Eerste WCTS-finish Donald en Rani; Vier medailles paratriatleten; Maya geniet na – WTJ 1851

ZATERDAG – Het zou te mooi geweest zijn als ook Donald Hillebregt na de paratriatleten met Jetze en Geert voorop, na de sublieme prestatie van Maya Kingma nog eens voor een stunt zou kunnen zorgen. Tuurlijk de wonderen zijn de wereld niet uit, maar op dit level kwam Donald vandaag nog te kort. Daar is hij trouwens goudeerlijk in en dat siert hem.

Na afloop van de race, die hij 15.52 minuten na winnaar Kristian Blummenfelt als 48e en laatste voltooid, is de conclusie snel gemaakt: ,,Een totale offday. Zwemmen ging niet zoals ik wilde, dus de uitgangspositie bij het fietsen was niet lekker. De tweede groep ging vol in de achtervolging op de kop, maar dat kostte me zo veel kracht dat ik er verstandiger aan deed het spul te laten gaan.”

Niet normaal veel kracht

Daarna was Donald op zichzelf aangewezen en moest hij nog zeker dertig kilometer grotendeels alleen fietsen tot hij werd opgeslokt door wat achterblijvers. ,,Ik reed inderdaad best lang alleen, uiteindelijk nog wel in groepje gekomen. Maar alles koste gewoon niet normaal veel kracht, er zit meer in het vat maar kwam er vandaag niet bij.”

Op de 10 kilometer lopen was het vooral uitlopen van de race, toch zijn eerste WCTS-race. De vorige in Leeds was al weer vijf jaar geleden. Daar werd ik ziek en moest ik uitstappen.” Hij verloor op het looponderdeel nog tien minuten op de snelste lopers, maar dat speelde geen rol meer. ,,Dit is natuurlijk next level. Vanuit de World Cups naar de WCTS is een grote stap. Ik zit er al een stuk korter op, als ik mijn slechtste dagen op mijn trainingen haal vandaag al, maar dat mocht in Yokohama niet zo blijken.”

Alles overziend relativeert Donald ook weer snel en komt die befaamde smile van hem tevoorschijn. ,,Maar ik voeg er meteen aan toe: ik ben nog nooit zo kapot geweest van een race als vandaag.”

Het echte werk voor Rani

Ook voor de tweede keer aan de start van een WTCS stond Rani Skrabanja. Eerder stapte ze in 2018 als rookie uit in Montreal, nu wachtte het echte werk. Ze eindigde op een 41e plaats en liet daarmee gerenommeerde tegenstandsters als Renee Tomlin, Juri Ide en Gilian Sanders achter zich. Nog slechter verging het Beth Potter, waar iedereen torenhoge verwachtingen van had. De officieuze wereldrecordhoudster op de 5 km (haar record is achteraf niet door IAAF erkend) en winnares van de Arena Games Londen kwam op achterstand uit het water en werd tijdens het fietsen gedubbeld. Daarmee kwam een roemloos eind aan haar poging zich alsnog in de Britse ploeg voor Tokyo te sporten. Haar Europese titel in Weert 2019 lijkt daarvoor onvoldoende referentie.

Goed. Terug naar Rani. Ze doet bij ons haar verhaal. ,,Ik had een goede start, maar na twee slagen sloeg iemand m’n bril af. Heb hem maar in het gedrang beetje goed proberen te doen en toen gefocust om me stukje bij beetje terug naar voren te werken. Niet verwacht dat ik zo ver van voren zou komen en zeker niet verwacht om als tiende uit het water te komen. Daar was ik super blij mee.”

Lopen was een mentale battle

De wisselzone ging voor Rani ook uitstekend. ,,Ik heb snel proberen te wisselen om goed van voren te zitten en dan als zesde op de fiets te kunnen springen. De eerste 2, 3 rondes was echt maximaal en kwam erachter dat ik m’n gel was verloren. Dus ik heb geprobeerd goed te blijven drinken om toch nog energie binnen te krijgen. Voor mij kwam het gunstig uit dat Katie Zaferes was gevallen, stom om te zeggen, maar die controleerde mijn uiteindelijke groep goed. Lopen was een mentale battle, maar gefocust op m’n aandachtspunten en zo erdoor heen gekomen.”

Tussentijden en snelste zwemmers, fietsers, lopers

Maya Kingma en Taylor Knibb bewezen dat aanvallen nog altijd loont. Ze namen anderhalve minuut voorsprong op de achtervolgers en dat bleek voldoende voor de zege en een derde plaats. Maya noteerde de 3e zwemtijd (19.33), de tweede fietstijd (58.28) en de 25e looptijd (35.49). Rani scoorde dus de tiende zwemtijd (19.41), de 40e fietstijd (1.01.40) en de 47e looptijd (39.59). Snelste per onderdeel waren de Amerikaanse Summer Rappaport zowel op het zwemmen als lopen (19.29 en 33.24) op de fiets was haar landgenote en eindwinnares Taylor Knibb echter veel sterker (58.21).

Bij de mannen was Vincent Luis in 18.00 de snelste zwemmer, Jelle Geens in 53.21 de snelste fietser en Kristian Blummenfelt in 29.26 de snelste loper. Donald was 44e uit het water (18.37), 47e op de fiets (57.16) en 48e bij het lopen (41.27).

Paratriatleten beladen met medailles

Bij de paratriatleten vochten Jetze Plat en Geert Schipper misschien al wel hun honderdste duel uit. We krijgen de indruk dat Geert bij het handbiken en wheelen steeds dichterbij Jetze komt, maar dat de Olympische kampioen nog altijd voldoende voorsprong haalt uit het zwemonderdeel. Beide atleten/vrienden en gedurende 1 uurtje wedstrijd rivalen doken dik onder de zestig minuten. De Fransman Ahmed Andaloussi zat daar met 1.02 uur flink boven. In de PTS2-klasse boekte Maurits Morsink een prachtige tweede plaats op anderhalve minuut van de Spaanse winnaar Lionel Morales. Het verlies is geheel te wijten aan het zwemnummer, waar de Spanjaard zeven minuten voorsprong nam op Maurits.

Nico bleef de Russen de baas

En de Oranje-successen hielden maar niet op afgelopen nacht daar in het verre Japan, want Nico van der Burgt zorgde voor een tweede gouden plak in de PTS3-klasse. Nico had een veilige marge opgebouwd met zwemmen en fietsen en kon de Rus Victor Chebotarev vervolgens iets dichterbij laten komen. Het verschil aan de meet was zo’n drie minuten.

Medaillespiegel Yokohama: Nederland tweede!

Zou er een medaillespiegel opgemaakt zijn/worden van deze World Championships Series/annex Paratriathlon World Cup dan was ons landje zowaar op een prachtige twee plaats achter USA geeindigd. De Amerikanen scoorden 5 keer goud, 1 keer zilver en 2 keer brons. Nederland komt met twee keer goud, twee keer zilver en 1 keer brons naar huis. Frankijk is goede derde met 2 gouden en 2 bronzen plakken. Ik denk dat we wel eens minder succesvol terugkeerden van een grote internationaal kampioenschap….

Maya kan nu maximaal nagenieten

Tussen alle plichtplegingen door kan Maya vooral uitbrengen dat ‘ze superblij is met haar derde plaats’. Dat de aanval beloond is, is volgens haar ook het resultaat van een goede verstandhouding met haar mede-aanvalster Taylor Knibb. Ze wilden er allebei vol voor gaan, zagen de voorsprong groeien en de motivatie bij de achtervolgsters wegebben. De basis voor een succesvol eindresultaat was daarmee gelegd. Daar konden de zijsteken, die Maya tijdens het lopen nog even opdeed gelukkig niets meer aan veranderen. Nu is het voor haar maximaal nagenieten. Dat kan ze, omdat de wedstrijd in Lissabon volgende week uit haar schema is geschrapt.

Even later heeft collega Ruud haar toch aan de lijn. Het is dan een en al vrolijkheid aan de andere kant van de wereld. Logisch, na zo’n dijk van een wedstrijd. Ze is 10 uur na de race eindelijk in het hotel en heeft net gegeten. Douchen moet ze nog, daar is het nog niet van gekomen. Langzamerhand realiseert Maya Kingma zich dat ze een derde plaats heeft behaald in Yokohama.

,,Ik begin het te beseffen dat ik een derde plaats heb behaald vandaag. Mijn raceplan was wel om hard te zwemmen, de eerste ronde fietsen er vol voor te gaan om weg te komen en dan vervolgens zien wie er mee zou zitten. Ik kon als eerste op de fiets en kwam vervolgens alleen voorop, terwijl achter mij een groep vormde. Het was niet verstandig om op deze manier mijn krachten te verspillen, dus liet ik me terug zakken in de kopgroep. Vervolgens kon ik weg met Taylor Knibb en konden we onze voorsprong uitbouwen. In de tweede ronde lopen kreeg ik het moeilijk en moest ik Taylor laten gaan, maar gelukkig ging het lopen in de rest van de race wel weer goed, dus daar ben ik heel tevreden over. Ik heb steeds lopen rekenen, dat Rappaport voorbij kwam, had ik wel rekening mee gehouden, maar die groep daarachter met heel veel snelle loopsters wilde ik niet bij me hebben; ik zou dan zo maar 15e kunnen worden. Dus gebruik makend van Rappaport kon ik naar die derde plaats lopen. De emoties bij de finish waren redelijk ingetogen, maar dat was omdat ik zo kapot was. Bij de huldiging daarentegen kreeg ik tranen in mijn ogen en kwam het besef dat ik derde was echt binnen.. De reacties zijn overweldigend, ik heb afhankelijk waar ik me bevind, af en toe internet en de reacties stromen binnen. Het is inmiddels 8 uur na de race en ik ga nu eerst maar eens douchen.”

Dank je wel Maya, voor een fantastische sportnacht. Mogen er nog vele volgen!