Harry Smits, eerste winnaar triathlon Stein overleden – WTJ 3233

DONDERDAG – Hoopvol geloof ik en bewonder, en laat ik mij niet leiden door wat ik het meest vrees. Hoopvol geloof ik in het wonder, Dat ik de winnaar ben in mijn eigen race.

Deze woorden stonden bovenaan de overlijdensadvertentie van Harry Smits. De Eindhovenaar overleed vorige week op 75-jarige leeftijd. Vorige week vrijdag was de uitvaart.

Stein

Winnaar in zijn eigen race. Daar hoefde bij Harry in zijn actieve triathlonjaren geen wonder aan te pas te komen. Want de atleet won juist heel vaak. Zijn naam prijkt bovenaan de erelijst van de triathlon Stein. De latere triathlonklassieker werd in 1984 nog vanuit een zandafgraving (een jaar later het Julianakanaal) georganiseerd, maar al wel met Limburgse heuvels in het fietsen. Harry – 36 jaar toen – was die dag in topvorm en klopte alle tegenstanders. Later kwamen er vele grote namen op de erelijst bij, maar Harry Smits blijft voor altijd de eerste winnaar van Triathlon Stein.

Er volgden vele top tien klasseringen. In 1985 stond hij net naast het podium van de ETTC-race in Rosmalen. Hij moest alleen Rob Barel, Peter Zijderveld en Walter Boom voor zich dulden. Na Harry kwam Pim van den Bos over de meet. Om het niveau maar even aan te geven. Stuk voor stuk internationals waar Harry zich mee kon meten. Intussen was ook zoon Jeroen door het triathlonbacil besmet geraakt. Hij werd in 1990 Nederlands kampioen junioren. Ook dochter Nicole deed triathlons. En later werden Harry’s kleinkinderen ook erg sportief. Nog steeds.

Masters

Toen Harry in 1988 bij de masters 40 (‘de v’teraone’ zou Harry op zijn Brabants zeggen) terecht kwam, was de Oostbrabander nauwelijks nog te kloppen. Hij won dat jaar onder meer Woensel, Nuenen en Ammerstol. Een jaar later ging het helemaal voortreffelijk: winst in Arcen-Tegelen, Drunen, Rijkevoort, Schepenzeel, Venray en  Veenendaal. In 1990 nam hij even wat gas terug, om het jaar daarop de races in Nuenen, Oisterwijk en Spijkenisse te winnen. Stuk voor stuk races met een sterke bezetting, ook bij de masters.

Eigenlijk was in die jaren alleen Martin den Otter even sterk of sterker. Op het Nederlands kampioenschap in Laren was Martin winnaar en greep Harry het zilver. Vooral in zwemmen en fietsen was hij beresterk.

1992 vormde het laatste topjaar van Harry en ook Jeroen verlegde zijn accenten naar ‘andere geneugten’. Gelukkig kregen we de Smitsen toen nog aan de start in Gastel, waar ze uiteraard allebei wonnen. Aan het zwemwater – de Roosendaalse Vliet – was toen nog geen horecagelegenheid zoals nu Gastel Sfeer. Wel gingen we met een groep vrijwilligers steevast naar het oude cafeetje waar we wat kratjes bier en fris hadden en de bewoners, de familie Moerings, voor soep en ander lekkers zorgde. Het was daar dat Harry zijn gitaar greep en vermaakte ons de hele avond met een live huiskamerorkest.

Grappenmaker

Grappen maakte vrolijke Harry altijd en overal. Hij was ook heel nuchter over zijn eigen prestaties. ,,Ik doe maar gewoon wat. Stelt allemaal niet zo veel voor.”

We verloren elkaar in de jaren daarna uit het oog. Een enkele keer deed Jeroen nog mee en stonden pa Harry en zijn charmante echtgenote Vera Smits-Smith langs de kant. Altijd vonden we wel tijd om bij te kletsen. Zijn ziekte openbaarde zich in de loop van deze eeuw. Maar doorbijter als hij was, wist hij zijn leven nog lang te rekken.

Voor KWF reed Harry een aantal keren mee in Alpe d’Huez. In 2011 wilde hij drie keer de berg op, maar hij stuurde schoonzoon Menno omdat hij opnieuw getroffen was door leukemie. Een beenmergtransplantatie bracht hem weer voor enige tijd op de been. De kinderen en kleinkinderen waren ook betrokken bij de beklimmingen of zwemevenementen, waar geld werd ingezameld voor KWF.

Holten

Juli 2022. Tijd voor de grote reünie in Holten. Afscheid als speaker en dat met zoveel mogelijk vrienden, bekenden en (oud-)triatleten. Uiteraard heb ik bij de samenstelling van het deelnemersveld aan de Smitsen gedacht. Jeroen deed zo af en toe nog eens een triathlon low-profile. Maar hij wilde de samenkomst rondom triatleten uit alle decennia absoluut niet missen. En ze waren er: Jeroen en Harry. Vera was erbij en ik meen dat ook andere familie samenkwam. Guido Savelkoul poseerde samen met Harry: twee Stein-winnaars. Ook Martin den Otter en Harry zagen elkaar weer eens. Allebei de 70 gepasseerd.

Nooit opgeven

Hij vond het prachtig, was regelmatig tot tranen toe geroerd en bleef me na afloop oneindig bedanken voor deze mooie dag. We snotterden er allebei even bij. Hij wist wel dat zijn jaren geteld waren, maar opgeven? nee dat nooit. Vorig jaar zijn Jeroen en Bernadette in het bijzijn van hun kinderen nog getrouwd. En Harry en Vera waren erbij.

Op 15 februari 2024 kwam een einde aan het leven van een man, die er tot de laatste dag alles uithaalde wat het leven in zich had. Rust zacht Harry. En tot de familie, vrienden en bekenden zeggen we: veel sterkte met het verlies van Harry.

Wim