ZATERDAG – Zo nu en dan springt er ineens een nieuwe naam uit, waar we hopelijk nog veel van gaan horen. Op de Ironman Vitoria-Gasteiz was dat het geval met Morena Stevens, triatlete van De Dolfijn.
Zij debuteerde op weergaloze wijze op de klassieke afstand, zette de klokken stil op een sublieme sub-10 uur tijd en liep de afsluitende marathon in 3.18 uur. Het ticket voor Hawaii is op zak, zou ons niet verbazen als ze daar in haar age-group top 5 (dus podium) haalt.
Een paar weken later heeft Morena tijd gevonden om alles nog eens op een rijtje te zetten van die bijzondere zondag 16 juli 2023. Foto’s: Sportograf.com
++++++++++
Eindelijk heb ik nu wat tijd om rustig te zitten en de race van afgelopen zondag te beschrijven. De trainingen waren voorspoedig verlopen, ik voelde me fit en was ontzettend enthousiast om aan de wedstrijd te beginnen. Kortom, een goede voorbereiding.
De racedag begon vroeg, om 5 uur ’s ochtends ging de wekker al. Ik kleedde me snel om, deed vlechtjes in mijn haar en at mijn gebruikelijke wedstrijdontbijt: wittebroodjes met jam. Vervolgens liepen we naar de bushalte, omdat het zwemonderdeel startte in Landa, zo’n 20 minuten rijden vanaf Vitoria-Gasteiz. Helaas waren de eerste bussen alleen voor atleten, waardoor ik eerder dan verwacht afscheid moest nemen van mijn ouders en broer. Ik hoopte dat ik hen nog in Landa zou zien voor de start van het zwemmen, omdat ik wel wat aanmoediging kon gebruiken.
Eenmaal aangekomen in Landa zocht ik rustig mijn spullen op, controleerde mijn fiets, zorgde ervoor dat mijn sportvoeding goed was en bracht mijn tassen weg. Gelukkig waren mijn ouders en broer inmiddels ook gearriveerd, en te midden van de drukte vonden we elkaar. Mijn vader vroeg snel naar mijn verwachte tijden en schreef ze op: Zwemmen 1:05-1:15 uur, fietsen 5:30-6:00 uur en hardlopen 3:20-3:30. Een redelijke marge voor het zwemmen en fietsen, maar bij zo’n eerste hele triatlon is het lastig om heel precies te voorspellen, er kan van alles gebeuren.
…
Nog 10 minuten tot de start van het zwemmen en de zenuwen begonnen toe te nemen. Ik begaf me naar het startvak van 1:05, met de gedachte dat ik hopelijk in het kielzog van iemand kon zwemmen die net iets sneller was dan ik. Terwijl ik de wissels en de race nogmaals in mijn hoofd doorliep, begon de presentator het publiek op te zwepen; iedereen moest de handen in de lucht steken en elkaar high-fives geven, etc. Toen klonk het startschot.
…
Omdat het een rollende start was, duurde het nog even voordat ik mocht beginnen. Toen het mijn beurt was, rende ik het water in en begon met zwemmen. Eerst moest ik in een prettig ritme komen en daarna zocht ik de voeten van anderen om me aan op te trekken. Het was lastig om de juiste zwemmers te vinden, want de eerste 1,5 kilometer was ik alleen maar mensen aan het inhalen. Ik voelde wel dat iemand in mijn voeten zwom, maar dat hielp me niet echt vooruit. Omdat ik niemand kon vinden bij wie ik kon aanhaken, begon ik te twijfelen of ik misschien te snel gestart was. Toch voelde het zwemmen goed en wist ik dat ik dit tempo kon volhouden.
Het zwemparcours was een driehoek en na de tweede bocht vond ik eindelijk iemand om bij aan te haken. Het tempo bleef redelijk gelijk, maar zo spaarde ik wel energie voor het fietsen. Na een tijdje zag ik de wateruitgang en dacht ik: “Nu al? Het voelt alsof ik nog geen uur aan het zwemmen ben.” Toen ik op mijn horloge keek, bleek ik pas 57 minuten aan het zwemmen te zijn. De gedachte om binnen het uur uit het water te komen flitste even door mijn hoofd, maar de wateruitgang was nog iets verder dan ik dacht en uiteindelijk kwam ik eruit na 1 uur, 3 minuten en 5 seconden.
…
De meeste mensen verlieten het water rustig, namen de tijd om hun wetsuit uit te doen en gingen ontspannen op een bankje zitten om zich klaar te maken voor het fietsgedeelte. Ik had geleerd van mijn ervaring in teamcompetities dat wissels een wedstrijd kunnen maken of breken, hoewel dit misschien minder cruciaal is bij een hele triatlon. Toch wilde ik hier geen tijd verspillen. Ik rende dus het water uit en trok mijn wetsuit al tot mijn heupen uit. Ik hoorde het gejuich van mijn supporters en zwaaide vrolijk naar hen.
…
In de wisselzone vond ik snel mijn tas, deed mijn wetsuit erin, haalde mijn helm en startnummer eruit en pakte mijn fiets in de grote wisselzone. Ik liep het pad op naar mijn fiets, maar door de zenuwen liep ik er eerst voorbij. Gelukkig riep mijn broer Ino hard genoeg, waardoor ik snel weer terugkwam bij mijn fiets. Ik pakte mijn fiets en rende de wisselzone uit.
Het fietsparcours bestond uit drie rondes: twee van 73 km en één van 34 km. Het begon een beetje chaotisch, met veel mensen op de weg die niet allemaal rechts hielden. Omdat ik bang was een penalty te krijgen voor stayeren, haalde ik snel veel mensen in. Na ongeveer 20 km was ik eindelijk uit de drukte en kon ik genieten van de prachtige “Fields of Gold” van Vitoria-Gasteiz. Na twee uur fietsen had ik al 70 km afgelegd en dacht ik: “Wow, 35 km per uur, dat gaat lekker.” Maar al snel kwamen de twijfels weer. Ik moest nog 110 km en wist bijna zeker dat ik dit tempo, vooral het wattage, niet zo lang kon volhouden. Daarom paste ik mijn tempo aan en besloot ik energie te sparen voor de marathon.
…
Na de eerste ronde zag ik mijn ouders en broer weer, die zo hard juichten dat ze niet te missen waren. Vanaf dat moment moest ik het alleen doen tot aan het hardlopen, want zij zouden de bus terug naar Vitoria nemen. Het fietsen verliep aanvankelijk volgens plan en ik hield me strikt aan mijn voedingsplan. Echter, naarmate de tijd vorderde, merkte ik dat het steeds moeilijker werd om alles binnen te krijgen. Het laatste uur van het fietsen was pittig. De aerodynamische houding waar ik mee begon, voelde niet meer comfortabel aan en mijn maag begon tegen te stribbelen. Maar het vooruitzicht dat ik binnenkort aan de marathon mocht beginnen, gaf me nieuwe energie. Ik stapte van de fiets af met een tijd van 5:20:18.
…
De overgang naar het hardlopen verliep soepel. Ik gaf mijn fiets meteen aan een vrijwilliger, pakte mijn tas en haalde al mijn hardloopattributen eruit. Terwijl ik dit deed, hoorde ik het gejuich van mijn ouders en broer, wat me een extra boost gaf. Snel stopte ik wat gelletjes in mijn zak en verliet ik de wisselzone. Ik twijfelde nog even of ik naar het toilet zou gaan vanwege de buikpijn, maar ik besloot het eerst een paar kilometer aan te kijken in de hoop dat het zou verdwijnen.
Voor veel atleten is het moment waarop je na 180 km fietsen nog aan de marathon moet beginnen een ware uitputtingsslag. Maar voor mij was het anders; hardlopen is mijn sterkste onderdeel en ik keek er enorm naar uit om vier rondjes door het prachtige centrum van Vitoria-Gasteiz te lopen. Het grootste deel van de marathon heb ik intens genoten, alleen kilometer 2 en 27 waren iets minder aangenaam vanwege de buikpijn die na de wissel van de fiets begon op te spelen. Ik was genoodzaakt een WC-stop te maken op kilometer 27, maar gelukkig ging het daarna weer beter.
…
Elke ronde kwam ik twee keer langs het punt waar mijn ouders en broer stonden. Mijn broer Ino, tevens mijn persoonlijk coach, hield me op de hoogte van het tijdsverschil met de dame voor me. In de eerste ronde vertelde hij me dat het verschil 7 minuten was. Hoewel dit veel klinkt, relativeerde ik het omdat het nog steeds binnen de marge lag voor een marathon. Ik zette de jacht in. Na de eerste ronde liet Ino me weten dat het verschil nog maar 3 minuten bedroeg. Ik liep in mijn eigen tempo door, overtuigd dat ik de dame voor me zou inhalen als er geen gekke dingen gebeurden. Ondertussen werd het parcours steeds drukker en was het lastig bij te houden wie in welke ronde zat, waardoor ik mijn positie niet goed kon inschatten. Bij een laatste passage langs mijn familie kon ik tussen het gejuich van het publiek door nog roepen: ‘Tot zo bij de Finish’.
…
De laatste kilometers had ik nog energie over en kon ik mijn tempo versnellen. Zo snel, dat ik eerder dan verwacht bij de finish aankwam, waardoor mijn supporters nog niet klaarstonden met de camera’s voor een goede finishfoto.
…
Toen ik onder de boog doorging, keek ik op mijn horloge en zag ik dat ik de marathon in 3:18:23 had gelopen, wat zorgde voor een indrukwekkende sub 10 tijd van 9:46:43 op de hele triatlon. Dit zorgde voor een tweede plaats in mijn leeftijdscategorie F25-29, een derde plaats overall en een kwalificatie voor het Ironman World Championship in Kona Hawaii.
…
Ik ben benieuwd naar mijn volgende race op Hawaii in Kona. Maar voor nu ga ik nog even nagenieten van Vitoria-Gasteiz. Ik wil graag mijn dankbaarheid uitspreken voor alle lieve berichten die ik van iedereen heb ontvangen en voor de onschatbare steun van mijn ouders en broer tijdens de race. Samen deze ervaring delen maakt het allemaal nog mooier.
+++++++++
Wow Morena! Niet alleen een snelle Ironman, ook nog eens prachtig beschreven. Het stimuleert anderen vast om ook de triathlonsport op te pakken en wellicht voor deze nog altijd tot de verbeelding sprekende afstanden te gaan. We gaan je zeker volgen in de aanloop naar en op Hawaii. Succes met de verdere trainingen en voorbereidingen.
