Niet alle Ironmans en Challenges verlopen vlekkeloos; verhaal Cagnes-sur-Mer met bizar fietsparcours; preview Roth
WOENSDAG – Het wordt ongetwijfeld een groots triathlonweekend voor de Challenge Family. Roth is wat ons betref inmiddels Hawaii/Nice voorbij gestoken en onmiskenbaar de grootste lange afstandstriathlon ter wereld. Niks op af te dingen.
Dat er ook wel eens minder geslaagde evenementen zijn, die evengoed vallen onder de twee grote spelers op de markt Ironman en Challenge, weten we ook. Ironman met zijn massale karakter verslikt zich regelmatig in de omvang van een race, waardoor triatleten meer een nummertje dan een sporter geworden zijn. En ook bij Challenge gaat het wel eens mis, het is inherent aan het op mondiaal niveau willen acteren.
Kritiek
Vorig jaar kreeg Ironman vooral forse kritiek op Ironman Hamburg met het dodelijk ongeval van een motard. Ook de splitsing mannen/vrouwen kon bepaald niet op veel bijval rekenen. Challenge kwam in conflict met de organisator van een race in Montpellier, die zich op het laatste moment terug trok. De adoptie van de Israman, die ondanks de oorlog wel doorging, was ook ietwat ongelukkig. En afgelopen weekend stuurde Challenge wel mooie plaatjes van de pro’s in Cagnes- sur-Mer, maar wat er bij de agegroupers gebeurde is toch ook wel een aandachtspuntje voor het vanuit Almere aangestuurde wedstrijdlabel.
Gieling
We spraken deelnemer André Gieling, die al heel wat IM en Challenge-races gedaan heeft. De oud-Ajacied kent de sportwereld van haver tot gort, vindt dat Challenge geweldige wedstrijden neerzet maar snijdt zaken ook aan wanneer het niet goed gaat. ‘Om lessen uit te trekken’, aldus Gieling, ‘De Fransen kunnen echt beter.’
Hieronder het verhaal van de triatleet, die ondanks alle strubbles nog wel vijfde M55 werd:
In de triathlonwereld heb je, naast de kleine(re) organisaties, twee grote spelers: IronMan en Challenge.
Voor IronMan geldt dat de organisatie van de races in de meeste gevallen uitstekend geregeld is en bijvoorbeeld de algemene App om de tijden van de races te volgen of terug te kijken uitzonderlijk goed is. Een nadeel is dat het allemaal wel erg commercieel en daardoor ook qua aantal deelnemers extreem druk is. Dit leidt onder meer tot gestayer (complete treinen) op de fiets. Voor de meeste inschrijvingen moet je bij IronMan ongeveer een bedrag tussen de 350 en 1000 euro neerleggen.
Challenge is net wat goedkoper, maar werkt ook meer als een soort franchisegever. Dit leidt soms nog tot geweldig georganiseerde races (denk aan: Challenge Peguera, Mallorca), maar ook niet zelden tot tenenkrommend broddelwerk. Dit geeft je als sporter het gevoel alsof je voor een lowbudgetvlucht van Ryanair hebt gekozen.
Op zich is daar niet zoveel mis mee. Foutjes en kleine gebreken horen bij een dergelijk, groots opgezette sportwedstrijd.
Maar wat de Facebookheld, na de degelijk en enthousiast georganiseerde Challenge Gdansk, tijdens de Challenge in Cagnes-sur-Mer beleefde, was werkelijk absurdistisch en ver beneden de organisatorische ondergrens.
Slechts twee weken voor de race aan de vanouds prachtige Côte d’Azur kregen de deelnemers via de mail de mededeling dat de race van de zondag naar de zaterdag was verplaatst. De onverwachte Franse verkiezingen maakten een zondagse race onmogelijk.
Over de race:
Het parc fermé (de wisselzone), het zwemonderdeel (twee rondjes van 950 meter in de azuurblauwe zee) en het afsluitende loopparcours waren prima in orde, maar het fietsonderdeel was werkelijk een aanfluiting van jewelste.
Het 85 kilometer lange, typische klimparcours (liefst 1600 hoogtemeters) startte aan de kust en voerde eerst over het terrein van de paardenrenbaan. Daar moesten de renners over circa zes onhandige drempels rijden, waardoor er al tientallen losgeraakte bidons op het wegdek lagen. Geen rimpelloos begin dus.
Maar, toen volgde het moment dat ze na een scherpe bocht de openbare weg opreden en prompt in een heuse verkeersopstopping belandden! De Facebookheld had werkelijk het idee dat ze hem daar middenin het overdrukke centrum van Amsterdam hadden neergezet. Hij weet niet of de profs (die vijf tot tien minuten eerder waren gestart) een door motoren begeleide vrijgeleide hadden gehad, maar de held zelf stond nu gewoon met tijdritfiets en al in de file. Links en rechts passeerde hij auto’s, maar hij moest ook één keer vol in de remmen omdat een vrachtwagen linksaf wilde slaan. Er stond een andere, reeds scheldende triatleet naast hem. Ook hij was voor even gestrand.
Gedurende de volledige rit stonden bij bijna alle kruisingen wegbegeleiders, maar er was niet één weg volledig afgesloten. Het leek er verdomd veel op dat, op de triatleten na, niemand enig besef had dat er een race gaande was!
Onderweg naar boven en beneden grossierde het in levensgevaarlijke/halsbrekende situaties en zelfs bijna-doodervaringen. De held zelf werd door een met belachelijk hoge snelheid rijdende auto afgesneden, bij een bocht naar beneden reed hij in een onoverzichtelijke bocht rakelings langs een tegemoet racende cementwagen en circa tweehonderd meter voor hem ontsnapte een nietsvermoedende renner met meer geluk dan wijsheid aan een brutaal, zo vanaf een willekeurige uitrit aan de rechterkant de weg oprijdende automobilist.
Een kilometertje of drie voordat de held de top van de Col de Vence zou bereiken, werd hij door een jurylid op de motor op een ‘Duitse’ wijze tot stoppen gedwongen. Hij diende de sluiting van zijn helm (dat tijdens de wissel was afgebroken) vast te maken. De schreeuwende, zeer autoritaire official dreigde de held met diskwalificatie als hij niet snel naar de kant van de weg ging en het gedeelte van de helm zou repareren. Daarna riep hij dat het voor de veiligheid was! Op dat specifieke moment knapte er iets bij de held. Hij schreeuwde daarop op zijn beurt in het Frans, dat duizend auto’s op een ‘afgezet’ fietsparcours allesbehalve veilig was en… ‘l’organisation est de la merde!’
Daarop riep het doorgeslagen jurylid furieus: penalty! (de held moest daardoor later een tijdstraf van vijf minuten uitzitten vanwege belediging).
De renners die de held al eerder had ingehaald, kwamen hem (nog knutselend met de touwtjes) nu één voor één weer voorbijrijden. Het chagrijn zat er reeds in.
Tijdens de afdaling (qua remmen nooit helemaal ideaal met de andere wielen in de fiets) zag de held een geel bordje met in het Frans de tekst ‘over vijfhonderd meter stoppen’ staan. Hij dacht aanvankelijk nog dat dit niet voor deze race gold. Maar een halve kilometer verderop, met de ketting op de zwaarste 55-stand, werd hij door een vrouwelijke wegwijzer werkelijk tot stoppen gedwongen. Er was geen auto te zien, maar de held was wederom gedwongen om tot volledige stilstand te komen. Gelijk daarna (de kust was veilig!) mocht hij weer opstappen en proberen weer zo snel als mogelijk de zware plaat rond te draaien.
Na de laatste, soms tumultueuze afdaling volgden de meest bizarre race-ervaringen die de held heeft meegemaakt zich in rap tempo op. Soms laverend langs de gaten in de weg, bereikte hij weer de bewoonde wereld, maar daar bleken intussen de sluizen met al het mogelijke verkeer volledig te zijn geopend…
Al slalommend om de auto’s stuitte de held in een mega-drukke straat op een rood stoplicht. Normaal is hij het type die, als het even kan, doorrijdt, maar dit was simpelweg te gevaarlijk. Hij stond nu werkelijk tijdens een officiële race voor een stoplicht te wachten. Dat was achteraf maar goed ook, want er kwam het nodige, snelle verkeer vanaf rechts.
Niet veel later reed de inmiddels hevig balende Facebookheld (het fietsonderdeel is normaal gesproken veruit zijn sterkste wapen en het onderdeel waarmee hij dikwijls het verschil kan maken) een soort van woonwijk in en… belandde achter een relatief traag rijdende stadsbus. Inhalen was op de smalle weg te link en nadat de weg wat breder werd, kwamen er prompt een paar tegenliggers aangereden. Gelukkig gaf de buschauffeur hem na ongeveer vijf frustrerende minuten de mogelijkheid te passeren.
Maar geloof het of niet, weer vijf minuten later belandde de held in nog twee verschillende files. De eerste weg was te smal om er te passeren en op de tweede semi-snelweg was het wederom zigzaggen geblazen.
Als toetje mocht het laatste stukje weer langs de paardenrenbaan (die met de klote-drempels) gereden worden en werd na drie uur (!) ergernis het parc fermé bereikt.
Uiteindelijk is de held, ondanks al de ellende, nog net naast het podium geëindigd, maar hij vraagt zich werkelijk af hoe een ambitieuze organisatie als Challenge het in hun hoofd haalt om aan een dergelijke fiets-puinhoop hun naam te verbinden. Onderweg zag onze held over het vogelvrije parcours drie ambulances naar boven rijden. Hij was zelf na afloop bovenal blij dat hij het er zonder kleerscheuren vanaf had gebracht.
Dit was simpelweg een blamage. Qua kwaliteit en veiligheid geen Ryanair, maar (hoe wrang ook) eerder SLM en dat geeft als wereldwijde franchisegever te denken.
Tot zover het verhaal van André Gieling.
Vansbro haakt af bij Challenge
Een tweede tegenvaller was de inmiddels uit het Challenge-circuit gestapte Zweedse organisatie van Vansbro.
Gevraagd naar het waarom laten de Zweden weten het wel geprobeerd te hebben, ‘Maar onze wedstrijdlocatie leent zich niet voor een internationaal evenement. We zitten te ver van het vliegveld vandaan en ons stadje heeft slechts 1 hotel voor het onderdak van atleten. Dat alles afwegende tegen de extra kosten om een Challenge-race te worden heeft ons doen besluiten te stoppen en op de oude voet verder te gaan met een nationaal evenement.’
Challenge Vansbro is twee keer gehouden. Het leverde mooie winnaars op: Jesper Svensson, India Lee, Matt Trautman en Anna Bergsten.
Challenge met Roth de grote winnaar
Komend weekend zal Challenge als grote winnaar uit de bus komen, zoveel is zeker. Challenge Roth is een fenomeen, daar kan geen Ironman Thun tegenop. In het Beiers stadje komen 3400 atleten aan de start plus nog 650 estafette teams. Ze vertegenwoordigen 80 nationaliteiten. Er staan 260.000 (!) dolenthousiaste toeschouwers langs de kant en 7500 vrijwilligers staan paraat om het evenement andermaal tot een groot succes te maken. Een sportfeest wat z’n weerga niet kent en ook niet te evenaren is. Het paradepaardje van The Challenge Family dus.
Toppers willen Roth ook niet missen. Zo besloot Anne Haug op de valreep nog in te schrijven. Zij neemt het zondag op tegen ‘onze Els Visser’ (alvast een voorproefje van de EK-finale een week later?) en ook tegen haar landgenoten Laura Philipp, Anne Reischmann, Svenja Thoes en Rebecca Robisch. Uit Amerika komt Danielle Lewis. Uit Zweden Lisa Norden, uit Zuid-Afrika Magda Nieuwoudt en uit Engeland Laura Siddall.
Bij de mannen een super startveld onder aanvoering van titelverdediger Magnus Ditlev. Verder Daniel Baekkegard, Patrick Lange, Rudy von Berg, Leon Chevalier, Clement Mignon, Jan Stratmann, Kyle Smith, Matt Trautman en Pieter Heemeryck.
