Terugkijken op een apart WK Ironman St. George; Alle feiten op een rijtje, alle kampioenen, de medaillespiegel en het historisch perspectief – WTJ 2299
ZONDAG – De reacties op het zaterdag gehouden WK Ironman zijn wisselend. Er waren er, die vonden het nieuwe decor – het rode gebergte rondom St. George – een verademing. Maar er waren genoeg volgers, die zweerden bij Kona als enige echte locatie voor de mondiale titelstrijd. En er waren ook oprechte reacties als ’triathlon is eerlijk gezegd gewoon een beetje saai om maar te kijken’.
Dat laatste stemt inderdaad wel eens tot nadenken. De vrouwenwedstrijd lag al vroeg in een beslissende plooi met een ongenaakbare Daniela Ryf en Kristian Blummenfelt, die het koelbloedig afmaakte simpelweg door dat moordende looptempo gedurende 42 kilometer vast te houden. Het zijn sterke winnaars, mooie winnaars ook. Maar als ik de sportcollega’s hier op onze redactie vertel dat ik negen uur naar een Ironman-wedstrijd heb zitten kijken, verklaren ze me voor gek. Terwijl ik weet dat zij hetzelfde doen met een wielerwedstrijd met soms een aanloop waarin urenlang niks gebeurd.
Mainstream media
De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik als kijker bij zo’n hele ook flinke stukken wedstrijd oversla. De start, de eerste zwemkilometer, de wissel, het spel in de eerste kilometers fietsen en daarna ‘zapp’ ik ook even weg. Tweede wissel en een groot gedeelte van de marathon zijn dan weer interessant om te volgen. Hoe de lange afstand beeldgenieker en flitsender te maken voor de kijker? Ik heb er geen pasklaar antwoord op. Sport op televisie is een ongrijpbaar iets, want waarom kunnen duizenden mensen gebiologeerd naar pijltjes gooien koekeloeren en is triathlon bij de mainstream media nooit echt doorgebroken? Het WK Rotterdam 2017 kwam tenminste nog rechtstreeks op Studio Sport, van het WK Almere 2021 kwam bij de grootste sportzender slechts een flits.
Dat ligt overigens niet aan de triatleten, die willen maar al te graag. Maya Kingma zorgde er vorig jaar hoogstpersoonlijk voor dat landelijke media mee kwamen naar het NK Rotterdam. Maar het zou eigenlijk een vanzelfsprekendheid moeten zijn. Elk NK standaard afstand hoort in beeld te komen. Zo ging het althans in de beginjaren wel. Dus waarom nu niet meer? Ik ben ook benieuwd wat er in de maandagkranten over verschijnt.
Genoeg daarover. Het werd gewoon hoog tijd dat er weer een WK Ironman kon plaatsvinden, de wedstrijd zat strak in elkaar. En de St. George-gemeenschap heeft Ironman echt omarmd. Dat bewijst ook het ongekende aantal van 4600 (!) vrijwilligers. En die staan eind oktober opnieuw klaar voor nog een WK aldaar, namelijk Ironman 70.3. Dat is dan slechts drie weken na het ‘vertrouwde’ WK Ironman in Kona, Hawaii.
Magische erelijst
Het zal Kristian Blummenfelt en Daniela Ryf worst wezen, zij hebben hun namen bij mogen schrijven op de magische erelijst van dit wereldkampioenschap. Bij de mannen was het Sam Laidlow die als eerste uit het water kwam. Daniel Baekkegard wisselde sneller en stapte als eerste op de fiets. Na 40 km was het Kyle Smith aan de leiding van het kopgroepje van vijf. Na 83 km. trapte Laidlow weer voorop. Op 102 km. opnieuw Kyle Smith. Florian Angert voerde het kwintet aan na 115 km, waarop Kyle Smith dat weer deed bij kilometer 140. Sam Laidlow was leider na 152 km. Florian Angert probeerde in de slotfase weg te komen en virtueel leider na 167 km. In T2 kwam Kyle Smith als eerste binnen. Na 7 kilometer lopen nam Braden Currie (tijdens het fietsen hield hij zich koest) de kop over. Op het 30 kilometer-punt was Kristian Blummenfelt de nieuwe koploper. Hij stond die positie niet meer af.
De Noor kwam als achtste uit het water, begon als zevende aan het fietsen. Na 40 km. lag hij zesde. Na 83 km. achtste. Na 102 km. negende. Na 115 km. zevende. Na 167 km. achtste. net als in T2. Na 2 km. lopen lag Big Blu zesde. Na 16 km. vijfde. Na 17 km. vierde. Na 18 km. tweede en na 30 km. eerste. 27 pro’s haalden de finishlijn.
Bij de vrouwen was de wisseling aan de kop van de race eentoniger. Na het zwemmen was Haley Chura de snelste. Na 40 km. ging Lisa Norden aan de leiding. Na 62 km. was dat al Daniela Ryf, die de koppositie niet meer zou afstaan. De Zwitserse kwam als vierde uit het water, lag na 40 km. tweede en 22 km. verder nam ze definitief de koppositie over. 22 atletes haalden de finishlijn. Achter het in het liveverslag/updates genoemde supertrio Daniela Ryf – Kat Matthews (benieuwd of ze snel hersteld is voor het sub-8 project) en Anne Haug volgde Skye Moench als eerste Amerikaanse. Ruth Astle finishte als vijfde en tweede Britse. Daarna Lisa Norden, die toch nog 28 minuten moest toegeven. Zevende en achtste waren opnieuw Britse meiden: Laura Sidall en Fennella Langridge. De nestor van het pro-veld Gurutze Frades Llaralde eindigde negende en de top tien was compleet met Maja Stage Nielsen, waardoor favoriete Heather Jackson net buiten de top tien viel. Tegen al dit geweld was Tessa Kortekaas helaas niet bestand. Ze scoorde een 20e plaats als pro in 10.04.07, dat is anderhalf uur na Angry Bird. Ze liet op de valreep nog wel twee pro’s achter zich.
Alle wereldkampioenen op een rijtje:
Pro: Kristian Blummenfelt (Noo) 7.49.16 – Daniela Ryf (Zwi) 8.34.59
M/F18: Jameson Plewes (Can) 9.24.18 – Julia Iglesias (Bra) 10.46.45
M/F25: Justin Riele (Vst) 9.08.35 – Kyra Meulenberg (Ned) 10.39.51
M/F30: Matt Kerr (Nzl) 8.40.22 – Marlene de Boer (Ned) 9.43.29
M/F35: Eric Engel (Vst) 8.49.11 – Vanessa Murray (Nzl) 10.07.01
M/F40: Christian Storzer (Dui) 8.40.45 – Satu Suuronen (Fin) 10.30.53
M/F45: Brice Williams (Vst) 9.17.57 – Constance Mochar (Oos) 10.39.39
M/F50: Olaf Kasten (Dui) 9.36.48 – Beni Gras-Thompson (Vst) 10.38.06
M/F55: Kevin Cutjar (Aus) 10.23.11 – Julie Dunkle (Vst) 11.46.26
M/F60: Steven Galat (Vst) 10.36.16 – Lynne Fiedler (Vst) 12.36.03
M/F65: Martin Gannon (Gbr) 11.09.42 – Irene Gambaro (Zwi) 14.44.20
M/F70: Rick Simpson (Vst) 13.37.00 – Diane Tracey (Vst) 16.33.01
M/F75: Simon Butterworth (Vst) 15.58.18
De resultaten van de hoogste leeftijdsgroepen waren vanochtend nog niet helemaal goed verwerkt. Inmiddels is duidelijk geworden dat ook in de F70-klasse drie vrouwen de finish bereikten. Diane Tracey won (zie hierboven), maar het zilver ging wel degelijk op de valreep (en bijna bij het sluiten van de limiet) naar de Nederlandse Alexandra Dronkers in 16.59.30. Alexandra was trouwens in gezelschap van de levende triathlon legende Missy LeStrange, die een seconde later finishte. Sinds de jaren tachtig vorige eeuw doet zij al, in totaal is Missy goed voor 13 Kona-titels. In oktober gaat ze vast voor haar veertiende!
Medaillespiegel WK Ironman St. George Utah
1.USA 11-9-16
2.Zwitserland 2-1-1
3.Duitsland 2-1-3
4.Australie 2-1-0
5.Nieuw-Zeeland 2-0-1
6.Nederland 2-1-0
Oostenrijk 2-0-0
8.GB 1-5-1
9.Canada 1-2-1
10.Brazilie 1-0-0
Finland 1-0-0
Noorwegen 1-0-0
13.Belgie 0-2-1
Ierland 0-1-0
Italie 0-1-0
Tsjechie 0-1-0
17.Venezuela 0-0-1
De Belgen haalden zilver met Lukas Bosmans (M30) en Sam Gyde (M45) en ook brons met Tom de Bruyn (M35)
Voor het eerst in 14 jaar geen Duitse man op WK podium
Op het mannenpodium voor het eerst in de geschiedenis een Noor. En ook nog eens in de snelste tijd ooit op een WK Ironman, maar dat laat zich natuurlijk moeilijk vergelijken nu het eenmalig geen Kona-circuit betrof. Maar ook: voor het eerst sinds 2008 geen Duitser. Lionel Sanders leek na zijn tweede plaats in 2017 vooral in het WK moeite te hebben zijn kunnen te tonen. Zaterdag eindelijk weer wel met wederom zilver. En Cameron Brown was in 2005 de laatste Nieuw-Zeelander in de top drie (tweede), nu met Braden Currie op drie stond het land, wat twee jaar lang zo goed als geisoleerd was, weer in de top drie van het meest prestigieuze WK.
Het is een unieke trilogie, die Kristian Blummenfelt aan de dag legt: Olympisch kampioen, wereldkampioen standard distance en wereldkampioen Ironman. Tel daar nog zijn IM-wereldrecord in Cozumel bij op en het moge duidelijk zijn wie momenteel ’s werelds beste triatleet is. Kristian is na Jan Frodeno de tweede Olympisch kampioen, die erin slaagt het WK Ironman te winnen. Frodo moest er wel zeven jaar op wachten, Big Blu doet het binnen een jaar!
De vijfde wereldtitel voor Daniela Ryf dus. Haar zegereeks begon in 2015, daarna 2016 2017 en 2018. Het was tevens al de elfde Zwitserse overwinning, want Natascha Badmann ging haar met zes zeges voor. Ryf staat derde in de lijst van meest succesvolle wereldkampioenes achter Paula Newby-Fraser (8x) en dus Natascha Badmann (6x) dus. De laatste vier edities leverden steeds een Britse triatlete als vice-kampioene op. Drie keer Lucy Charles en nu dus Kat Matthews. Anne Haug begon in 2018 met een derde plaats, won het jaar daarna en is nu weer terug op brons.
14 Nederlandse wereldtitels sinds 1978
Twee Nederlandse wereldkampioenen plus zilver in dezelfde jaargang is best bijzonder. Marlene de Boer zou met haar eindtijd 16e bij de pro’s geworden zijn. Zeker als er maar zo’n kleine afvaardiging (10 atleten) aan de start staat. Toch verging het de Nederlanders enkele keren nog beter. In 2017 bijvoorbeeld waren Jetze Plat, Rob Barel en Sione Jongstra ’s werelds besten op de Ironman afstand, een jaar later waren dat Geert Schipper, Tessa Kortekaas en wederom Sione Jongstra de kampioenen van Kona. Marijke Zeekant was in 1999 de eerste van nu in totaal 14 Nederlandse wereldtitels.