordt elfde in de ETU Cup-race in Holten. Als ze later de World Cup wint in het Mexicaanse Huatulco, maar de Spelen van Tokyo te ver weg lijken met alle concurrentie in eigen land, stapt ze over op de lange afstand.
Na een aantal sterke Ironman 70.3-races (winst in Indian Wells 2018, Augusta 2019, , Santa Rosa 2019) maakt ze afgelopen zomer haar debuut op de Ironman van Hamburg, het open EK. Laura Philipp schittert voor eigen publiek, dus valt de tweede plaats van Chelsea Sodaro (ook niet op het EK-podium natuurlijk) eigenlijk niet zo op. In alle rust werkt de Rookie toe naar haar debuut op Hawaii. Geen enkele druk van buitenaf. En dan slaat ze toe als geen ander. Tot verbazing van alle volgers en ook van het Amerikaanse publiek, inclusief speaker Mike Reilly. De Amerikaan, The Voice of Ironman, kan voor het eerst in 27 jaar weer een Amerikaanse winnares binnen praten. Na Karen Smyers in 1995 was dat niet meer voorgekomen. Goed, Paula Newby-Fraser kwam in 1996 niet langer voor Zimbabwe maar voor USA uit, maar dan nog waren het in de kwart eeuw daarna steeds Zwitserse, Canadese, Duitse en Britse triatletes die in de wereldtitelstrijd de dienst uitmaakten.
Het wedstrijdverslag hoeven we niet over te doen, aan de hand van de updates in onze liveblog was dat goed te volgen. In grote lijnen nog wel even samenvattend: Lucy Charles-Barclay zwom als de beste. Ze had slechts 50.57 minuten nodig om terug te zijn bij de beroemde pier van Kauliua Kona. In het achtervolgende groepje vier topzwemsters Brandon, Clarke, Oliveira en Fenella Langridge. Alleen de laatste durfde de sprong naar het landgenote te maken, zodat de eerste wedstrijdhelft richting keerpunt in Hawi het Britse duo Charles/Langridge het vaakst in beeld waren, zijnde de leidsters in de wedstrijd.
Alles dicht bij elkaar
Opvallend was dat de pro-atletes elkaar nauwelijks uit het oog verloren en feitelijk tot aan de marathon nog met 12 favorieten kansrijk waren. Het verschil in T2 tussen de eerste en twaalfde vrouw bedroeg niet meer dan 6 minuten. Daniela Ryf wilde kost wat kost de koppositie pakken alvorens de marathon begon. Angry Bird slaagde er na 170 kilometer in bij het Britse duo aan te sluiten en de kop over te nemen. Hier en daar werden straffen uitgedeeld en stonden onder meer McCauley, Norden en Philipp enige tijd stil in de strafboxen.
te na het zwemmen nog een achterstand van zeven minuten had, aan bij de twee koploopsters. Sterker nog: ze ging er meteen overheen en pakte zo nog een minimale voorsprong richting T2. Het fietsen werd overigens ontsierd door een aantal penalty’s, waardoor Rebecca Clarke, Jocelyn McCauley, Sarah Crowley, Lisa Norden en Laura Philipp kostbare tijd verloren. De marathon was beslissender dan ooit. Ryf liep meteen al in haar ‘onweer-stand’, dat kon nooit goed gaan. Al na een kilometer was Lucy Charles terug bij haar, Chelasea Sodaro wisselde op een vijfde plaats, maar zette het wel meteen op een lopen.
Dappere Lucy
Het was een dappere race, die Lucy Charles deed, nota bene na die zware blessure van het voorjaar die haar weerhield om het Sub8-project te doen. Maar tegen de macht van de een aanstormende Chelsea Sodaro was ook de 29-jarige Britse niet bestand. Op kilometer 13 tussen de lavavelden ging de Amerikaanse haar voorbij. Nog tot voorbij het Energy Lab waren er twijfels of ook Sodaro niet een terugval zou beleven, maar commentator Matt Lieto wist het zeker: dit wordt de nieuwe wereldkampioene Ironman. En dat bleek. In de op 1 na snelste tijd ooit op Hawaii kwam de BMC/Hoka-triatlete op haar oranje schoentjes bij de finish op Alii Drive aan: 8.33.46 uur. De strijd om zilver bleef door de aandringende Anne Haug lang spannend, maar Lucy Charles werd uiteindelijk toch beloond voor haar strijdlust. Al was het dan haar vierde tweede plaats op het WK, ze was er intens blij mee. Brons ging naar de vorige Hawaii-winnares (2019), de Duitse Anne Haug. Dankzij weinig wind, maar wel weer bij 35 graden Celsius rolden er snelle tijden uit: 8.41.37 voor Lucy, 8.43.22 voor Anne. Daarna het gaatje met Laura Philipp, die vanuit de achterhoede naar de vierde plaats liep in 8.50.31, Lisa Norden debuteerde sterk op een vijfde plaats in 8.54.43 en Fenella Langrigde handhaafde zich ook keurig in de top zes met de laatste sub9 uur tijd: 8.56.26 uur. Ook Sarah Crowley achterhaalde Daniela Ryf nog, die uiteindelijk met een achtste plaats genoegen moest nemen. Het lijkt er een beetje op of de hegemonie van de vijfvoudig wereldkampioene voorbij is. Skye Moench en Laura Siddall maakten de top tien compleet.
Geschiedenis
Zo schreef Chelsea Sodaro in meerdere opzichten geschiedenis. Ze was de eerste Amerikaanse sinds Karen Smyers 1995 die bij de vrouwen won. De laatste Amerikaanse zege dateerde ook bij de mannen als weer van 2002: Tim DeBoom. En ze was de eerste rookie sinds Chrissie Wellington in 2007, die bij haar debuut meteen won.
Marlene en Rob in marathon uitgestapt; Jardy sterk dertiende, Kyra beste Nederlandse
Geen Nederlandse deelname bij de pro’s donderdag (zaterdag ook niet trouwens). Alle ogen waren gericht op Marlene de Boer, die haar titel van St. George mocht verdedigen in haar laatste race alvorens tot de rijen der pro’s door te dirngen. Het ging goed met zwemmen, Ze was na 59 minuten klaar, lag achtste, maar fietste snel naar voren. Een lekke band in de beginfase wierp haar even terug, maar daarna kwam ze weer in haar kadans en terug op een voor Marlene vertrouwde positie: die van de kop. Een tweede mankement aan haar fiets bracht de concurrentie terug in de wedstrijd. Het ging om de Duitse Cindy Friebel, die haar bij het zwemmen al voorbleef en Magdalena Lenz uit Polen, die haar in de tweede helft van het fietsen voorbij reden en met bijna 2 minuten voorsprong op de Trikipedia/KuBike-girl voorbij fietsten.
In haar drang om de concurrentes op de marathon weer snel te achterhalen ging het mis voor Marlene. Ze nam op het halve marathonpunt de leiding weer over, maar die inspanning vergde toch te veel van de Amsterdamse. Een eerste inzinking kreeg Marlene voor de afslag naar het Energy Lab op zo’n 26 kilometer, Daar kwam het moeilijkste gedeelte, de kop werd terug overgenomen door Lenz en Marlene volgde op vier minuten. Struggling, zoals de Engelsen dat zo mooi uitdrukken. Rennen werd joggen, joggen werd wandelen en wandelen werd na 30 kilometer uitstappen. Geen nieuwe wereldtitel voor Marlene de Boer. Ook dat is topsport. Hawaii is bovendien een lastig te temmen monster, daar kan het soms heel goed gaan maar zeker zo vaak zakken alle grote namen een keer door het ijs. Magdalena Lenz werd uiteindelijk overall-winnares bij de agegroupers. Ook voor Rob Barel verliep de race anders dan hij had verwacht. Goed gezwommen, prima in de race bij het fietsen, maar de marathon liep vanaf het begin niet. De routinier blokkeerde en kwam al na 6 kilometer volledig stil te staan. Geen triomftocht met een volgende wereldtitel voor Rob, helaas. Hij weet als geen ander hoe onvoorspelbaar deze wedstrijd kan verlopen.
Kyra Meulenberg was op een vijftigste plaats beste Nederlandse, maar ook zij prolongeerde haar St. George-wereldtitel niet. De Utrechtse werd zevende F25 nog altijd knap. Nelleke Balde deed het ook goed, maar relatief was de beste prestatie bij de vrouwen voor Margreth van den Boogert. De in het Franse Seillans woonachtige triatlete is bij niemand in ons land bekend, maar ze werd wel mooi vijfde F55.
Voor IM Maastricht winnaar Jardy van den Heuvel verliep de race nagenoeg perfect. Hij kwam als 13e bij de mannen over de meet in ook nog eens een snelle 9.12 uur. Het bewijs dat Jardy voor de lange afstanden nog een grote toekomst voor de boeg kan hebben. Ook Olaf van den Bergh bleef keurig in de top honderd met een sub 10 uur tijd.
Hoe verging het de andere Nederlanders? We zetten ze hieronder alle 27 op een rijtje (let op de pro’s en agegroupers staan daarbij in de klassering bij elkaar. Kyra is b.v. 50e agegrouper, maar er waren ook nog 31 pro’s sneller, vandaar 81e):
81. Kyra Meulenberg 10.31.26 (7e F25)
242. Nelleke Balde 11.16.40 (54e F40)
248. Margareth van den Boogert 11.18.27 (5e F55)
257. Ingrid Eelkema 11.20.26 (56e F40)
371. Rachma Scheffer-van Woerden 11.41.02 (24e F50)
433. Danielle Vermeulen 11.51.34 (78e F30)
532. Hendrika Blackwell 12.10.18 (99e F35)
655. Julia de Leeuw 12.32.17 (102e F30)
689. Autilia Stapper 12.38.11 (34e F55)
701. Daphne Schoenmakers 12.40.06 (107e F30)
706. Claudine Jansen 12.41.41 (74e F50)
962. Emese Timmermans 14.01.01 (25e F18)
DNF Marlene de Boer
DSQ Dieuwertje Bax (suit extended past knees???)
13. Jardy van den Heuvel 9.12.00 (12e M25)
64. Olaf van den Bergh 9.54.38 (55e M25)
281. Stefan van Dijk 10.59.14 (138e M50)
378. Robert Loeff 11.21.43 (211e M50)
435. Rutger van der Staak 11.33.14 (154e M25)
448. Arjen Langbroek 11.36.41 (23e M60)
507. Bas Groothedde 11.48.29 (306e M50)
523. Conrad Boerman 11.54.03 (316e M50)
557. Edser Kuiper 12.02.05 (337e M50)
607. Marc Dunnewijk 12.17.28 (61e M60)
663. Joris Vrij 12.38.03 (403e M50)
803. Daan van der Linden 13.29.09 (186e M25)
DNF Rob Barel
Chris Nikic finisht ook
Van de celebrities aan de start van Ironman Hawaii weten we inmiddels dat Chris Nikic de finish gehaald heeft. Net voor het verstrijken van de limiet kwam de Amerikaanse knaap van 22 lentes met het Syndroom van Down binnen. Chris inspireert veel mensen wereldwijd. Na Ironman Florida nu dus Ironman Hawaii ook voltooid. En dat onder het mom van: elke dag 1 procent beter. Volgens ons doet Chris elke dag 100 procent beter!!!! Ongelofelijk. Zijn tijd 16.31.27 uur.