Terwijl Els Visser de leiding heeft in Ironman Spanje kijkt Kyra Meulenberg terug op zege IM Thun

ZONDAG – De zondagwedstrijden zijn in volle gang. Vandaag is het mogelijk ‘Els Visser-time’, want de Nederlandse gaat aan de leiding in de Spaanse Ironman Vitoria-Gasteiz. Amper een week geleden hadden we nog de vorige Nederlandse zege bij de vrouwen: Kyra Meulenberg was toen de snelste in Thun. Vooraleer we op de actualiteit duiken eerst terug met Kyra naar die mooie Zwitserse zege:

Ironman Thun en meer

Het seizoen 2023 is al een eind op weg en de eerste races zitten er alweer op. In de eerste races heb ik al een aantal mooie resultaten behaald. Vijf weken geleden finishte ik mijn eerste full distance wedstrijd van het jaar, Ironman Hamburg. Een dag die helaas nog altijd een bittere nasmaak heeft. Drie weken geleden finishte ik in Oud Gastel, een leuke en goed georganiseerde lokale race. Afgelopen weekend was het alweer tijd voor mijn tweede Ironman dit jaar, Ironman Thun.

Voorafgaand aan het seizoen maak ik altijd samen met mijn coaches, Lionel Wille en Gaby Reijseger (Ferrum Endurance), een seizoensplanning. We maken bepaalde afwegingen en stellen verschillende doelen op, waarbij balans altijd het uitgangspunt is. Niet elke race heeft hetzelfde doel. Twee Ironman’s in vijf weken tijd is voor mij een bewuste keuze geweest. Enerzijds omdat Thun al een tijd op mijn bucketlist stond en anderzijds als back-up plan, mocht ik mijn Kona slot in Hamburg zijn misgelopen. Want een ding wist ik vorig jaar al zeker, Hawaii heeft iets magisch en daar wil ik graag nog een keer racen. Het Kona slot was, dankzij winst in mijn age group in Hamburg, al in de pocket. Voor mij stond Thun dus in het teken van genieten en bepaalde tactieken uitproberen. Als wedstrijddoel was ik gebrand op een goed zwemonderdeel.

Het zwemonderdeel is altijd mijn minst favoriete onderdeel dus ik ben blij dat we daarmee starten. Gelukkig heb ik mooie stappen gezet dit seizoen en dat wilde ik graag laten zien in Thun. De dag voor de race hebben we het zwemparcours verkend. Ondanks dat het water relatief golvend was, is het meer in Thun een prachtige zwemlocatie.

Hoge verwachtingen

Mijn verwachtingen voor de wedstrijd in Thun waren hoog. Het fietsparcours is prachtig door het heuvellandschap in Zwitserland. Het lopen van de marathon vind ik altijd een feestje. Ik voelde me goed hersteld na Ironman Hamburg en mijn laatste trainingen gingen voorspoedig. Toch had ik wat twijfels, want je weet bij een Ironman nooit hoe het gaat lopen. Dat spreekt me juist aan. Elke keer is de mentale uitdaging net zo groot als de fysieke inspanning. Je wil altijd jezelf overtreffen. De dagen voor de race voelde ik me rustig en goed voorbereid. Wellicht ook omdat ik het WK slot al had behaald. Daardoor kon ik op een andere manier naar deze wedstrijd toeleven. Daarnaast ben ik in juli begonnen bij een nieuwe werkgever en had ik genoeg andere dingen om op te focussen, naast het trainen en de wedstrijd. De combinatie van sporten en werken houdt me scherp, maar is uitdagend. Het zorgt er in ieder geval voor dat ik me niet blindstaar op een wedstrijd.

Maar nu even terug naar dat zwemonderdeel. Toen we bij de start aankwamen op de ochtend van de race, was al snel duidelijk dat het water geen spiegeltje was. De wind was in de nacht aangewakkerd en het water golfde flink. Het zag er uitdagend uit. In andere wedstrijden heb ik al vaker met flinke golven gezwommen, dus ik liet me hier niet door afleiden. Tenslotte golft het in Kona ook flink, dus dit was een goede voorbereiding voor het WK. Samen met mijn vriend stond ik te wachten en probeerde ik te genieten van de locatie en de bergen om ons heen, om op die manier de zenuwen te onderdrukken. Dit keer stond ik vroeg in het startvak. Ik was erop gebrand om een goede plek in het vak te bemachtigen om vroeg in het water te kunnen duiken. Als een van de eersten stond ik daar klaar om van start te gaan. Paul Kaye herkende me tijdens het wachten en riep mijn naam. Dat gaf me een extra zetje en ik voelde dat ik er klaar voor was.

De pro mannen renden vlak voor me het water in en ik stond klaar voor het startschot. Volledige focus, wachten op die piep en rennend het water in. Eenmaal aan het zwemmen merkte ik al snel dat het een zware zwemsessie ging worden. Ik vloog voor mijn gevoel alle kanten op en kwam vaak in een sandwich tussen andere atleten. In mijn hoofd bleef ik denken aan die goede zwemtijd en probeerde ik focus te houden op mijn eigen lijn en de boeien. Het water in Thun is erg helder en ik kon steeds mijn horloge zien. Hier probeerde ik me niet door te laten afleiden. Ik probeerde te focussen op een krachtige doorhaal en een rechte insteek. Ik had mezelf aandachtspunten gegeven om aan te denken tijdens het zwemmen. Toen ik uit het water kwam en een tijd van 1u 15min zag staan had ik gemengde gevoelens. Gelukkig kreeg ik al snel te horen dat mijn achterstand op de eerste vrouw zo’n negen minuten bedroeg.

Toen kon ik mijn eigen zwemtijd beter plaatsen. Ik had het gevoel dat ik goed had gezwommen en goed genavigeerd. Naderhand zag ik dat ik zo’n 400 meter extra had gezwommen. Na de wedstrijd hoorde ik van andere atleten dat ze ook veel verder hadden gezwommen dan normaal. Dit deed me ook vermoeden dat het parcours wat langer was.

Het zwemmen liet ik snel achter me en ging op jacht op de fiets, ik had immers negen minuten goed te maken. Rijdend op mijn Cadex TT kon ik enorm genieten van de omgeving. Ik hou van het klimmen. De schijfremmen op de fiets, die ik eerder niet had, maakten het afdalen ook comfortabel. Goede remmen geven veel vertrouwen tijdens het dalen. Door versnellingsproblemen, moest ik in een groter verzet klimmen. Ondanks dat kon ik flink tempo houden. Ik kreeg te horen dat ik het gat met de dames voor me aan het dichtrijden was. Niet veel later werd ik door een wesp gestoken in mijn bovenbeen. Ik ben allergisch voor wespen en voelde de plek in mijn been branden. Ondanks de tegenslag kon ik blijven trappen. Het parcours was erg mooi, dat hielp bij het verzetten van mijn gedachten. Er kan van alles gebeuren tijdens een race en ik kon me er overheen zetten. Ik begon wat vrouwen in te halen, dat gaf een flinke boost op de fiets. De laatste ronde van het parcours was erg warm. Normaal heb ik daar nooit zo’n last van, maar ik merkte het dit keer duidelijk. Ik besloot wat terug te gaan in power, een Ironman is tenslotte lang en je moet je energie goed verdelen. Op de laatste klim wist ik de eerste vrouw in te halen en ik stapte als eerste vrouw van de fiets.

Eenmaal aangekomen in de wisselzone kreeg ik door dat ik twee minuten voorsprong had. Ik nam mijn tijd in T2. Mijn moeder vroeg na afloop nog of ik even was gaan douchen. Zo erg was het niet, maar ik voelde me wat duizelig en ik nam dus de tijd om mijn sokken even rustig aantrekken, zodat ik klaar was voor het lopen.

Na T2 kon ik gaan genieten van mijn lievelingsonderdeel. Gedurende de eerste helft van de marathon voelde ik me nog altijd niet zo sterk en wist ik dat de tweede dame me aan het achtervolgen was. Normaal begint voor mij tijdens de marathon mijn inhaalrace. Het voelde dus fijn dat dat nu niet het geval was. De supporters langs de kant waren fantastisch en riepen de vaak dat ik eerste vrouw was. Ik wist in mijn hoofd dat er nog een lange weg te gaan was en probeerde me niet te laten afleiden. Tijdens een Ironman kan er van alles gebeuren en de dag is lang. Ik rende met mijn petje en bril op en zat in mijn zone. Die concentratie hielp enorm tijdens het lopen. Ik wilde me niet laten afleiden en probeerde een stabiel tempo aan te houden. Ik had soms het gevoel dat ik wilde stoppen, dat gevoel kennen we allemaal wel tijdens een race. Het was ruim boven de dertig graden en ik probeerde mezelf te motiveren om door te zetten. Ik zei tegen mezelf dat ik niet aan al mijn nieuwe collega’s wilde vertellen dat ik was uitgestapt. Dit klinkt simpel, maar het werkte motiverend en het hielp me om stapje voor stapje verder te lopen.

 

Na de eerste 21 kilometer begon ik me langzaamaan beter te voelen. Ik heb vaker dat ik gedurende een lange inspanning steeds beter in mijn ritme kom. Tijdens het lopen had ik goed gekoeld en veel gedronken. Ik kon op mijn horloge zien dat mijn hartslag omlaag ging en mijn benen voelden een stuk beter. Ik liep ook uit op mijn achtervolgers en had het gevoel de ik race onder controle had. Hoe dichterbij de finish, hoe meer ik kon genieten van het lopen en het publiek. Ik begon iedereen te highfiven langs het parcours. Nu begon het te voelen het alsof ik echt ging winnen. Dit gevoel was fantastisch. Ook al was er in Thun geen dames pro race, ik voelde me wel net een pro. Bij de finish stond mijn vriend me op te wachten en maakte het publiek een enorm kabaal. Natuurlijk hoorde ik ook de mooie woorden van Paul Kaye “You are an Ironman”. Daar genoot ik echt van. Met een tweede Overall Age Group winst dit seizoen en een derde keer winst in mijn leeftijdscategorie, kan mijn seizoen al niet meer stuk. Natuurlijk is Kona het ultieme doel waar ik de komende maanden hard voor ga trainen. Tussendoor staan er nog drie Ironman 70.3s (Duisburg, WK Lahti en Knokke) op het schema. Dit zorgt voor nog meer kansen op een goed zwemonderdeel.

En daarna? Natuurlijk heb ik de ambitie om als pro te gaan racen. Maar wanneer ik die stap wil gaan maken, dat weet ik nog niet. De overstap is groot en dat hoor ik ook van de dames die dit seizoen de overstap hebben gemaakt. Ik weet dat ik mijn zwemonderdeel nog kan verbeteren, daar ga ik in de winter weer hard aan werken. Verder probeer ik me vooral bezig te houden met dit seizoen en ervoor te zorgen dat ik nu zo goed mogelijk presteer.