Cameron Wurf houdt Mathieu in het geel; Niek naar lange afstand; Remco Grasman vertelt – WTJ 1917

DONDERDAG – Even een aflevering met ‘ander nieuws’ dan wedstrijdverslagen tussendoor. Want er gebeurt veel in de dynamische sport van triathlon of net daarbuiten, maar dan toch triathlon-gerelateerd.

Neem Mathieu van der Poel, onze trotse gele truidrager (en op 14-jarige leeftijd deelnemer aan de trio-triathlon van Oud Gastel) in de Tour de France. Hij wilde coute que coute zijn gele trui verdedigen, maar van al zijn specialiteiten is de tijdrit niet echt zijn ding. Op een tijdritfiets traint hij zelden, windtunnels of andere vormen van aerodynamica zijn hem vreemd, maar vandaar oversteeg Poeleke zichzelf met een vijfde plaats en behoud van ‘le maillot jaune’. Met dank aan….Cameron Wurf.

Wielrennen en triathlon vinden elkaar

Mathieu reed namelijk niet met wielen van zijn Alpecin-Fenix sponsor Shimano. Nee, hij liet de ploegleiding naar snellere wielen zoeken en vond die bij triatleet/profwielrenner/roeier Cameron Wurf. Alleen INEOS Grenadiers gebruikt de wielen. Hoe is dat gegaan? Shimano gaf goedkeuring, er werd contact gezocht met oud-roeier Meindert Klem en die weer met Harrison Macros, de man achter Princeton-wielen. Meindert kreeg de vraag of er Princeton Blus 6560 voor handen was. Het lastige was dat deze speciale tijdritwielen in Nederland nog niet voorhanden zijn en INEOS ze niet zo maar aan de concurrent wilde prijsgeven.

Wielen van Cameron via Andorra naar Rennes

Er is heel wat over en weer gecommuniceerd met uiteindelijk nog een Nederlander in het spel: Mark Putter, eigenaar van een fietsenzaak in de Pyreneeën. Hij zag kans de wielen op te halen bij Cameron Wurf, die in de zomermaanden in Andorra woont. Dinsdagmorgen had hij de wielen te pakken, werd afgerekend per creditcard en reed Putter in een streep naar Rennes, waar de tijdrit op het spel stond. Tien uur later beschikte Mathieu over het beste materiaal van een triatleet. Mathieu moet zichtbaar genoten hebben van het gemak waarmee hij de pedalen rondde op de snelle wielen van de ons wel zeer bekende Cameron Wurf. Was het niet Greg Lemond, die in 1989 haast werd uitgelachen toen hij met een spaghettistuur aan de start van de slottijdrit stond. ,,Heb ik uit de triathlon”, zei de Amerikaan. Later op de dag was iedereen met stomheid geslagen en was Lemond zeker van zijn eerste Tourwinst.

Niek Heldoorn stapt over op langer werk en debuteert in Almere

De ETU Cup in Olszstyn en het EK in Kitzbuhel waren de laatste graadmeters voor Niek Heldoorn om te zien in hoeverre hij nog mee kon komen op de korte afstand. Het werden achterhoedegevechten en op het EK moest Niek het hoofd buigen na het zwemmen. Verder doorgaan op de fiets had geen zin, zo trok hij voor zichzelf de harde conclusie.

Terwijl andere triatleten langer in Oostenrijk blijven, maakt Niek op maandag de lange reis huiswaarts. Met zijn handsfree telefoon legt hij met ons contact, want er is nieuws. Niek Heldoorn, 22 jaar jong, gaat zich op de lange afstand storten. Challenge Almere is het eerste doel. ,,Komt niet geheel als een verrassing toch?” zegt de tweede tri-generatie Heldoorn lachend. ,,Het is geen geheim dat ik triathlon ben gaan doen voor het langere werk. Ik ben trouwens een jaar ouder dan toen mijn vader debuteerde, die was 21.”

In navolging van pa

Dat Frank Heldoorn als goed voorbeeld kan dienen voor de overstap naar long distance is duidelijk. Hij is de laatste Nederlandse Ironman-winnaar in het buitenland (Ironman UK) bij de mannen. Bas Diederen won daarna ook nog, in Maastricht. Vooralsnog spiegelt Niek zich niet aan senior. ,,Ik waag me niet aan verwachtingen. Eerst de trainingsomvang omhoog brengen. In de aanloop naar Almere doe ik de 043 Bear Sports halve van Maastricht en daarna doortrekken naar de Flevopolder.”

 

Had hij niet liever een hele triathlon in de luwte gedaan? ,,Nee, met Almere ben ik vergroeid. Als klein manneke fietste ik op de marathon al stukken mee met mijn vader. In Almere liggen de roots van de sport.” Het lange afstands avontuur mag ooit uitmonden in deelname aan Hawaii. ,,Sinds mijn elfde kijk ik het WK Ironman de hele nacht door. Norman Stadler, Andreas Raelert, Sebastian Kienle en Jan Frodeno waren/zijn mijn grote helden. Frank niet, dat is mijn vader en coach. Jordi Meulenberg traint me op zwemmen en Tanja Sarenac is mijn kracht- en conditietrainer. Dat is ze voor heel veel atleten van NOC*NSF en de NTB.”

Marc stond niet te popelen

Niet iedereen in zijn omgeving was even enthousiast over zijn overstap naar ‘lang’. Teammanager Marc Herremans bijvoorbeeld stond niet bepaald te juichen. Niek snapt dat wel. ,,Het is altijd een gok. Heb ik er alles uitgehaald op de korte afstand? Ga ik het leuk in plaats van saai vinden? Allemaal vragen waar ik pas antwoord op krijg door het te doen. Dat ik relatief minder tijd verlies bij het zwemmen en meer tijd krijg om dat goed te maken is een feit. De tijd zal het leren.”

In gesprek met Remco Grasman: op zoek naar plezier in het leven

Het derde en laatste – bijzondere – verhaal in deze WTJ komt van Remco Grasman. Tempobeul, oersterk tijdrijder, uitstekend duatleet, minder goed in triathlon. Sporten kan de man uit Lelystad thans Emmeloord, dat weten we. Tot het maniakale af, schreven we hier ooit. En precies daar kwam Remco deze week mee naar buiten. Hij kwam voor het laatst in het nieuws met zijn gestolen fiets en nu deelt hij via social media zijn vrienden- en kennissenkring over het feit dat hij de diagnose bigorexia heeft gekregen. Bigo wat?

We zoeken contact met Remco en daar is hij oprecht blij mee. ,,Ik heb het dan wel op Facebook gezet, maar het ligt zeer gevoelig. Ik merk dat het hier en daar gekopieerd wordt, maar liever licht ik het persoonlijk toe als mensen er naar gaan vragen. Mijn doel is meer openheid geven over bigorexia, waarvan ook ik het bestaan niet wist. De laatste jaren is de samenleving/maatschappij heel erg veranderd. Heel veel prestatie druk. Vroeger kon je nog je rust pakken buiten het sporten om maar tegenwoordig moet je overal presteren, ook in de maatschappij. Zo beleef ik dat. Erg fijn dat jullie er bij mij naar informeren trouwens.”

Heupbreuk

Sportverslaafd zijn (bigorexia dus) lijkt van alle verslavingen de meest positieve, meest onschuldige. Maar daar vergissen we ons in, aldus Remco. ,,Ik brak drie jaar terug mijn heup. Een blessure, die dodelijk is voor een sportman als ik. Ik moest en zou sporten, een soort dwangmatige modus. Daar waren geen excuses bij. Of ik nou ziek was, of herstellende van een blessure, slecht weer, geen tijd. Het maakte niet uit, ik moest de fiets op. Zo niet, dan kreeg ik een schuldgevoel.”

Als alles draait om hard fietsen, gaat ook je sociale leven naar de knoppen. ,,Overal rekening mee houden gaf een heleboel stress. Ik kreeg trainingsprikkels met een vermoeid lichaam, dat is tegennatuurlijk. De batterij raakte op. Plezier was er al lang niet meer.”

Met een chagrijnige kop reed hij het NK tijdrijden in Emmen. Remco merkte dat hij iedereen uit zijn omgeving – inclusief trainer Guido Vroemen – om de tuin kon leiden. ,,Typisch kenmerk van verslaving.” Dat het roer rigoureus om moest besefte de Flevolander wel. ,,Ik moet afstand nemen van het fietsen, afkicken dus.” Dat gaat ook bij bigorexia volgens een behandeltraject. ,,Het wordt moeilijk, maar ik ga er voor. Mijn vrouw verdient niet dat ik zo leef. Zij komt weer voorop te staan.” En tegen anderen zegt 48-jarige Remco Grasman, die er van buiten misschien woest uitziet maar feitelijk een doodaardige kerel is, het volgende: sport is gezond, maar sla er niet in door!

Remco werd in 2014 en 2016 Nederlands kampioen bij de elite zonder contract. In 2017 pakte Grasman in het Franse Albi de wereldtitel bij de amateurs.