VRIJDAG – Sorry, dat we nog even terugkeren naar het vorige weekend maar er waren nog een paar onvermelde races. Met hier en daar nog een Nederlands succes.
Zilver voor Maike Holthuijzen
In het Amerikaanse Sportsylvania was de Kinetic Half. In totaal 185 triatleten en een Nederlandse. Maar zij deed het wel goed. De in USA woonachtige Maike Holthuijzen werd namelijk tweede op ruim een minuut van de Amerikaanse Jennifer Connet. Beide vrouwen bleven net binnen de vijf uur. Derde was de Amerikaanse Rocio Rodriguez Vallejo in 5.11 uur.
Matthew Martino prolongeerde zijn titel bij de mannen, dit keer in 4.23.01 uur. John Weber werd drie minuten later tweede en Matt Kovacic was de nummer drie.
ZATERDAG 11 MEI: KINETIC HALF SPORTSYLVANIA (USA)
V:
2.Maike Holthuijzen 4.59.54
XTerra Weston Park
De tweede editie van de XTerra Weston Park, Engeland kreeg als winnaar de Brit Will Draper. Zijn landgenoten Morgan Rhodes en Ben Goodfellow waren zijn directe achtervolgers. Draper trad hiermee in de voetsporen van Alistair Brownlee, die zich vorig jaar eenmalig waagde aan een crosstriathlon. Joeri van Egmond finishte als 35e, zijn vader Leo van Egmond was 73e van alle mannen, maar stond wel met brons op het podium M60. Veruit de snelste vrouw was de Britse Daisy Davies, ondanks haar geringe ervaring op het gebied van XTerra’s. Haar landgenote Kerri-Ann Upham werd tweede en XTerra-legende Carina Wasle uit Oostenrijk kwam als derde binnen. Daarmee viel de Nederlandse Bonnie van Wilgenburg net buiten de prijzen. Vorig jaar nog tweede, nu vierde.
Himalayan XTreme Nepal
De Himalayan XTreme in Pokhara Nepal moest worden omgezet in een bike-run vanwege het slechte weer. Lars Stolk was uiteindelijk niet afgereisd naar Nepal, Ron Gerrits was er wel, maar viel uit. Zijn verhaal hebben we hieronder staan.
Na bijna een jaar van intensieve training, was het gisteren de dag om de droom, finishen in de Himalayan XTRI, waar te maken. Helaas veranderde de droom in een soort nachtmerrie en gigantische frustratie.
Het werd een dag waar de wet van Murphy voor mij bij elkaar kwam in een negatieve vorm. Een dag na aankomst in Nepal ik merkte dat ik waarschijnlijk een lichte vorm van voedselvergiftiging of een soort virus had opgelopen. Resultaat was dat na elke maaltijd, het toilet mijn vriend werd en merkte dat ik mijn niveau van energy en fitness niet kon vasthouden.
De fantastische, maar zware 3 daagse hike ( het verkennen van de run-course), maakte het er niet beter, maar ook niet veel slechter op, alleen de benen waren meer verzuurd dan normaal en het herstel duurde ook veel langer. De start was met nog geen 100% herstelde benen, maar dat is all in de game.
De dag voor de race hadden wij een “social swim” in het meer. Fantastische omgeving, perfect water en ik kon een goede snelheid maken maar ik merkte dat ik aan het eind, tot mijn schrik meer vermoeid was en dat mijn hartslag 30 slagen hoger was als normaal met snelheid die ik had.
Nu is de tijd voor de start altijd voor mij een hoogtepunt van stress, maar daar ben ik inmiddels aan gewend en weet de symptomen, maar ook nu merkte ik dat mijn lichaam niet echt normaal functioneerde, bij het trappen op lopen. De twijfel sloeg toe of het wel “gezond” zou zijn om te starten, het is uiteindelijk niet een normale triathlon, maar er wordt het uiterste van je gevraagd.
Ook de vraag aan mijzelf: “wat zou je je team members in zo’n situatie adviseren” wilde ik eigenlijk niet beantwoorden. Dus ik besloot er voor volledig voor te gaan en niet zonder het zwarte T-shirt terug te komen.
De zwem start werd uitgesteld vanwege zware regenval en onweer, maar uiteindelijk volledig gecancelled. Maar wij konden als groep starten met een groepsstart voor het fietsen. 500m vlak en toen begonnen de lichte klimmetjes, met na 5 km de steilste klim van de dag 10km met een gemiddeld stijgingspercentage van 13% en stukjes van 18-21 %. Ik merkte dat ik er goed in kwam en kon mijn normale snelheid en verzet hanteren en kon bij de eersten op de top komen. Een beetje herstellen op het vlakke stuk was helaas niet goed mogelijk, daar ik redelijk snelheid moest maken om niet gebeten te worden door een hond die wel trek had in een sappige kuit.
De rest van de rit bestond uit steile lange afdalingen en klimmen, waarbij de focus vooral gericht was op het vermijden van putten in de weg of waar het asfalt volkomen verdwenen was. De lange afdalingen waren ook een soort marteling voor de handen en armen. Door het bobbelige wegdek, kreeg je eerst zeer pijnlijk handen wat uiteindelijk overging in geen gevoel meer. ( volgende keer handschoenen). Ik kon goed mijn positie en snelheid behouden, voelde mij niet echt 100%, maar het ging goed en gaf vertrouwen. Mede doordat mijn support groep het perfect deed. Onder leiding van Ploy, hielpen, mijn support runner Anita en taxichauffeur bij het aangeven van de nodige gels, drinken en aanmoedigingen, tijdens de rit.
Echter na 75 km werd ik zo koud dat het lichaam begon te rillen, Rijden in de regen-mist bij 15C was, niet wat ik meer gewend was en de overgang van 40C + naar deze temperaturen, was qua gewenning te kort. Om meer extra energie te krijgen om de “kachel” wat hoger te zetten, besloot ik extra te eten. Resultaat was dat ik na een paar minuten er alles uitkotste en dat alle energie uit mijn benen liep en dit natuurlijk tijdens een lange klim. Na een paar km blokkeerde mijn benen volledig en was niet meer in staat om de pedalen rond te krijgen.
Einde droom en het begin van een gigantische frustratie. Maar hoe pijnlijk dit ook is, dit is een onderdeel van racen en pech hoort daarbij.
In ieder geval weet ik wel dat een herkansing alvast in mijn gedachten zit. Niet alleen vanwege het falen op deze race, maar ook omdat dit een fantastische , zeer extreme uitdaging is. Vooral de wijze waarop de organisatie de race heeft ontwikkelt, ( fantastisch parcours), veiligheid ( veel marshalls, , politie over het gehele fietsparcours, hulpposten bij de run) maar vooral vriendelijke – meelevende support van hen en alle medewerkers, maakt het tot een event die je meegemaakt moet hebben. Dit is niet alleen als atleet, maar ook als support runner of supporter.
Ik wil een ieder bij deze heel hartelijk bedanken voor alle persoonlijke support en donaties voor de Stichting Creating Changes Nederland. Het uiteindelijk doel is nu niet gehaald, maar als alles goed blijft gaan komt er altijd de mogelijkheid op een herkansing.
De derde editie werd gewonnen door de Noor Anders Langset. Hij deed er 16.18 uur over om bij het 4000 meter hoge viewpoint te geraken. De Kazakken Ruslan Erzhanov en Galym Chaushev werden tweede en derde. Bij de vrouwen was Anastasiia Baranova uit Krigizie de sterkste. Zij kwam tot het 3000 meter hoge high camp in 18.55 uur. De Noorse Lena Halvari was de tweede, tevens laatste vrouw die low camp bereikte en wel in 22.50 uur.
Triman Griekenland
Dan de Griekse Triman in Katerini, voorheen de Altiraman. Voor de tweede keer ging de winst naar de Sloveen Strahinja Trakic. Nu in 3.40.36 uur. De Brit Louis Woodgate en de Griek Dimitris Lekkos waren tweede en derde. Snelste vrouw was Anastasia Tsouruktzi uit Griekenland in 4.27.43 uur. De Cypriotische Carmen Macherioutou finishte 12 minuten later als tweede en de Griekse Anastasia Della Aikaterini derde. Het was – uiteraard – goed warm tijdens de wedstrijd.
Garmin Polen
De vorig jaar met succes geïntroduceerde Garmin Ironwedstrijden krijgen in Polen een vervolg. Zondag 12 mei was de eerste in de reeks. Tachtig, vooral Poolse, triatleten deden in Zyravdow mee. De winst was voor Maciej Skornicki in 3.59.58 en voor Dominika Grzywalska in 5.08.06 uur.
Dutch