Marten geeft visitekaartje Tokyo af met prachtwinst Arena Games; Rachel vierde; IM Taupo – WTJ 1790

ZATERDAG – Toch weer een lekker sportweekendje hoor. Het is misschien nog niet het overweldigend aanbod, maar wekelijks zijn er toch wel wedstrijden waar we aandacht aan kunnen besteden. Dit weekend de Ironman Nieuw-Zeeland en de Super League Triathlon Arena Games. Met de laatste beginnen we nadat we uiteraard semi-live de wedstrijd al op onze Socials hebben weer gegeven. WTJ is er immers voor de achtergrondverhalen of het rustig teruglezen.

De vrouwen beten het spits af in de SLT Arena Games. Met Rachel Klamer als toch wel outsider te midden van enkele top Britse triatletes. Dat bleek: TeamGB haalde met Beth Potter, Lucy Charles-Barclay en Sophie Coldwell een regelrechte clean sweep. Rachel bemachtigde een stoere vierde plaats, waarmee ze – terecht – in haar nopjes was. Ze bleef bovendien de wereldkampioene Georgia Taylor-Brown keurig voor. Top vijf dus: 5 Britse vrowuen en 1 Hollandse!

De Usain Bolts onder de triatleten

Wij Nederlanders kenden het Arena Games-concept al dankzij Rotterdam vorig jaar. 200 meter in het Olympic Queen Elizabeth Park swimmingpool, 4 kilometer op de Zwift-bike en 1 kilometer op de Zwift-loopband. De onderdelen steeds in wisselende volgordes te beginnen bijvoorbeeld met zwemmen-lopen-fietsen enzovoorts. Voor de atleten een pure krachtexplosie waarin geen moment van verslapping is geoorloofd. De verschillen zijn uiterst klein, maar omdat je tegelijkertijd amper ziet hoe hard je tegenstanders gaan is het: verstand op nul, blik op oneindig en gas op die pedalen, loopbaan en in het water! De winnaar is feitelijk de Usain Bolt, de Florence Griffith onder de triatleten; zo full speed moet je het zien.

Rachel bouwde het op naar uiteindelijk prachtplek vier

Net als in Rotterdam bouwde Rachel gestaag aan haar uiteindelijke topklassering. Ook in het Londense bad kwam ze in de eerste heat pas als voorlaatste (negende) uit het bassin. Dat veranderde al op de loopband toen alleen voormalig topatlete Beth Potter harder ging. Potter verkeert in de vorm van haar leven, want ze bouwde bij het fietsen de marge zelfs nog uit. Coldwell en Charles leken zich al vroeg neer te leggen bij de suprematie van hun landgenote en streden om de plaatsen twee en drie. Rachel reikte in de eerste heat nog tot een zesde plaats.

In de tweede heat was Lucy Charles net even sterker dan Coldwell en Potter. Voor Rachel was wederom een zesde plaats weg gelegd. De finale heat moest in alle opzichten de beslissing brengen, want het Britse trio stond alle drie op 18 punten. Het was wederom Beth Potter, die de concurrentie het nakijken gaf. Lucy Charles greep de tweede plaats en Rachel fietste en liep zo hard dat ze bij het zwemmen niet meer te achterhalen viel voor de derde plaats in de final heat. Nadat alle punten waren opgeteld kwam Europees kampioene Beth Potter dus als winnares uit de bus, Lucy Charles twee, Sophie Coldwell drie, Rachel Klamer vier, Georgia Taylor-Brown vijf en de Spaanse Anna Godoy (dochter van voormalig toptriatleet Francisco) zesde. De Italiaanse meiden en Ruth Astle sloten de rij.

Waar blijft erkenning voor Beth Potter?

Beth Potter is misschien de meest onderschatte triatlete van dit moment. Bij de beelden was de verbazing/verwondering van de commentatoren te horen en ook in eerste reports wordt haar overwinning als een verrassing aangemerkt. Wij refereren bij Beth toch altijd fijntjes aan haar Europese titel in Weert 2019 toen ze als tweedejaars triatlete al de beste op het EK bleek. Een jaar eerder stuntte Beth door op de Commonwealth Games in haar thuisstad Glasgow zowel aan de 10.000 meter als triathlon mee te doen. Die triathlon was haar allereerste driekamp ooit. Als lange afstandsatlete nam ze op de 10 kilometer (persoonlijk record 32.03) deel aan de Spelen van Rio. Ze eindigde 34e. O ja, en nog 1 ding: noem haar nooit ‘Engelse’, daar houdt deze ‘Schotse’ niet zo van. ‘Het sportieve zusje van Harry’ vindt de 29-jarige Elizabeth Potter daarentegen weer wel grappig. Dat alles overziend blijft het vreemd dat slechts 4 procent van de bookmakers dacht dat Beth Potter kans maakte op de overwinning op de SLT Arena Games. Eigenlijk heeft ze – dankzij haar atletiekloopbaan en Olympische deelname – wellicht meer pers gehaald dan menig triatlete. De grote vraag is natuurlijk: haalt ze Tokyo? Het is een moordende strijd om 3 plaatsen tussen Georgia Taylor-Brown, Jessica Learmonth, Vicky Holland, Non Stanford, Jodie Stimpson en…Beth Potter.

Vilaca opent het mannenbal

De mannen dan vandaag in Londen. Een uurtje later gestart. In de eerste manche liet Vasco Vilaca zien dat hij geen eenjaarsvlieg is. De Portugees was de sensatie van het coronajaar 2020, onder meer tweede op het WK Hamburg achter Vincent Luis en ook in Londen meteen vooraan. Attent ging Marten van Riel mee in het kielzog van Vilaca en alsof hij nooit anders dan dit soort explosieve wedstrijdjes had gedaan, werd de Belg prompt tweede, juist voor Justus Nieschlag en Jonathan Brownlee. Het kwartet was met z’n vieren aan het afsluitende fietsen begonnen. Een eindsprint bracht te beslissing en de eerste puntenverdeling.

Marten koelbloedig naar eerste SLT-winst

Marten, de nummer zes van de Spelen in Rio, verbeterde zich zelfs nog in de tweede heat met een prachtzege waarop hij redelijk comfortabel de finale in dook. In die tweede heat was opnieuw een viertal bijeen op de fiets, nadat Yee het hardst gelopen had. Brownlee, Van Riel en Benson haalden hem op het Zwift-parcours bij. Zwemmend was de Antwerpenaar uit de stal van Joel Filliol te sterk voor de rest.

In de finale (fietsen-zwemmen-lopen) snelde de 29-jarige Loenhouter onbedreigd en koelbloedig naar de eindzege. De derde plaats in die laatste heat bleek voldoende. Rotterdam Arena Games-winnaar Justus Nieschlag herstelde zich in de tweede wedstrijdhelft, won de finale heat en klasseerde zich in de eindstand alsnog als tweede. Alex Yee en Jonathan Brownlee scoorden beiden 23 punten, de finale bracht de beslissing waarmee Yee de Britse eer redde met brons. Na Brownlee was de terug gevallen Vilaca goed voor een vijfde plaats. Jonas Schomburg kon zijn stunt van Rotterdam (2e) niet herhalen: in Londen werd hij zesde. De lange afstands specialisten legden het loodje: George Goodwin en Tim Don eindigden 8e en 9e. Adam Bowden stapte geblesseerd uit.

Jetze en Geert geven mooie demonstratie weg

Bij de paratriatleten niks nieuws onder de zon. Dat klinkt saai, maar is voor ons Nederlanders alleen maar geruststellend. Het is Jetze Plat en Geert Schipper tegen de rest. En ook aan het begin van dit Paralympische jaar kunnen we concluderen dat het Oranje-duo er nog steeds in slaagt, die ‘rest’ te weerstaan. Ook in het indoor-complex in Londen dus bij hun eerste Arena Games. Morgen praten we na met Jetze, maar ook met Rachel en Marten. Voor de featureplaat waren we trouwens snel uit: die van Geert in volle inspanning straalt zoveel kracht uit. Dat moest ‘m worden! Schitterend!

Debutanten laatste jaren goed bezig in Taupo

Het begint een goed gebruik te worden in de Ironman Nieuw-Zeeland: winnen als debutant. Braden Currie kreeg het voor elkaar in 2017. Een jaar later was Laura Sidall in haar debuutrace de sterkste. En weer een jaar later deed nieuwkomer Mike Phillips een geslaagde greep naar de overwinning. En zaterdag was het wederom in de vrouwenrace te doen: Hannah Wells maakte vol zelfvertrouwen (na vier halves op rij gewonnen te hebben) de overstap naar de hele. Het pakte goed uit. Overigens is het debutantenbal in Taupo nog een korte traditie, want in de jaren daarvoor was het vooral Cameron Brown, die keer op keer de winst naar zich toetrok. Cameron – 47 inmiddels – viel overigens uit in zijn 24e deelname.

De parcoursrecords blijven in handen van Joe Skipper en Teresa Adams, allebei vorig jaar. De Brit dook toen als eerste onder de 8-uurgrens in Nieuw-Zeeland: 7.54.18 uur. Braden Currie herhaalde dat kunstje in 7.57.13., maar een parcoursrecord was het niet. En Hannah focuste vooral op de eindzege. Haar 9.01.50 uur bleef twintig minuten verwijderd van Adams toptijd 8.40.30 uur.

Laatbloeier Wells maakt bliksemdebuut

Wells moest afrekenen met voormalig topzwemster Rebecca Clarke, die uiteraard de eerste winst in het water van Lake Taupo pakte. Na 75 kilometer had Wells Clarke te pakken, na de volle fietsafstand was het verschil al opgelopen tot bijna zeven minuten. De andere vrouwen speelden toen al geen rol van betekenis meer. Wells liep nog acht minuten uit op Clarke, die altijd wat meer moeite heeft met de afsluitende marathon. High Bun, zoals Wells genoemd wordt is overigens een laatbloeier. Net als Beth Potter stapte de voormalig volleybalster pas in 2017 op haar 25e over op triatlonsport. Maar als een komeet schoot ze door naar de top op eerst de halves en nu ook op haar eerste hele. Emily McNaughtan volgde pas op 37 minuten als derde, vier minuten later gevolgd door de eerste agegrouper Nikkola Matthews. Vier vrouwen bleven onder de tien uur. Melissa Burke, vierde en laatste pro finishte net daarboven.

Bij de mannen had Kyle Smith de winnende lijn der debutanten door kunnen trekken. Op basis van alle voorgaande wedstrijden deze Kiwi-zomer/winter (3 keer gewonnen o.m. Wanaka) was Smith de grote favoriet. Maar ja, zo’n eerste keer Ironman doen…. Hij loste de tegenstanders vrij snel in het strakke water van het meer, maar kon niet voorkomen dat Braden Currie en Mike Phillips de zwemkloof op hun tweewielers overbrugden. Als trio stapten ze van de fiets en toen was het 18.425 kilometer verderop in Stampersgat bedtijd geworden….

Currie snelt in 2.40-marathon naar Ironmanwinst

De marathon en de ontknoping keken we zaterdagochtend nog eens terug. Braden Currie liet er geen misverstand over bestaan dat hij na zijn zege in 2017 en twee derde plaatsen weer terug wilde op de ‘Ironman-troon der Maori’. Meteen was hij weg om in een straffe 2.40 uur-marathon de klus te klaren. Phillips en Smith hielden vooral elkaar in de gaten, maar met een soort van ‘Zoetemelk-versnelling’ liep Mike Phillips net als vorig jaar naar een tweede plaats. Hij verloor negen minuten op Currie, terwijl Phillips een jaar eerder het marathonrecord in Taupo toch ook op 2.40 gezet had. Debutant Kyle Smith kwam jubelend als derde over de finish. Terecht, want wie in 8.08.54 uur klaar is met zijn eerste hele heeft het in zich om een hele grote te worden.

Jack Moody had de slag gemist op het fietsen, dankzij een 2.42-marathon herpakte hij zich voor de vierde plaats. Anderhalve minuut later volgde Ben Phillips, jongere broer van Mike. De zesde plaats ging naar Simon Cochrane, kort daarop gevolgd door de eerste agegrouper Matt Kerr in 8.27 uur. Negen atleten bleven onder de negen uur. Overigens was het aantal deelnemers stukken lager dan normaal. Gemiddeld scoort Taupo tussen de 1500 en 2000 triatleten, nu bleef de teller steken op 511. Drie keer raden waar dat aan ligt….

Cor Story zorgt voor Nederlands succes met winst M65

Nederlands succes was er trouwens wel degelijk. Cor Story mag dan al een mensenleven in Nieuw-Zeeland wonen hij is geboren in Rhenoy en in de beginjaren van triathlon leerde Cor de sport nog in eigen land kennen. In wedstrijden in de Betuwe was hij regelmatig deelnemer en bij sporadische bezoekjes aan ons land doet hij nog wel eens mee. Maar het best gedijt Cor in eigen land, waar hij woont in Hamilton en na zijn arbeidzame leven full-time triatleet kan zijn. Zaterdag werd hij agegroup-winnaar M65.

Cor zwemt nog met de besten mee: 1.01.46 uur, met fietsen was hij klaar na 6.51.08 uur en zijn marathontijd zaterdag was 5.22.52 uur. Dat opgeteld bij de wissels bracht een eindtijd van 13.27.52 uur op de klokken, waarmee hij een half uur sneller was dan zijn ‘landgenoot’ Tom Nickels. Een andere bekende winnaar was Matthew Brick bij de M55-categorie. Wie, net als wij, een olifantengeheugen heeft op het gebied van tri/duathlon, weet nog dat Brick tweevoudig wereldkampioen duathlon is: 1991 Palm Springs, 1992 Frankfurt waar hij onder meer Mark Koks klopte. Still going strong Matt, great job by wining AG55 in een magnifieke 9.50.01 uur. Dat was de 30e mannentijd van die dag!