Mijn zwaarste PR’s: de mythe van lichter is sneller ontkracht

Bert Flier schrijft weer voor Trikipedia. Over drie thema’s: Met het mes tussen de tanden | Tussen de oren | Nerd talk

Ik ging montignacen. Want in de queeste naar persoonlijke records hoorde ook het bereiken van mijn ideale gewicht. Dus scheidde ik religieus de koolhydraatrijke maaltijden van de maaltijden met vetten. Minstens drie uur moesten er tussen die maaltijden zitten. Best lastig als je twee tot drie keer per dag traint en je lichaam schreeuwt om suikers.

Maar goed, ik wilde beter worden, dus ik puzzelde de maaltijden over de dag in elkaar zoals Michel Montignac het bedoelde. Het getal op de weegschaal ging van 82 naar 79. Messcherp stond ik aan de start van de Almere-editie van 2000, met het supersnelle fietsparcours op de Hoge Ring. Het leverde me mijn PR op de hele op: 8u28.

Daarna ging ik langs bij Armand Bettonviel, een voedingsdeskundige. Na analyse van mijn voedingspatroon en mijn bloed verwees hij het Montignac-dieet naar de prullenbak. ‘Je krijgt structureel 25% te weinig calorieën binnen’, zei hij. ‘En de verhoudingen zijn ook niet goed. Geen boter op je boterham? Smeer er maar lekker roomboter op.’

Het resultaat? In drie maanden tijd ging mijn gewicht omhoog van 79 naar 82 kilo. Mijn vetpercentage ging omlaag van 12 naar 8%. Oftewel: ik kreeg er netto vijf kilo spiermassa bij. Wat voelde ik me sterk. En ik had ik de hele dag door energie.

De moraal van dit verhaal: je ideale gewicht zou wel eens hoger kunnen zijn dan jij denkt.

Dit weekend werd Magdeliene Vallieres wereldkampioene wielrennen. Zij vertelde dat ze sinds haar 17e niet meer ongesteld was geweest. De voedingsdeskundige bij EF Education, waar ze sinds 2023 voor koerst, maakte het herstel van haar cyclus tot topprioriteit. Toen dat in juli 2025 gebeurde belde Magdeliene, door het dolle heen, haar diëtiste. En rende naar de bakker om het te vieren met gebak.

Dat het idee van ‘lichter is sneller’ diep ingesleten kan zijn ondervond ik aan den lijve toen ik twee jaar geleden voor een marathon-PR ging. Ik stelde mezelf op een strikt dieet. Alle niet-functionele kilo’s moesten eraf. 76 kilo woog ik bij de Two Rivers-marathon van 2023. Drie kilo lichter dan in 2000. Met 2:38:59 als resultaat. Twee weken later woog ik 81 kilo. Ik at alles was los en vast zat: dat lage gewicht bleek niet duurzaam.

Een jaar later liep ik de Rotterdam marathon. Weer wilde ik minstens zo licht zijn als het jaar ervoor, maar het lukte me niet de discipline op te brengen. In een podcast vertelde Olav Aleksander Bu dat Kristian Blummenfelt – de Dikkertje Dap onder de triatleten – een aantal jaar geleden onder begeleiding van een sportvoedingsdeskundige zeven kilo was afgevallen. Hij trapte geen deuk in een pakje boter meer. Zijn beste VO₂Max-waardes – relatief en absoluut – behaalt hij als hij spek op de botten heeft. Dat was precies het argument dat ik nodig had  weer normaal te gaan eten. Ik startte in Rotterdam met 81 kilo en bereikte de Coolsingel na 2u38:16. Vijf kilo zwaarder en 43 seconden sneller. Na de wedstrijd bleef ik op dat gewicht. Omdat ik niet aan het diëten was.

Eten in  functie van je sportprestatie – duursportwebsites staan er vol van. Inderdaad kan je met voeding heel veel sturen. Maar als je bij iedere maaltijd gaat denken of dat wel goed is voor je prestatie, dan ben je wat mij betreft een grens over. Zeker als age grouper. Want eten is zoveel meer dan fuellen zoals dat tegenwoordig heet. Het is het moment van de dag waarop je met je gezin samenkomt, het leven deelt, mag genieten. En dankbaar mag zijn over het simpele feit dat er eten op tafel staat.

👉 Wil jij ontdekken hoe jij een gezonde verhouding met eten kan ontwikkelen? Stuur een mail naar bertflier@3in1sports.com Of kom langs in mijn coachingsruimte in Utrecht. De chocomel (met slagroom😉) staat klaar.